Przygody ze zwierzętami czyhały na nas już w mieście. 

Pewnego wiosennego popołudnia, W. przyniósł do domu pisklę szpaka. Było jeszcze nieopierzone, wyglądało trochę jak różowa żaba z wielkim, rozdartym dziobem. Odebrał pisklę sroce, której obiadkiem miało być zapewne. Ręce mi opadły do kostek, byłam pewna, że na drugi dzień w pudełku zastaniemy trupka, no, ale nie, darcie od rana mobilizowało, do przekopywania ogródka w poszukiwaniu dżdżownic dla pasibrzucha. Pewna, że nic z tego małego osobnika nie będzie, nawet nie robiłam mu początkowo zdjęć, żeby nie trafiać w przyszłości na smutne pamiątki. Teraz żałuję, bo był taki brzydki, że trudno uwierzyć, że wyrósł na tak ładnego ptaszka.

Wiecie ile taki głodomór wciąga? Tak między 30 a 50 sztuk dżdżownic na dobę, zależy jak duże się udało wykopać. Ogródek wyglądał po kilku tygodniach jak po wybuchu bomby, ale warto było. Szpak uparł się przeżyć i przeżył.

Otrzymał imię Choć, bo na to słowo reagował i przylatywał, wrzeszcząc o jedzenie. Bestia towarzyska była okrutnie.

Jak wchodziłam przez bramkę, to witał mnie wrzaskiem, lądując na moim ramieniu lub głowie, domagając się jeśli nie kolejnej porcji jedzenia, to zabawy. 

S. w  warsztacie musiał okropnie uważać, bo Choć wlatywał tam bez ostrzeżenia, lądował na ramieniu, wsadzał mu dziób do ucha jak rasowy laryngolog i wrzeszczał jakby chciał go zabić krzykiem - taka dziwna, szpacza miłość. 

Ale i tak było nam przykro, kiedy pewnego dnia odleciał. Jeszcze dwa razy nas odwiedził, w niedługim czasie. Wrzasnął jak zwykle i frrr...

Mam nadzieję, że nie zgubiło go zaufanie do ludzi. Niespecjalnie też bał się psów, ale w końcu po coś te zwierzęta instynkt mają, więc mam nadzieję, że wychował jakieś szpacze dzieci i jeśli umarł, to ze starości.