Znajoma zainspirowała mnie, do odświeżenia starego przepisu. Nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio robiłam grzebyczki krucho drożdżowe.

A oto stary, sprawdzony przepis:

50 dag maki tortowej,

25 dag tłuszczu – pół na pół masło z margaryną,

1 łyżka cukru pudru,

1 całe jajko + 1 żółtko,

4 dag drożdży,

1/16 litra mleka (jakieś 5 - 6 łyżek),

pół szklanki śmietany,

2 łyżeczki cukru,

szklanka powidła lub marmolady.

Margarynę i masło zamrozić. Mleko z cukrem, łyżką mąki i drożdżami wymieszać i pozostawić do wyrośnięcia.

Mąkę z cukrem pudrem wymieszać, zetrzeć do niej tłuszcz na tarce jarzynowej, dodać jajka, rozczyn i śmietanę, szybko zarobić ciasto. Zawinąć ciasto w ścierkę i zostawić w lodówce na dwie godziny. Wyciągać ciasto porcjami, wałkować na około 3 – 4 milimetry, pokroić w paski szerokości 5 centymetrów, posmarować powidłem, złożyć, naciąć brzeg, pokroić na kawałki 10 centymetrowe, zgiąć w rogalik.

Jeśli ktoś woli, to może paski ciasta pociąć na trójkąciki i zawijać rogaliki. Bardzo fajnie się z tego ciasta robią.

Można, jeśli ktoś chce, dodać słodkiego smaku i urody grzebyczkom, smarując je białkiem pozostałym od ciasta i posypując cukrem rafinadą, albo zwykłym kryształem. Ja dzisiaj tego nie robiłam, a są dość ładne i bardzo smaczne. Właśnie rodzinka, która wpadła na chwilkę zdegustowała i chwali. Mogłam zrobić podwójną porcję, bo za chwilę już ich nie będzie :)

Za parę dni zrobię je znowu i wtedy nadzieję konfiturą z róży, na pewno będą pyszne.

Dzisiaj chcę Was zabrać na posiłek, do starej wiejskiej chaty.

A tak naprawdę, chcę Wam przedstawić bardzo prostą i bardzo starą wiejską zupę mleczną.

Gotować tę zupę nauczyła mnie teściowa. To z jej rodzinnych stron pochodzi przepis i nietuzinkowa nazwa. A nazywa się ona – uwaga! - paciara.

W kilku miejscach spotkałam się z nazwą paciarka, brajeczka, brajka, ale każdy z tych przepisów różnił się nieco od tej „naszej” paciary. Wygląd jej jest równie oryginalny jak nazwa.

W okolicy, z której pochodzi, można ją było jeść o każdej porze, czy to na śniadanie, czy na obiad, czy też na kolację.

Przepis bardzo prosty, bardzo szybki i przyznam się, zawsze robiony „na oko”, ale postaram się, jak najlepiej opisać wykonanie.

Paciara (dla dwóch, trzech osób):

Potrzebne jest nam woda, sól, razowa mąka pszenna i mleko.

Do garnka wlewamy szklankę wody. Wodę solimy do smaku i zagotowujemy. Do gotującej się wody wsypujemy szklankę mąki razowej. Energicznie mieszamy wodę podczas wsypywania, żeby nie powstały mączne kluski. Ilość mąki może się zmieniać nieco, w zależności od rodzaju mąki. Chodzi o to, żeby powstała taka w miarę jednolita masa uprażonego ciasta i już wiadomo, dlaczego właśnie tak się to nazywa :)

Klucha ta jest niesamowicie lepka i łatwo się przypala, więc cały czas staramy się ją mieszać. Prażymy tę kluchę około cztery, pięć minut.

Na talerz wlewamy trochę zimnego mleka i wykładamy kawałek gorącej kluchy na talerz. W ten sposób ciasto nie przyklei się do talerza. Zjadamy paciarę odkrawając łyżką zmoczoną w mleku z dużej kluchy małe kluski, dolewając w miarę potrzeby i ochoty mleko.

Mleko niekoniecznie musi być zimne. Jak kto woli.

My bardzo lubimy tę śmieszną potrawę.

W. - kiedyś niejadek i przeciwnik posiłków przedszkolnych, wzbudził powszechne zainteresowanie i niemałą sensację wśród mam w przedszkolu, witając mnie okrzykiem „Mamo, a na obiad w domu dzisiaj jest paciara, czy ruskie pierogi?” Właściwie tylko te dwa dania zjadał bez sprzeciwu, no, może jeszcze pomidorową.

Ciekawa jestem, czy ktoś odważy się ten przepis wykorzystać :)

Oto są!

Moje pierwsze pszczoły.

Moje pszczółki przyjechały wczoraj wieczorem. Krainki. Rasa taka.

Na razie moja rodzinka wzmacnia się – rośnie w siłę. W pożyczonym ulu jest tylko pszczele gniazdo. Nie ma jeszcze nadstawki na zbieranie miodu, ale może zanim będzie potrzebna, to S. skończy robić nasz ul?

Kiedy myślę o pszczołach, to przypomina mi się dzieciństwo i wakacje u dziadków, rodziców mojego taty.

Dom dziadków był niezbyt duży, ale wygodny. Drewniany. Mieszkali w nim babcia z dziadkiem, stryjenka ze stryjkiem (ale u nas mówiło się ciocia i wujek) 3 kuzynki i kuzyn. I był w nim cud nad cudami - pokoik na poddaszu! Z balkonem! Czasem wolno było nam w tym pokoju spać.

Jako „mieszczuchowi” niewiele wolno było mi tam robić, bo na żadnej wiejskiej robocie się nie znałam i lepiej, żebym niczego nie tykała, żeby kłopotów nie narobić. Z takiego założenia wychodziła cała rodzina i starsi, i młodsi. Ale wolno było mi karmić króliki i zbierać w kurniku jajka. Przywileje, których nie dawałam sobie nikomu odbierać.

W ogródku, pod oknami domu stało kilka uli, do których nie wolno nam było się zbliżać, żeby nas te potwornie niebezpieczne pszczoły nie pożarły.

Obok domu rosły ogromne, stare lipy. Piękne.

W gorące, letnie niedziele, po obiedzie, pod tymi lipami rozkładane były koce, na których kto chciał siadał i gadał, kto chciał leżał i podrzemywał.

Czasem na kocach grało się w karty, czasem ktoś przyszedł w odwiedziny i dołączał się do zbiorowego leniuchowania.

Kobiety domowe co raz donosiły, a to jakieś drożdżowe ciasto, a to kompot do picia.

Szczerze mówiąc,nie pamiętam o czym dorośli rozmawiali. Byłam mała i dorosłe rozmowy zwyczajnie mnie nudziły.

Leżałam sobie na kocu, za plecami taty, zamykałam oczy i słuchałam niesamowicie urzekającej melodii wygrywanej przez pszczoły wysoko, wysoko w lipowym listowiu i chłonęłam zapach. Zapach kwitnącej lipy.

Robiło mi się szczęśliwie – otulona w cudowne dźwięki i zapachy, czułam się błogo bezpieczna i czułam jeszcze coś, czego wtedy jeszcze nie umiałam nazwać, a teraz wiem, że było to uczucie bezgranicznej, wewnętrznej wolności.

Gdy wracałam do miasta, w miejscu szczęśliwości pojawiała się tęsknota.

Dziś, stanęłam obok ula postawionego pod jabłonią i usłyszałam muzykę z dzieciństwa.

W moim sadzie zaczyna się nowy rozdział domowej historii. Zamieszkało w nim nowe życie.

Od rana "popaduje".

To znaczy - pada chwilkę, przestaje, za chwilkę znowu pada... Nic nie da się robić na zewnątrz.

Dobrze, że nie mam pilnej zewnętrznej roboty, bo to wkurzające jest.

Delektuję się błogim nicnierobieniem.

Siedzę, myślę, trochę czytam, popatruję przez okno... No, ale ileż można tak wisieć na parapecie?

Ostatnie obiady i kolacje, ze względu na nawał plewienia i innych robót polowych, nie były odkrywcze. Powiedzmy sobie – dobrze, że w ogóle było cokolwiek.

Coś się tym moim domownikom wreszcie fajnego należy.

I wymyśliłam – pikantne babeczki!

Kruche ciasto:

40 dag mąki pszennej,

25 dag masła lub margaryny,

4 żółtka,

4 łyżki kwaśnej śmietany,

płaska łyżeczka soli.

Farsz:

40 dag mielonego mięsa,

1 spora cebula,

pół puszki (lub mała puszeczka) kukurydzy,

pół puszki czerwonej fasoli,

10 - 20 dag żółtego sera (ile lubimy),

łyżka natki pietruszki,

2 łyżki przecieru pomidorowego,

sól, pieprz, ostra papryka lub chilli i słodka papryka – do smaku.

Cebule kroimy drobniutko i podsmażamy na oleju lub maśle na rumiano. Dodajemy mielone mięso i porządnie podsmażamy, tak, żeby było już dobre do zjadania. Dodajemy resztę składników, oprócz sera, mieszamy.

Foremki na babeczki smarujemy cieniutko olejem.

Ja, żeby nie przypiekało się ciasto do foremki, po posmarowaniu olejem przesypuję foremkę drobniutką bułką tartą.

Mąkę z tłuszczem siekamy, dodajemy resztę składników i zarabiamy ciasto.

Rozwałkowujemy ciasto na około pół centymetra, a można nieco cieniej i wykładamy nim foremki.

Na zdjęciach widać, jak łatwo się to robi.

Pieczemy babeczki w nagrzanym piekarniku (200 stopni C) kilkanaście minut. Najlepiej na jasny, złoty kolor.

Wyciągamy babeczki z foremek, napełniamy farszem i znowu układamy na blaszce..

Posypujemy startym, żółtym serem.

Wstawiamy do gorącego piekarnika i podpiekamy jakieś 5 – 10 minut.

Podajemy

Mmm... Poezja...

Babeczki te, są świetną propozycją, gdy spodziewamy się zapowiedzianych gości, a nie mamy zbyt wiele czasu przed ich przybyciem.

Same babeczki możemy upiec 3, 4 dni wcześniej, farsz przygotować dzień wcześniej, a tuż przed przybyciem gości szybciutko nałożyć farsz i zapiec tuż przed podaniem.

Oczywiście, jak z wieloma moimi przepisami, można poeksperymentować z różnymi farszami. W końcu kuchnia to idealne miejsce do świetnej zabawy :)

Jeśli nie chcemy smażyć cebuli, możemy dosypać dodatkowo dużą łyżkę posiekanego szczypiorku.

Oczywiście ilość babeczek zależy od wielkości posiadanych foremek. Ja mam dwa rodzaje niewielkich foremek. Dzisiaj mi wyszło 27 babeczek.

Dopadła mnie kuchenna niemoc twórcza.

Przeglądam zeszyty z przepisami i nie mam żadnego pomysłu ani na obiad, ani na słodkości. Mam nadzieje, że to tylko krótkotrwały stan. Może przez zmęczenie intensywnym plewieniem?

Pomysł, to kiedyś miałam na zeszyty z przepisami. Zawsze denerwowały mnie tłuste plamy w takich zeszytach. Nie dlatego, ze nieestetyczne. Jak są plamy, to znaczy, że przepisy są dobre i często używane. Plamy rozmywały słowo pisane – przepisy robiły się nieczytelne.

Kupiłam więc dwa skoroszyty (jeden na słodkości, drugi na „niesłodkie” dania), koszulki i wydrukowałam sobie wszystkie moje przepisy.

Wkładam też do koszulek ręczne zapiski, czasem jakieś ciekawe wycinki z gazet.

Teraz, jak coś mi się rozchlapie, to po prostu mogę umyć moją podręczną książkę kucharską.

Mam i folder w komputerze, ale co zrobić, jak nagle zabraknie prądu?

A poza tym, jak to przyjemnie usiąść i przewracać kartka za kartką...

Moje kury też dopadła niemoc niesienia jaj. Ale to dlatego, że już kolejnej Pani Kurze zachciało się kwoczyć, czyli kurzą mamą zostać.

W tym roku już wszystkie kurczęta, jakie chciałam – mam, a one nic, tylko by wysiadywały. Choć nie przeczę, piękny to widok – kura z kurczątkami.

Długo można je podziwiać i się nie znudzić.

Odkąd mam swoje ptaki, to rozróżniam, jakie wydają dźwięki kury i koguty, gdy na przykład zachęcają do jedzenia, jak brzmi alarm, kiedy któraś chwali się, że zniosła jajko, a kiedy tylko jest to takie tam pogadywanie..

Mam podejrzenia, że tych porozumiewawczych odgłosów kury mają jeszcze wiele. Pewnie plotkują o nas ludziach, bo o czym tak na wybiegu, czy przed zaśnięciem w kurniku, szczebiotają między sobą? Może narzekają, że kupiona ostatnio pszenica nie taka smaczna, jak z naszego pola? A może obgadują kurze piórka? W każdym razie, na pewno mają jakieś swoje kurze tajemnice.  

Dlaczego?  

Robiąc bigos, pakuję często do garnka z kapustą różne skrawki wędlin, mięs, które zamieszkują w lodówce, czy zamrażarce i nie bardzo wiem do czego je użyć.  

Robiąc pizzę, robię dokładnie to samo - mając drożdżowe placki, pakuję na nie różne, różniste rzeczy, jakie znajdę w lodówce. W jednym i drugim przypadku, powstają smakowite kompozycje, czasem  nie do odtworzenia.
I to jest fajne :)
Moje dzisiejsze pizze są jak najbardziej do odtworzenia.
Jako, że nie wszyscy w domu jedzą wędliny, to z części będzie pizza z kiełbasą salami i serem, a z części, pizza z pieczarkami, czerwoną papryką i kukurydzą.

Ciasto na pizzę:
250 ml wody,
3 dag drożdży,
1 płaska łyżeczka cukru,
3 łyżki oliwy z oliwek (z czasowego braku oliwy, można spokojnie użyć oleju),
40 dag maki pszennej,
1 płaska łyżeczka soli.
Zarobiłam ciasto drożdżowe. Podzieliłam je na sześć części. Rozwałkowałam na okrągłe placki, grubości około 1 centymetra.  Jest ono bardzo miękkie, więc równie dobrze można je rozciągnąć w rękach.

Posmarowałam wszystkie placuszki przecierem pomidorowym (może być ketchup lub sos pomidorowy - duszone, odparowane pomidory + czosnek + zioła).

Na kilka placków nałożyłam salami. Plastry były duże, więc pokroiłam je na ćwiartki.

Posypałam serem.

Dla radowania oczu dodałam kilka kolorowych akcentów, a dla radowania naszego zmysłu węchu i smaku, posypałam oregano, ostrą papryką, pieprzem i odrobiną soli.

Na pozostałe placki położyłam pokrojone, surowe pieczarki, pokrojoną czerwoną paprykę, kukurydzę z puszki, doprawiłam szczyptą pieprzu, szczyptą soli i oczywiście oregano.

Wsadziłam do mocno nagrzanego pieca. Pizza lubi wysoką temperaturę. Moja piekła się w około 220 stopniach C, przez jakieś 15, może 20 minut.
Upiekła się wzorowo.


I tak na jedno danie, niektórzy mieli dwa dania.

Jak ktoś ma polot, to może każdą pizzę zrobić inną - każdy domownik może sobie skomponować własny, ulubiony farsz.
Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, żeby z tego ciasta zrobić jedną dużą pizzę, na dużej blaszce.

Nie ma się co zastanawiać – jest konfitura z róży, trzeba zacząć z tej dobroci korzystać.

Znam kilka osób, które różę kojarzą tylko z pączkami, a z róży można wyczarować mnóstwo pyszności.

Dziś zrobię bułeczki maślane z różaną konfiturą:

250 ml mleka,

10 dag cukru,

5 dag drożdży,

5 dag masła,

1 jajko,

2 żółtka,

cukier waniliowy,

55 dag mąki pszennej.

Do miski wlewamy mleko, dodajemy cukier i drożdże, mieszamy. Dodajemy jajko, żółtka, miękkie masło, oraz stopniowo mąkę i zarabiamy ciasto. 

Ciasto jest stosunkowo miękkie i bardzo plastyczne. Jeśli jest zbyt rzadkie, można dodać jeszcze troszkę mąki.

Dzielimy ciasto na 20 kawałków.

Palcami formujemy placuszki, na które nakładamy porcje róży (mała łyżeczka) i zaklejamy bułeczki.
Układamy na blaszkach, pozostawiając do wyrośnięcia.

W trakcie wyrastania smarujemy bułeczki białkiem, które zostało nam od żółtek, które dodaliśmy do ciasta.

Pieczemy bułeczki na rumiano w nagrzanym piecu (180 – 200 stopni C), przez około 20 – 30 minut.

Bułeczki można upiec puste i smarować sobie masłem – pyszne.

Można też nadziewać je innymi ulubionymi dżemami lub np. jagodami.

Jeśli piekę bułeczki z różą, to nie daję cukru waniliowego. Róża jest wystarczająco aromatyczna.

Minęła północ.

Powietrze zrobiło się świeże i rześkie, nareszcie ulga po tym ciężkim, gorącym dniu. Wieje przyjemny wiatr.

Wyszłam przed dom.

Niesamowite.

Niebo wygląda jak czarny keks ze świecącymi bakaliami.

Po drugiej stronie rzeki świeci samotna latarnia.

Gdyby nie te moje nocne niespania, to nie wiedziałabym, jak głośna jest nocna cisza.

Śpiewają nocne ptaki. Rozróżniłam co najmniej cztery różne głosy. Jest mi trochę niekomfortowo, bo nie znam nazw lokatorów mojego sadu i okolicy.

Szumy, szelesty w trawie. Co to za stwory robią ten raban?

Właśnie odezwała się sowa!

A w moim winogronie, obok werandy mieszka rzekotka drzewna. Jak z takiego małego stworzenia może się wydobywać taki głośny skrzek.

Tyle życia...

Ech, naturo, jak żeś piękna i bogata!

Sezon na przetwory uważam za otwarty!

Właśnie zlałam do słoików sok z kwiatów czarnego bzu.

Nie przegapię - na szczęście – kwitnienia czarnego bzu, bo z okien widzę jego piękne baldachy,.

Tak dużo i tak pięknych bzowych kwiatów, to jak tu mieszkam, jeszcze nie było. Nie ma się więc co dziwić, że i smakowo wyszedł doskonały.

Ulubiony sok rodziny, zwłaszcza w czasie letnich upałów – wyjątkowo orzeźwia.

Z jednej porcji kwiatów wychodzi cztery litry syropu i jeszcze troszkę zostaje, żeby można było się nim od razu podelektować.

Po zebraniu kwiatków, zostawcie je rozłożone na chwilę na stole, żeby wyprowadzili się niepożądani lokatorzy - znaczy się, robaczki. Moje tegoroczne kwiatki były wyjątkowo czyściutkie - tylko jeden żuczek i cztery mrówki. 

Do zrobienia soku (a właściwie syropu, bo oczywiście rozcieńczamy go do picia wodą) potrzebujemy:

30 - 40 sztuk baldachów kwiatu czarnego bzu,

4 cytryny (najlepiej nie pryskane – BIO),

2 litry wody,

3 kg cukru,

3 dag kwasku cytrynowego.

Wodę z cukrem i kwaskiem cytrynowym zagotowujemy, mieszamy, a się cukier rozpuści. Studzimy.

Do zimnego syropu dodajemy pokrojone w plastry, razem ze skórką cytryny i całe baldachy kwiaty bzu. 

Jeśli mamy na tyle miejsca w lodówce, albo jesteśmy szczęśliwymi posiadaczami zimnej piwnicy, to możemy soku nie pasteryzować. Jeśli mamy jakieś wątpliwości, co do przechowywania, to możemy zapasteryzować sok – w dużym garnku ustawiamy (na ścierce) słoiki z sokiem, zalewamy wodą do 3/4 wysokości i gotujemy 15 minut. Wyciągamy słoiki na drewnianą deseczkę, studzimy i chowamy zapasy. Stracimy w ten sposób nieco witaminy C, ale walory smakowe pozostaną i przedłużymy mu żywotność. 

Od jakiegoś czasu robię soki w słoikach, bo znacznie łatwiej i dokładniej można je umyć. Nakrętki wymieniam co roku na nowe.

A to mój świeży zapasik soku :) Zrobiłam poczwórną porcję. Ciekawe, czy doczeka zimy?

Dzisiaj u nas na obiad jedno z moich ulubionych dań, które pamiętam z dzieciństwa.

Kasza z sosem i mięsnymi „gałami” - tak to nazwaliśmy i tak na zawsze zostało.

Byłam dzieckiem nie do końca typowym, bo kaszę lubiłam do tego stopnia, że wyjadałam ją prosto z garnka łyżką, nie potrzebując ani sosu, ani mięsa, że o surówce nie wspomnę.

Jak ugotować idealną kaszę? Nic łatwiejszego – robi się niemalże sama.

Szklankę kaszy jęczmiennej (robię w ten sam sposób jaglaną, gryczaną i ryż) wsypuję do garnka, dodaję dwie szklanki wody, sól (pół płaskiej łyżeczki – zawsze można dosolić na talerzu) i łyżeczkę (łyżkę) masła. Całość zagotowuję i wstawiam do nagrzanego wcześniej pieca (około 180 - 200 stopni C) na około pół godzinki. Piekarnik wyłączyć i... zostawić w nim kaszę, żeby się dogrzała. Im dłużej tam się „piecuszy”, tym smaczniejsza. Czasem, jak się zagapię i za długo palę w piecu, to wierzchnia warstwa kaszy za bardzo wyschnie i kury się cieszą, ale już ta nie wysuszona, pod spodem, jest super smaczna.

Dawniej gospodynie gotowały kaszę na kuchni, aż „wypiła” wodę, owijały garnek ręcznikiem, albo kocykiem i pakowały ja pod pierzynę, żeby się wygrzała. Też można.

Jak ktoś lubi bardzo miękką kaszę, to może dodać pół szklanki wody więcej.

Co jest najważniejsze w gotowaniu kaszy i ryżu?

Otóż NIE MIESZAMY KASZY I RYŻU W CZASIE GOTOWANIA!

Kasza (ryż też), w czasie gotowania, chłonąc wodę, robią sobie taki wewnętrzny „system napowietrzająco – nawadniający”. Dzięki temu gotują się równo wszystkie ziarna. Jeśli kaszę będziemy mieszać, to część ziaren może się wręcz nie dogotować, a część zacznie się rozpadać i sklejona paćka zamiast sypkiej kaszki gotowa.

Do takiej kaszy, kiedyś mama, teraz ja, robię „mięsne gały” w sosie.

Gały robi się dokładnie tak jak nasze pospolite mielone sznycelki.

Ja robię mięsne gały tak:

Do mielonego mięsa (50 dag) dodaję 4 łyżki bułki tartej, 1 jajko, 1 cebulę (drobno startą), płaską łyżeczkę soli i pół płaskiej łyżeczki pieprzu.

Wyrabiam wszystko na gładką, plastyczną masę. Jeśli masa jest za twarda, za sucha, dodaję łyżkę, lub dwie wody, żeby się dobrze wszystko wyrobiło.

Jeśli to maja być sznycelki, to klasycznie, po uformowaniu – obtaczam w bułce tartej i smażę na tłuszczu. Jeśli mają to być mięsne gały, to formuję lekko spłaszczone kulki, obtaczam je w mące i również obsmażam.

Do rondla wkładam obsmażone gały i zalewam wodą w takiej ilości, żeby zaczęły pływać. 

Dodaję łyżkę suszonych warzyw, sól, pieprz do smaku, a jak mam suszone grzyby, to dodaję kilka i jest bajecznie! Do wody należy dodać tłuszcz, na którym smażyliśmy mięso – zdecydowanie podnosi smak sosu. Gotuję to wszystko około 40 minut i zagęszczam sos mąką. Gotowe!

Dziś podaję z zielona sałatą :)

Nie ma to, jak w wolnej chwili, usiąść w cieniu werandy i schłodzić się mrożoną herbatką.

W taki upał – u nas temperatura przekracza już 30 stopni C – największą furrorę robi ziołowa herbata, taka troszkę „dla zdrowotności”, ale mimo, że z uspokajająca melisą, wspaniale orzeźwia. 

Do szklanego dzbanka wsadziłam świeżo zerwane gałązki melisy i mięty, dodałam z suszonych zapasów garstkę owoców dzikiej róży, po szczypcie tymianku, macierzanki, lipy, płatki bławatka, kilka stokrotek, łyżeczkę sproszkowanej pigwy i zalałam wrzątkiem. Po wystudzeniu wsadziłam do lodówki i mocno schłodziłam – świetna na upale.

Właśnie wyciągnęłam ją z lodówki.

Jest troszkę niefotogeniczna - w rzeczywistości wygląda dużo ładniej - chce się pić :)

W wersji gorącej jest równie świetna, tylko dzień dzisiejszy nie zachęca do ciepłego picia.

Oj, te gorące dni...

Natura, po zimowym śnie, zaczyna wreszcie obdarowywać nas swoim bogactwem.

Niedługo zaleje nas obfitość tych dóbr, ale ileż radości dają nam te znane, ale przez to, z nie mniejszą tęsknotą oczekiwane świeżynki.  Stare – nowe smaki.

Truskawki – pierwsze pocałunki wiosny.

Można je wykorzystać na tysiąc sposobów.

Najsmaczniejsze – oczywiście, prosto z krzaka!

Ale chyba większość różności przyrządzanych z truskawek, smakuje i najmłodszym, i tym starszym też.

Nie posiadam niestety własnych truskawek, ale nie można mieć wszystkiego, inni też chcą zarobić.

Dziś, pierwszy raz w tym roku, zrobiłam danie, które w ten gorący dzień, wkomponowało się idealnie – naleśniki serowo - truskawkowe.

Ja najczęściej ciasto naleśnikowe robię tak:

3 szklanki mleka,

1 szklanka wody,

3 jajka,

4 szklanki mąki.

Wszystkie składniki wrzucam do dzbanka miksującego i miksuję dokładnie, na jednolitą masę.

Smażymy naleśniki.

Ich liczba zależy od wielkości patelni. Moja jest dość duża i wyszło ich dwanaście.

Ser biały – około pół kilograma – miksuję z trzema łyżkami cukru. W razie potrzeby dodaję do niego nieco śmietany, żeby był smarowny.

Smarujemy każdego naleśnika serem, zwijamy w rulon i polewamy sosem truskawkowym - truskawki (pół kilograma) zmiksowane z czterema łyżkami cukru i małym kubkiem śmietany. Zamiast śmietany, można użyć jogurtu.

Mmm... smaczne :)