Dziś też rzecz o kapuście i też o jej bardzo polskiej postaci.
Gołąbki. 
Można by o nich, jak o pierogach, pisać wiele. Wielu też mają wielbicieli. Często kojarzą się z babciami, bo przeważnie babciom "chce się chcieć" je zrobić. Przyznać trzeba, że nieco czasu zajmują, ale jaki efekt!
Dlatego warto zrobić ich więcej na raz, bo przecież jutro odgrzać można i do zamrażarki schować, "na zaś" też można.
Zaszalałam na gołąbki z dwóch, niezbyt dużych, główek kapusty.
Główkę kapusty trzeba podgotować, żeby liście nieco zmiękły i dały się zdjąć z główki i zawijać.
Dobieramy garnek tak, żeby kapusta swobodnie do niego weszła, zalewamy ją wodą i gotujemy. 
ścinamy go nieco nożem. 
Tak przygotowane liście są gotowe do zawijania.
Bazą moich (i nie tylko moich) gołąbków jest ryż. Mam taką zasadę - ugotowanego ryżu daję tyle ile innych dodatków, czyli jeśli mam czubaty talerz mięsa mielonego, to i gotowanego ryżu czubaty talerz do niego dodaję. Do obu farszy ugotowałam 60 dag suchego ryżu. 
Farsz 1 - mięsna klasyka:
1 kg mięsa mielonego,
3 duże cebule,
sól i pieprz do smaku.
Cebule usmażyć na maśle lub oleju. 
Dodać do niej mięso i podsmażyć.
Niektórzy dają mięso surowe, ja jednak wolę je  podsmażyć, jest bardziej zdecydowane w smaku.
Mięso połączyć z ugotowanym ryżem. Doprawić solą i pieprzem.- próbować, nie żałować. 
Żeby gołąbki były dobrze doprawione, trzeba pamiętać, że w trakcie gotowania sól przejdzie częściowo do liści kapuścianych, więc trzeba jej dodać nieco więcej.
Farsz 2 - bez mięsa:
1 cebula, 
1 spora marchewka,
1 mała pietruszka lub garść natki pietruszki,
1 por,
25 dag czerwonej ugotowanej fasoli (może być z puszki),
sól, pieprz do smaku.
Cebule usmażyć na złoty kolor na maśle lub oleju. Dodać do cebuli pozostałe, rozdrobnione warzywa, poddusić kilka minut, aż nieco zmiękną. 
Dodać fasolę i minutkę jeszcze poddusić.
Połączyć z ryżem, doprawić do smaku.
Do warzyw można dodać jeszcze podgotowanego brokuła, albo papryki pokrojonej w kostkę, wariacje na ten temat mogą być różne.
Zawijamy gołąbki. Na liść kapusty nakładamy farsz. Ilość zależy od wielkości liścia. Tyle, żeby się łatwo zawinął.  składamy boki liści, następnie podwijamy grubszy koniec liścia i zwijamy jak rulonik. Tak, żeby farsz był dobrze schowany w liściu. Nie zawijamy bardzo ciasno, bo ryż w czasie gotowania gołąbków jeszcze odrobinkę napęcznieje. 
Wyszło mi ich 33 sztuki.
10 wegetariańskich
 i 23 klasyczne.
Wielkości średniej, bardzo zgrabne.
Dno garnka wykładamy liśćmi kapuścianymi. 
Gołąbki układamy w miarę ściśle, warstwami.
Zalewamy gołąbki rosołem, albo wodą z warzywami, lekko osoloną i wstawiamy do nagrzanego piekarnika, lub gotujemy na kuchence około godziny. To zależy od twardości kapusty. Jak liść, którymi gołąbki są przykryte łatwo się urywa, to gołąbki są gotowe. 

Jak na zewnątrz robi się zimno, jest mniej pracy w ogrodzie, sadzie i obejściu, to rodzina się cieszy, bo w kuchni zaczynają się pojawiać potrawy, na które w lecie brakuje czasu.
Pierogi to bardzo lubiane danie, najczęściej obiadowe, ale kto nie lubi na kolację wsunąć porcyjki pierogów z jakimś pikantnym nadzieniem, opieczonych na maśle, lub słonince na złotobrązowy kolor, chrupiących, pachnących, mmm...
Polskie pierogi, na równi z klasycznym schabowym i bigosem, podbijają serca wielu cudzoziemców.
Skoro kiszonej kapusty u nas dostatek, to oczywiście zrobię pierogi z kapustą.
Farsz :
kilogram kapusty kiszonej,
kilogram kapusty świeżej,
4 cebule,
olej do smażenia cebuli,
sól, pieprz do smaku.
Cebule obrać, pokroić w kostkę lub paseczki i usmażyć na oleju na złoty kolor. 
Kapusty z cebulą, solą i pieprzem zmiksować lub zmielić w maszynce do mięsa, ewentualnie, jak ktoś lubi grubszy farsz, to wystarczy kapusty posiekać nożem i połączyć z resztą składników.
Ciasto na pierogi podawałam już wcześniej, ale nie musi być "moje", może być takie, jakie zwykle robicie sami. 
Nigdy nie wiem, ile mam przygotować ciasta. Dlatego, jak wyjdzie mi go za dużo, to resztę przerabiam na makaron, albo łazanki. Jak wyjdzie za mało, to zamrażam farsz na "kiedyś", albo robię kilka naleśników. Zależy jak z czasem i ochotą do pracy.
Najczęściej ciasto na pierogi rozwałkowujemy cienko i albo kroimy na kwadraty, albo wycinamy szklanką kółeczka i sklejamy pierogi. 
Ja podam Wam jeszcze jeden sposób. Bardzo przydatny, zwłaszcza dla osób, które nie mogą zbytnio wysilać kręgosłupa przy wałkowaniu ciasta.
Z pierogowego ciasta robię wałki i kroję na kawałki, podobnie, jak na kopytka. W rękach szybciutko formuję z "kopytek" coś przypominające nieco kulkę i małym wałeczkiem rozwałkowuję cienko pojedyncze placuszki, 
z których formuję pierogi. 
Tak w formie ciekawostki, powiem Wam, że moja mama, dawno, dawno temu, nie miała malutkiego wałeczka i wałkowała pojedyncze pierogi... szklaną butelką z wody mineralnej.
I jak wszystkie inne pierogi - gotujemy je wrzucając do dużej ilości osolonej, wrzącej wody, przez jedną, dwie minuty od zagotowania - zależy od grubości rozwałkowanego ciasta.  
Do pierogów z kapustą, bardzo pasują skwarki ze słoniny, lub boczku.
Można je również polać samym stopionym masłem, albo podsmażoną cebulką.
Jeśli lubimy dania bardzo kwaśne, możemy zmodernizować przepis i zrobić farsz z samej kiszonej kapusty. Ja wolę łagodnie kwaśne, dlatego tonuję ich smak kapustą świeżą. A wczesnym latem, kiedy dostępna jest młoda kapusta, polecam, przygotowane w podobny sposób, pierogi z samej świeżej, młodej kapusty. Są doskonałe.

Co by to była za piwniczka z zapasami na zimę, gdyby nie było w niej najbardziej polskiego przysmaku - kiszonej kapusty.
Nie robię surówki z kupowanej kiszonej kapusty. Niestety, ta kupowana, najczęściej jest zaprawiana octem, kwasem askorbinowym (sztuczna witamina C), przez co jest przeważnie zbyt kwaśna, zawiera konserwanty, które zabijają naturalne bakterie, więc ani smak nie taki, ani zdrowia nie podreperuje. Inne potrawy z tej domowej kiszonki, też są zdecydowanie smaczniejsze.
A kiszoną kapustę powinniśmy jeść codziennie. Zawiera oprócz witaminy C, witaminy z grupy B, E, oraz wapń, magnez, żelazo, siarkę i potas. Działa bakterio i grzybobójczo. Fermentacja zachodzi z pomocą bakterii - pałeczek kwasu mlekowego, więc kapusta kiszona jest naturalnym probiotykiem.
Co ta kiszona kapusta nam daje? Piękne włosy, skórę, paznokcie, zdrowy żołądek, dwunastnicę i jelita. Ochrania wątrobę, śledzionę i pęcherzyk żółciowy. Wspomaga leczenie hemoroidów, reumatyzmu i goścca. Podnosi naszą odporność, oczyszcza i wzmacnia organizm. Wskazana i dla zdrowych i dla przeziębionych, po kuracji antybiotykowej i długich chorobach. Kapusta kiszona, surowa jest najzdrowszą i najlżej strawną formą kapusty.
I ma tylko 16 kcal w 100 gramach, więc można wcinać ją bezkarnie, nawet, jeśli bardzo dbamy o sylwetkę.
Chyba dostatecznie już ją zareklamowałam :).
Zanim jednak ją zaczniemy zjadać i przygotowywać z niej różne różności, to musimy ją ukisić.
Proste, choć nieco czasochłonne. Moja "startowa" porcja kiszonej kapusty to:
20 kg kapusty,
kilogram marchwii,
pół kilograma soli.
Dużo? Nie, na pewno przed wiosną jej zabraknie i będę jeszcze dorabiać, ale na początek w sam raz.
Kapustę należy cienko poszatkować.
Marchew ścieramy na tarce jarzynowej, na paseczki.
Dodaję niewielką ilość marchwii, bo taka kapusta sama, blada,  wygląda smutno. A z marchewką, od razu weselej.
W dużym pojemniku, czy garnku, mieszamy kapustę z marchwią i solą. Zostawiamy na kilka, kilkanaście godzin, od czasu do czasu mieszając.
Odstawienie spowoduje, że kapusta zmięknie, zmniejszy objętość i znacznie łatwiej da się ubić.
Kapustę można kisić tradycyjnie w beczce drewnianej lub kamionkowej, dokładnie i mocno ubijając ją, aż puści dużo soku. Na wierzch kładziemy dopasowane klepeczki dębowe, które po dociśnięciu obciążamy np. wygotowanym, odpowiednio dobranym "okrąglakiem" - gładkim, rzecznym kamieniem. 
Można ubić kapustę w wiaderkach z polipropylenu - przeznaczonych do kontaktu z żywnością, które posiadają pokrywę dającą się dobrze zamknąć. Polipropylen jest najbezpieczniejszym tworzywem, do kontaktu z żywnością. 
Można ją też ubić po prostu w słoikach.
Ważne, żeby całość była przykryta warstwą kapuścianego soku.
Jak ubijać? Najlepiej przeznaczyć litr pojemnika na kilogram kapusty.
Stawiamy słoiki (bo tak chyba najwygodniej w domowych warunkach zrobić) przez pierwsze kilka dni w temperaturze pokojowej, żeby "ruszyła". A ponieważ, jak wystartuje, to i wykipieć lubi i zapaszek może wydzielać, to może nie zapraszajmy delikatnych gości w tym czasie i wynieśmy ją tam, gdzie nie będzie nam zbytnio przeszkadzać. . 
Czasem, w trakcie burzliwego kiśnięcia, kapusta lubi "wypchnąć" za dużo soku, więc kisząc w słoikach, czy wiaderkach, pamiętajmy, żeby wstawić słoiki na pierwsze dni do miski, albo na blaszkę żeby nam nie zalało podłogi, czy blatu. No, i czasem może się zdarzyć, że kapusta zrobi się na wierzchu sucha. Wtedy musimy zalać kapustę niewielką ilością wody z solą. Spróbujmy przed zalaniem słoność wody, żeby nie przesolić.
Jak kapusta przestanie kipieć i z nami "rozmawiać" - tak, tak, cichutko gada, posykuje, pyka, różne odgłosy może wydawać - wynosimy ją w chłodne miejsce, tam, gdzie będzie grzecznie czekać na zużycie.
Jak kończy się pierwszy, największy zapas kiszonej kapusty, to kiszę małe ilości, np. 2 średnie główki kapusty i pakuję do litrowych słoików. Jak otwieram ostatni, to znowu szatkuję następne główki.
Kapusta jest gotowa czasem po tygodniu, czasem po dwóch. Zależy to i od samej kapusty i od temperatury, w jakiej ją przechowujemy. Musimy ją spróbować, a jeśli uznamy, ze jest wystarczająco kwaśna, to robimy z niej pyszną surówkę.
Z mojej kapusty, po tygodniu trzymania w domu, już można robić surówkę.
Surówka z kiszonej kapusty to samo zdrowie.
50 dag kiszonej kapusty
10 dag marchewki,
1 mała cebula,
1 duże jabłko,
1 łyżka oliwy z oliwek (może być olej),
1 łyżeczka cukru do smaku - dowolnie

Kapustę i cebulę drobno siekamy (można się wspomóc jakimś rozdrabniaczem). Marchew i jabłko ścieramy na tarce jarzynowej i dodajemy do kapusty. Dodajemy oliwę i cukier, dokładnie mieszamy i zjadamy :)
Jeśli nasza kapusta jest zbyt kwaśna, lub zbyt słona, to możemy ją przed krojeniem wypłukać w przegotowanej chłodnej wodzie. Moja kapusta, według podanego wyżej przepisu, wyszła w sam raz.
Oliwę dodajemy z dwóch powodów, po pierwsze, nadaje surówce takiej aksamitnej delikatności, a po drugie, znacznie ważniejsze, w tłuszczach rozpuszczają się witaminy A, D, K i E, a przez to organizm łatwiej je przyswaja. Pamiętajmy o tym. W kapuście mamy witaminę E, a w marchewce A i K.
Jeśli tylko macie warunki, zakiście kapustę, naprawdę warto.

Ostatnie jabłka spadają z jabłoni. Wszystko jakoś wcześniej dojrzało i wcześniej się kończy w tym roku,
Moje jabłka - renety - są jak dobre, mądre kobiety.
Zabłyśnie niejedno nieprzeciętną urodą, ale nie nachalnie, inne skromniejsze, z naturalnym rumieńcem, nieco szorstkie, ale jak je poznasz, to zakochujesz się w ich zapachu i smaku. Nie potrzebują kosmetyków, żeby zachwycić.
Inaczej, niż te krzyczące ze sklepowych półek, wabiące kolorem, błyskiem nawoskowanej skórki, przepięknej urody, ale jednakowe,  o smaku... bez smaku, niemal bezwonne, a po cichu trujące tym, co urody im dodało.

A dobre jabłko, jest dobre na wszystko. Ma w sobie mnóstwo wartościowych składników - witaminy (C, P, B1, B2, B3, B11, A, E, K, kwas foliowy), minerały (żelazo, cynk, fosfor, wapń, magnez, potas, sód), błonnik. Oczyszcza organizm, chroni jelita, serce, walczy z cholesterolem. Kalorii ma niewiele - w 100 gramach jest około 50 kcal.
Najlepiej je zjeść na świeżo, ale można je ugotować, lub upiec,  jeśli ktoś jest na diecie i nie może jeść surowych.

Bardzo lubimy marmoladę z jabłek.
Czasem piekę z nią zimowe szarlotki, robię z nią ryż, albo makaron na obiad, a czasem wieczorem, przed telewizorem, wyjadam ją łyżeczką prosto ze słoiczka - doskonale zastępuje słodycze.
Kto raz robił marmoladę z jabłek, ten na zawsze zapamięta.
Przepis podstawowy:
Dowolną ilość jabłek umyć, obrać, pokroić na ćwiartki.
Wyciąć gniazda nasienne. 
Włożyć do odpowiednio dużego garnka i gotować, aż się rozpadną i odparują do odpowiadającej nam konsystencji.

Pilnujemy, żeby się nie przypaliły - im mniej soczyste, tym bardziej lubią się "chwytać" dna.
Włożyć gorącą marmoladę do słoików, zakręcić, schować na zimę :) 
I uwaga! Marmolada lubi "strzelać" w czasie gotowania i można się mocno poparzyć, więc mieszajcie ostrożnie. Ja ubieram rękawicę i osłaniam się pokrywką, bo czasem pryska wysoko!

O tym, że słoiki muszą być bardzo czyste, wyparzone, przepłukane octem, albo spirytusem, na pewno nie muszę nikomu przypominać.
Kto chce, może marmoladę dosłodzić do smaku, ja tego nie robię. Zauważcie, że im dłużej jabłka smażymy, tym są słodsze.

Wariacja 1:
Dzięki temu, że moje jabłka chemii nie zaznały, zdecydowałam się zrobić marmoladę z nieobieranych jabłek. W końcu tuż pod skórką znajduje się największe zgromadzenie witamin i mikroelementów. Niestety, w jabłkach uprawianych "przemysłowo", witaminy spod skórki wyparły środki owadobójcze, konserwanty i cała sadownicza chemia, dlatego lepiej je nie tylko dobrze umyć, ale i dość grubo obrać.
Z  jabłek wycięłam tylko gniazda nasienne i zmiksowałam je. 
Dopiero po zmiksowaniu gotowałam. Skórki w ogóle w marmoladzie się nie zauważa.
Wariacja 2:
Żeby nie było monotonnie, do jednej porcji marmolady dodałam nieco orientalnego smaku i aromatu, co zdecydowanie podniosło jej atrakcyjność.
8 kg jabłek
15 g cynamonu  (= 4 płaskie łyżeczki = 1 opakowanie),
50 goździków.
Jabłka zmiksowałam, dodałam goździki i cynamon, smażyłam około godziny, może trochę dłużej.
Zapachniało tak, że zrobiło się troszkę świątecznie.
Zapakowałam oczywiście marmoladę w słoiki. 
W tym roku marmolad zrobiłam sporo, więc na wszelki wypadek wszystkie zapasteryzowałam, żeby miały szansę dłużej przetrwać.
Mam nadzieję, że nie zjemy wszystkiego przez zimę i upiekę znowu szarlotkę z okazji powrotu słowika :)

Dopiero wsadzałam fasolę do ziemi, dopiero wspięła się na tyki,
zakwitła,
zawiązała strąki,
a tu już zbieramy dojrzałe Jaśki.
Smaczny ten Piękny Jaś, oj, smaczny. No, i nie zapominajmy, że wartości odżywcze ma niebagatelne.
Zacznijmy od tego, ze fasola (każda, nie tylko Jaś, poszczególne gatunki różnią się nieznacznie zawartością poszczególnych składników), jest jednym z najbogatszych źródeł białka roślinnego - niech wegetarianie przygotują sobie większy zapasik na zimę (i nie tylko) i lekkostrawną skrobię.
Zawiera lizynę, która wspomaga serce i zapobiega zawałowi. Lecytynę, która jak wiadomo, niezbędna jest w walce z cholesterolem i sklerozą, odmładza mózg, a tej w fasoli jest jej niemało.
Poza tym, jedzenie fasoli wspomaga trzustkę, jelito grube i wątrobę.
Z witamin i składników mineralnych posiada - witaminy A, B, E, PP, kwas foliowy, potas, wapń, fosfor, żelazo, niektóre gatunki mają dodatkowo sporo selenu, cynku.
Ze względu na możliwość występowania po niej wzdęć i gazów, nie powinny jej zjadać ciężarne i karmiące kobiety, małe dzieci, a z umiarem starsi i osoby ze skłonnością do zaparć. Warto pamiętać, że młoda fasola powoduje tych dolegliwości znacznie mniej, a wodę z moczenia należy odlać.  I warto wspomóc się ziółkami przyprawowymi, jak majeranek, cząber, kminek... Kto ma problemy z jedzeniem Jaśka, może sobie poużywać na fasolce szparagowej, gdyż jest łatwiej strawna i daje znacznie mniej niepożądanych objawów.
Powinny ją zjadać osoby spożywające duże ilości mięsa i innych zakwaszających pokarmów, ponieważ jest zasadotwórcza.
.
W warzywniaku wsadziliśmy Pięknego Jaśka tyczkowego, ponieważ jest starą, niezmodyfikowaną odmianą. Jest bardzo duży, ale i wyjątkowo smaczny.
Lubimy Jasia pod wieloma postaciami.
Dziś gotuję zabielaną zupę z Jaśka:
50 dag namoczonej  (lub świeżej) fasoli Piękny Jaś (jak ktoś lubi zupę gęstą, może dodać więcej fasoli),
3 - 4 ziemniaki pokrojone w kostkę,
1 marchewka,
1 pietruszka,
1 por, 
1 cebula,
łyżka masła,
łyżka suszonych warzyw,
szczypta cząbru - jeśli ktoś lubi (myślę, że warto spróbować),
szczypta lubczyku zamiast maggi,
szczypta majeranku,
sól, pieprz do smaku,
pół kubka małej śmietany.
Jaśka, jeśli jest już suchy, należy namoczyć go dzień wcześniej (przynajmniej 12 godzin) w letniej wodzie.
Przed gotowaniem zmienić wodę i ugotować do miękkości.
W tym czasie umyć i obrać resztę warzyw, rozdrobnić i poddusić na maśle dwie, trzy minutki. Jeśli ktoś ma czas i ochotę, doradzam upieczenie cebuli, tak, jak robi się to do rosołu. Cebule obrać i w całości, albo w połówkach bardzo mocno upiec. Można to zrobić na zwykłym palniku gazowym, kładąc na  nim cebulę i nastawiając mikroogienek - lepiej piec wolniej i dłużej, niż tylko opalić ją po wierzchu. Cebula powinna się porządnie upiec, miejscami  może być nawet czarna. 
Cebulę i warzywa dodajemy do prawie ugotowanego Jaśka, gotujemy do miękkości. 
Dodajemy ziemniaki i gotujemy, aż zmiękną. 
Dodajemy starte w dłoniach na proszek zioła i na końcu doprawiamy solą (nie solimy fasoli w trakcie gotowania, bo nie będzie chciała się ugotować, może zostać twarda) i pieprzem do smaku. Jeszcze podbijamy śmietaną. Jeśli lubimy zupy zawiesiste, to dodajemy łyżkę mąki pszennej, rozmieszanej w śmietanie, lub odrobinie wody i zagotowujemy. 
Kiedyś tę zupę, jak wiele innych, robiłam na kurczaku, żeberku, na kostce od schabu. Teraz bardziej smakują mi zupy na maśle. Ale gdyby ktoś chciał, może zrobić sobie tę zupę w "mięsnej" wersji.

Dziś wstałam "o świtaniu". Niebo było jeszcze zaspane.
Powoli odkrywało chmurną pierzynkę.

Będzie ładny dzień, ale zanim świat nabierze ciepła, pan Przymrozek - stylista, osmalił na biało świat
i ubiera liściaste panny w zimowe  sukienki.
Pokrzywa się wystroiła, jak na bal.
Mięta, jak na francuską modelkę przystało, nie zostaje w tyle.
Ale panna Melisa wygląda dziś najpiękniej, ubrała się w mroziki, jak w pajęcze koronki.

Trzeba coś upiec, żeby jakiś zapasik był pod ręką.
A przy okazji, w domu zaraz zrobi się przytulniej, jak w piecu będzie dudnił wesoły ognik.
Najporęczniejsze będą „kocie oczka”. 
I nie będą to oczy kota Izydora, choć urocze.
Te ciasteczkowe, w puszce dłuższy czas mogą pomieszkać, a każdy chętnie przegryzie od niechcenia.
50 dag mąki pszennej,
25 dag masła lub margaryny,
5 dag cukru,
1 jajko + 1 żółtko,
1 łyżka śmietany,
1 łyżeczka proszku do pieczenia,
coś do przełożenia ciasteczek - klasyka to  powidło śliwkowe, ale może być dżem, marmolada, czekoladowy krem,  jakaś ciekawa masa...
Moje dzisiejsze, są z powidłem z węgierek.
Margarynę przesiekać z mąką i proszkiem do pieczenia. Zarobić z resztą składników na gładkie ciasto. Rozwałkować ciasto nieco cieniej, niż pół centymetra i wyciąć okrągłe ciasteczka. W połowie ciasteczek wyciąć po jednym „oczku”. Ciasteczka upiec na złoty kolor. Jak wystygną, nałożyć na całe ciasteczko powidło i nakryć ciasteczkiem z oczkiem – „kocie oczko” gotowe :)
Jeśli ktoś chce, to może poprawić urodę ciastek, posypując je cukrem pudrem, można polukrować, jeśli mamy czas i ochotę.
I miło się w domu zrobiło, i na zewnątrz słońce jasno świeci. Pięknie jest!