Stoi za progiem Nowy Rok, i to dosłownie, bo już mniej niż 12 godzin, do zakończenia Starego Roku.
Żartujemy, gotujemy i czekamy na gości.
Moja koleżanka mówiła, że nie idzie na Sylwestra, tylko na Melanię, bo w tym dniu Melania też jest solenizantką, a zapomina się o niej.
Co przygotować szybkiego, prostego, orzeźwiającego i smacznego? Może sałatkę śledziową?
Moja sałatka śledziowa przypomina bardziej sos, niż sałatkę. Dzięki niej polubiłam śledzie, których wcześniej nie jadałam.
1 kg śledzi w oleju,
1 duża, czerwona papryka,
5 większych kiszonych ogórków,
1 szklanka majonezu,
1 szklanka jogurtu naturalnego.
Śledzie osączyć z zalewy, pokroić w kostkę.
Paprykę i kiszone ogórki pokroić w drobną kostkę, dodać do śledzi. 

Nie dajemy żadnych przypraw.
Majonez wymieszać z jogurtem, zalać "sosem" rozdrobnione składniki, wymieszać, schłodzić. 
Jeśli ktoś chce mieś ostrzejszą sałatkę, może zamiast kiszonych ogórków dodać korniszony.
Jeśli ktoś chce gęściejszy lub rzadszy "sos", to jak najbardziej można dobrać swoje proporcje.

I co z tym Nowym Rokiem?
Nie podsumowuję, nie rozpatruję, nie postanawiam. Nie przeszkadza mi to marzyć o lepszym jutrze, nowych nadziejach...
A Wam, którzy mnie tu odwiedzacie, życzę, żeby nadchodzący Nowy Rok spełnił wszystkie wasze oczekiwania i żeby był rokiem wartym wspomnień. 

Za co lubię Święta Bożego Narodzenia? Przede wszystkim, za to, że... są!
Poza tym, za choinkę, za zapach pierników, za łatwość przygotowania, bo potrawy na Wigilię tradycyjnie te same, za uśmiech najbliższych, bo cieszą się, że idą święta i będzie miło...
I choć niektórzy mówią, że są kiczowate, przereklamowane, to i tak nie zmienia faktu, że dla nas są naprawdę piękne i czekamy na nie co rok.
Nasze drzewko jest zawsze pstrokate, szalone i zupełnie nie wkomponowuje się w modowe trendy.

Pamiętam, jak byłam mała, wiele ozdób robiliśmy sami. Tato z papieru kolorowego "wyplatał" koszyczki, do których wkładaliśmy orzechy owinięte w sreberka z czekolady. Szkoda, że nie zapamiętałam, jak się je robiło.
W tym roku, na naszej choince, wśród bombek, dodatkowo, między szydełkowymi gwiazdkami, kolędują szydełkowe aniołki, huśtają się nocą na połyskującym, kosmatym łańcuchu i ukradkiem pogryzają choinkowe cukierki.

Życzę wszystkim szczęśliwie przeżytych Świąt Bożego Narodzenia. Niech otaczają Was ciepłe serca, szczere uśmiechy, dobre słowa. Niech przyjazna atmosfera Świąt zostanie z Wami na cały nadchodzący rok. Cieszcie się nienagannym zdrowiem i najpiękniejszą, rodzinną miłością.

Tak się przypadkowo złożyło, że wigilijny post, jest moim setnym postem na blogu. Dziękuję wszystkim, którzy tu zaglądają i jeszcze raz życzę Wam wszystkiego dobrego i do poczytania po Świętach!

Smak anyżków pamiętam z wczesnego dzieciństwa. Można było je kupić w sklepie i choć czasem były twarde jak kamienie, nie mogłam się oprzeć ich niepowtarzalnemu smakowi i zapachowi, które zawdzięczają właśnie ziarnom anyżu.
Trudno było je wtedy zrobić samemu, bo nie każdy miał mikser, a ręcznie je ucierać..., no... zdrowia życzę.
4 jajka,
2 szklanki cukru,
2 szklanki mąki,
3 płaskie łyżeczki zmielonego anyżu
Jajka z cukrem ubijamy porządnie mikserem około 20 minut. Jeśli ubijemy zbyt krótko, to choć smak będzie taki jak trzeba, to stracą na wyglądzie, wypiekając się na zwyczajne, niepulchne, jednowarstwowe placuszki.
Dodać stopniowo mąkę i dalej miksować kilka minut. 
Na blachę wyłożoną papierem do pieczenia nakładamy łyżeczką małe, okrągłe placuszki, niezbyt gęsto, żeby się nie zlały w jeden placek.
Blachy zostawić do następnego dnia, żeby ciasteczka podeschły.


Następnego dnia upiec ciasteczka w lekkim piekarniku - około 160 stopni C. Nie przepiekać, mają pozostać jasne.
Ciasteczka sprawiają wrażenie bardzo twardych, ale wystarczy je przez chwilkę przytrzymać w ustach i dosłownie rozpływają się. Po upieczeniu, wyglądają, jakby były złożone z dwóch warstw, lub były polukrowane, a jest to właśnie efekt porządnego zmiksowania i kilkunastogodzinnego suszenia. Takiego wyglądu nabierają dopiero w trakcie pieczenia.
 Można je przez kilka tygodni przechowywać w puszkach, a w miarę upływu czasu zmiękną, ale... czy zdążą...?

Dawno temu, w szafce z mąką, bakaliami i takimi tam..., mieszkała sobie paczka migdałów, z którą nie bardzo wiedziałam, co zrobić. Była to duża paczka, więc można było poeksperymentować i tak migdałowe ciasteczka na stałe wpisały się w kuchenny zeszyt.. Teraz nie bardzo wyobrazam sobie, żeby mogło ich zabraknąć w świątecznym, ciasteczkowym miksie.
25 dag masła,
25 dag cukru z wanilią (lub cukier waniliowy),
3 jajka,
35 dag mąki,
15 dag mielonych migdałów.
Migdały sparzyć i obrać ze skórki. Ja zalewam migdały wrzątkiem i zostawiam tak na trzy, cztery minuty, po czym odcedzam i migdałki wyskakują z ubranka, jak tylko się je naciśnie.
Migdały osuszyć i zmielić. Można tez kupić gotowe, zmielone migdały.
Masło dokładnie utrzeć z cukrem i jajkami, najwygodniej mikserem. Dodać migdały i mąkę, dokładnie wymieszać.
Metodą "dwóch łyżeczek", nakładać porcyjki ciasta na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia. 
Ciasteczka nakładać trzeba jak najwyższe i luźno na blaszce, ponieważ w trakcie pieczenia rozlewają się nieco.
Upiec w gorącym piekarniku na jasnozłoty kolor i oczywiście, najlepiej od razu z dwóch porcji, żeby był zapasik.
Mam nadzieję, że i Wam posmakują.

Oczywiście, trzeba coś upiec na Święta, oprócz ciasteczek. W moim rodzinnym domu, musiał być zawijany makowiec, a w naszym domu, jak na chatę starej czarownicy przystało, jest piernikowo.
Długo nie wiedziałam, że prawdziwy piernik powinien być upieczony z żytniej mąki.
Dopiero, jak (z pewną nieśmiałością) upiekłam go po raz pierwszy, przekonałam się, ze to prawda.
Ogólnie, rodzinnie jesteśmy miłośnikami pierników i ten żytni, jest numerem 1:
40 dag mąki żytniej,
25 dag miodu,
pół szklanki cukru,
5 dag masła,
pół szklanki mleka,
2 jajka,
2 torebki przyprawy do piernika,
1 łyżeczka sody oczyszczonej.
Mąkę żytnią trzeba koniecznie przesiać, bo inaczej lubią się zrobić w cieście, trudno rozcieralne, mączne kuleczki i po upieczeniu piernik bywa w białe kropki.
Miód, cukier, masło i przyprawę do pierników podgrzewamy mocno w garnku, aż się cukier rozpuści. 
Do gorącej masy wsypujemy 2/3 mąki, ciągle mieszając. 
Studzimy  masę (może być letnia) i dodajemy mleko, jajka, sodę i resztę mąki. Dokładnie mieszamy.
Masę wykładamy do wąskiej blaszki wyłożonej papierem do pieczenia i zostawiamy w chłodnym miejscu przynajmniej na 12 godzin.
A ponieważ jest super, to najlepiej zrobić od razu dwa.
Następnego dnia, pieczemy piernik w 160 - 180 stopniach C, przez około godzinę. Najlepiej, jak już kiedyś opisywałam, sprawdzić patyczkiem, czy jest upieczony.
Piernik możemy wcinać nie przekładany, lub przekładać klasycznie - powidłem węgierkowym,
albo marmoladą, masą waniliową, orzechową, dżemem np. morelowym, lub marcepanem. Można go polać czekoladą lub lukrem. To już od waszej fantazji i smaku zależy.
Ciekawe, czy skusicie się, na piernikowe Święta :)

Nie można tego nazwać inaczej, jak szaleństwem, bo to, co rozpętuje się u nas w domu przed Bożym Narodzeniem, to prawdziwe ciasteczkowe wariactwo.
Piekę zawsze kilka rodzajów ciasteczek i to w dużych ilościach. Można je upiec wcześniej, są bardzo smaczne, a pięknie zdobione robią wrażenie i tworzą niepowtarzalną atmosferę.
W. wrócił dziś z pracy i zamiast "Dzień dobry", rzucił w drzwiach "Świętami pachnie!".
Od podstawówki, co roku, ten sam uśmiech, ten sam ciepły ton w głosie, te same słowa, gdy cały dom pachnie piernikowo.
Pierniczki z tego przepisu, są dobre do jedzenia od razu i mogą być dłuuugo przechowywane w puszkach:
2 kg mąki,
50 dag miodu,
50 dag cukru,
10 jajek,
50 dag margaryny,
3 opakowania przyprawy do pierników,
1 łyżeczka proszku do pieczenia,
1 łyżeczka sody oczyszczonej.
Miód z margaryną rozpuścić i ostudzić.
Jajka utrzeć z cukrem (aż cukier przestanie być widoczny), najwygodniej mikserem i dodać do masy miodowej. 
Dodać pozostałe składniki, dokładnie wymieszać i zostawić ciasto na noc w chłodnym miejscu.
Na drugi dzień ciasto wygląda tak.
Porcjami wyciągać z garnka
 i wałkować na około pół centymetra grubości. 
Wycinać foremkami różne, różniste pierniczki.
W tym roku pierniczki są nieozdabiane. Tylko te ozdobiłam, które zawisną (jak co roku) na choince koleżanki.
Jeśli pierniczki mają być zdobione czekoladą lub lukrem, to nie smarujemy ich jajkiem.
Pamiętajmy, żeby ich nie wypiec zbyt mocno, bo stwardnieją i nasze zęby będą zagrożone :)
To ciasto nadaje się też do robienia pierniczków nadziewanych marcepanem lub dowolną marmoladą.
Wybierając przyprawę do pierników, zwracam uwagę, żeby w swoim składzie nie zawierała mąki. Mam jej w przepisie właściwą ilość, więc po co mi w przyprawie?
Tym bardziej nie kupuję tych, które zawierają kakao.Same przyprawy wystarczająco wybarwią piernik właśnie na piernikowo, a kakao zmienia nie tylko kolor, ale też jego smak.

Obowiązkowo na Święta piekę też kruche ciastka i to przynajmniej dwie lub trzy porcje (przepis w poście pt. "Krucho i słodko"). Wszystkie w tym roku wycięłam choinką.

To właśnie na nie "padło" w tym roku i "pomalowałam" je wszystkimi kolorami czekolad. "Ubieram" w cukierkowe bombeczki, lukrowe łańcuchy...
Wiele osób potrafi zdobić wypieki pięknie, elegancko, równiutko, chętnie podziwiam cudze słodkie dzieła.
Ja nie mam ręki artystki, więc zdobię jak umiem i lubię te moje kolorowe "kulfonki" sercem malowane.
Tak wyglądają w tym roku.






A tak było wesoło na kuchennym stole, w pierwsze Święta w wiejskim domu.


Serdecznie polecam ciasteczkowe szaleństwa, zwłaszcza z dziećmi, one to uwielbiają. Wiem, sprzątania jest więcej i kąpiel "po" - obowiązkowa, ale za kilka lat będzie co wspominać, a dzieci będą zawsze  pamiętać świąteczną zabawę. Dla dorosłych, to też niezła uciecha :)

Sałatka jarzynowa jest chyba najbardziej znaną polską sałatką.
Ja, jako dziecko jej nie znosiłam, później "dorosłam" do niej, a od jakiegoś czasu, odkąd zmodernizowałam klasyczny przepis, jest moją ulubioną.
Wspominałam już kiedyś, że nie jadam selera, pod żadną postacią, paradoksalnie lubiąc jego zapach. Za gotowaną pietruszką też nie przepadam, a obieranie z łupinek ugotowanej marchewki, pietruszki, a zwłaszcza ziemniaków ugotowanych w mundurkach i krojenie ich do sałatki, uważałam za dotkliwą karę. Zwłaszcza, że ilość sałatki przygotowywanej w moim rodzinnym domu na Święta lub imieniny, można było mierzyć nie na litry, czy kilogramy, a na wiaderka.
Skład mojej sałatki jarzynowej (objętość około 4 litry) to:
1 słoik majonezu (około 350 ml),
4 duże marchewki,
4 niezbyt duże pietruszki,
5 sporych ziemniaków,
1 czerwona papryka,
kilka kiszonych ogórków (jeśli są duże, to 4 - 5 sztuk)
4 jajka,
duża puszka zielonego groszku (lub dwie małe),
puszka czerwonej fasoli,
puszka kukurydzy,
1 łyżka soli,
1 łyżeczka pieprzu.
Ziemniaki obrać, pokroić w drobną kosteczkę i ugotować.
Marchewkę i pietruszkę obrać i ugotować w całości lub mniejszych kawałkach. Po ugotowaniu ostudzić i pokroić w drobną kostkę.
Jajka ugotować na twardo, ostudzić, obrać, drobno pokroić.
Paprykę i ogórki kiszone pokroić w drobną kostkę.
Wszystkie warzywa z puszek odsączyć z zalewy (ja je nawet wypłukuję zimną wodą).

Wszystkie składniki wymieszać dokładnie z majonezem, solą i pieprzem. 
Odstawić do lodówki na kilka godzin, żeby się sałatka "przegryzła". 
Majonezu oczywiście możemy dodać więcej lub mniej. Ja nie lubię, żeby sałatka majonezem ociekała, ale lubię, żeby było czuć jego smak, a jarzyny były nim ładnie "sklejone".
Przed podaniem sałatki na stół, warto wyjąć ją z lodówki nieco wcześniej, smaczniejsza jest w temperaturze pokojowej.

Jak to przed Świętami, nachodzi mnie na nowinki.
Żeby było smacznie i ładnie, żeby gości uradować przy świątecznym stole, żeby nie to co zawsze było itd., itp..
I przytrafiło mi się spotkać Miłą Panią, która dała mi przepis.
Rolada z sera żółtego z kurczakiem i pieczarkami. 
Oczywiście musiałam spróbować, co z tego wyjdzie.
Łatwo się robi, a efekt zaskakująco miły dla podniebienia i dla oka.
Przepis podaję dokładnie tak, jak podała mi go Miła Pani:
4 jajka,
2 - 3 łyżki majonezu,
30 dag żółtego sera,
podwójna pierś z kurczaka,
1 cebula,
20 - 30 dag pieczarek,
łyżka masła,
sól, pieprz do smaku..
Pieczarki i cebulę drobno pokroić. Cebulę podsmażyć na rumiano na maśle, dodać pieczarki i wysmażyć, aż odparuje wypuszczona przez nie woda.
Ser zetrzeć na drobnej tarce. Wymieszać z majonezem i jajkami.


Masę rozprowadzić na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia.
Upiec na złoty kolor. Trwa to około 20 - 30 minut w 180 stopniach C. 
Gorący blat wyłożyć na deskę i odkleić od niego papier.

Na ciepłe jeszcze ciasto wyłożyć płaty kurczaka.
Posypać usmażonymi pieczarkami i przyprawić do smaku. Zawinąć roladę.

Owinąć ją alufolią.
Włożyć do długiej, wąskiej foremki (jak na keksa, albo murzynka).
Zapiec roladę około 30 minut w 180 stopniach C.
Po pierwszym wykonie jestem zadowolona. Co zmienię? Niewiele.
Nieco dłużej wypiekę blat. Dłużej też będę zapiekać roladę. Te bardziej zrumienione kawałeczki są najsmaczniejsze.
Przyprawiłam ją też zbyt łagodnie - może szczypta chilli? Myślę, że to dobry pomysł.
I dlaczego zawijać ją w alufolię? Papier do pieczenia jest lepszy i można spokojnie wykorzystać ten, na którym piekł się blat.
Rolada jest bardzo smaczna i na ciepło, i na zimno.
Może jej plasterki przyozdobią nasz świąteczny półmisek z wędlinami?