Za oknem biało. Zima się zaczyna. A może sobie tylko żartuje i zniknie za kilka dni?
No, ale biało, nie biało, jeść trzeba, więc biorę się za kapuśniaczki.
Rzecz pożyteczna z wielu względów - smaczne, pasują do wielu zup (barszczyk, zupy-kremy różne, na przykład z pieczarek), można przegryźć "solo" na zimno i ciepłego schrupać. Można zamrozić, jak wyjdzie więcej, niż jesteśmy w stanie zjeść. Będą jak znalazł!
Wcześniej przygotowujemy sobie farsz:
50 dag kiszonej kapusty,
25 dag pieczarek,
1 cebula,
łyżka masła lub olej do smażenia cebuli,
sól, pieprz.
Kapustę gotujemy do miękkości, studzimy i mocno odciskamy.
Cebulę drobno kroimy i smażymy na tłuszczu (ja preferuję masło do pieczarek) na złoty kolor. Pieczarki kroimy i wsypujemy do cebulki, podsmażamy, aż woda, którą pieczarki "puszczają" w trakcie smażenia, odparuje, a po kuchni rozejdzie się piękny zapach smażonych grzybów. Doprawiamy solą i pieprzem do smaku. Studzimy.
Kapustę i pieczarki miksujemy lub mielimy na jednolitą masę. Doprawiamy, w miarę potrzeby, do smaki.
Oczywiście, jeśli ktoś nie chce, nie musi miksować farszu. Wystarczy zmieszać kapustę i pieczarki razem, i można zawinąć kapuśniaczki z "grubszym" farszem.
Można zrobić farsz ze świeżej kapusty, lub zmieszanej kiszonej ze świeżą. Można go też zrobić bez pieczarek.
Przepis na kapuśniaczkowe ciasto jest niemal identyczny jak na bułeczki pszenne, zwiększa się tylko ilość tłuszczu, żeby ciasto drożdżowe było troszkę bardziej kruche.
250 ml wody,
4 dag drożdży,
1/2 łyżeczki cukru,
5 dag (5 łyżek) oleju,
50 dag mąki pszennej,
1 płaska łyżeczka soli.
Zarabiamy drożdżowe ciasto w znany nam doskonale już sposób. 
Dzielimy na dwie części, rozwałkowujemy na wąski, długi prostokąt. Wykładamy farsz i zawijamy jak roladę.

Każdą "roladę" po zwinięciu spłaszczamy mocno ręką i kroimy na osiem kawałków. Każdemu kawałkowi nacinamy wierzch w dowolny sposób, żeby wilgotny farsz mógł spokojnie odparowywać w trakcie pieczenia.
Smarujemy kapuśniaczki rozbełtanym jajkiem, zostawiamy do wyrośnięcia i pieczemy w 180 - 200 stopni C na rumiano.

Może to, co napiszę niektórych zdziwi, a niektórych oburzy, ale według mnie, w sklepach kupujemy pieczarkowe noworodki, które nie mają rozwiniętego smaku, ani zapachu prawdziwych pieczarek. Dlatego pewnie część domowych kucharzy twierdzi, że pieczarka to nie grzyb. Pewna Poważna Pani Gospodyni powiedziała mi kiedyś, że pieczarki muszą być świeżutkie i jasne, bo z takich starszych, to zupa wychodzi ciemniejsza i jest "nieelegancka". Hmm... a ja zawsze myślałam, że jedzenie ma być smaczne, a elegancka to powinna być Pani Domu i zastawa.
Jak tylko miałam okazję, to kupowałam w sklepach, czy na bazarkach pieczarki, które inni uważali już niemal za odpad. Takie z rozwiniętymi kapeluszami i pociemniałym spodem kapelusza, ale jeszcze jędrne, zdrowe.
Korzyść była podwójna - cena była przeważnie promocyjna, a smak w potrawie nieporównywalnie lepszy - bardziej grzybowy.
Te "eleganckie", z ładnym kapelusikiem, kupowałam do faszerowania, bo w głębokim kapeluszu farsz się lepiej mieści i zapieka. Ale o tym innym razem.
Udało nam się zdobyć niedawno pieczarkową grzybnię i zebraliśmy trochę swoich pieczarek, zanim śnieg ją zasypał.
Mam nadzieję, że wiosną grzybnia ożyje.
Jakież było moje zdziwienie, jak zobaczyłam, jakie z nich mogą urosnąć "potwory". Rekordzistka ważyła 58 dag! To ta największa, na wierzchu w koszyku.
I wierzcie mi, mimo swojej wielkości i częściowej utraty urody, potrawy z nich przygotowane tylko zyskały na smaku i aromacie.
Po raz kolejny sprawdza się, że nie powinniśmy jeść tylko oczami, zwłaszcza, że pieczarka w potrawie wygląda nieco inaczej, niż ta ze sklepu przyniesiona, prawda? A produkt dobry jakościowo nie potrzebuje niezliczonej ilości przypraw, bo po prostu sam w sobie jest smaczny.

Chwalę się. Tak,  po prostu się chwalę.
Mam dziką satysfakcję z wykonanego własnoręcznie dziełka. No, bo średnica 45 centymetrów, to  nie jest wielkie dzieło, ale dziełko.
Plany mam wielkie :) Choinkę ustroić, prezenty pod choinkę wydziergać. Mam nadzieję, ze zapału mi nie zabraknie.
Na razie walczę w każdej wolnej chwili. Zaprzyjaźniam się z kordonkami, szydełko też ma do mnie więcej zaufania i w ręce przestaje przeszkadzać, układa się coraz lepiej. Szybciej, równiej, składniej idzie mi to rozwijanie nowej pasji.
Jadę do miasta na zakupy i saloniki prasowe zwiedzam. Może jakiś ładny wzorek na mnie z jakiejś stroniczki zawoła "Zrób mnie, zrób!"
Radochę mam okrutną. Myślałam, że to nie dla mnie, a jednak dla mnie też!

Te charakterystyczne pyzy z tartych ziemniaków, w różnych regionach, różnie są nazywane. Kilkakrotnie spotkałam się z nazwą cepeliny (uformowane w owalny kształt, przypominający bardzo grube cygaro), niektórzy na nie mówią kartacze (uformowane w kształt walca), ale w kilku regionach kraju to mordonie - nadziane mięsem spłaszczone kule.
Są dla niektórych przysmakiem, ale są pracochłonne i ziemniakochłonne. Ale czasem trzeba się przyłożyć, żeby dobrze zjeść i jak się za nie zabieram, to robię ich sporo.
10 kg obranych ziemniaków,
2 łyżki mąki pszennej,
2 łyżki mąki ziemniaczanej.
pół kilograma mielonego mięsa,
2 duże cebule,
olej, masło lub smalec,
sól, pieprz do smaku.
Cebule obieramy, kroimy w kostkę i rumienimy na tłuszczu. Dodajemy mięso mielone i  podsmażamy je lekko. Doprawiamy solą i pieprzem do smaku. Odkładamy do wystygnięcia.

1/4 ziemniaków gotujemy i przeciskamy przez praskę, albo mielimy w maszynce do mięsa.
Pozostałe 3/4 ścieramy na drobnej tarce, tak jak na placki ziemniaczane.
Starte ziemniaki mocno wyciskamy przez gazę, lub przez tetrową szmatkę.
Niestety, bardzo "ubywa" ziemniaków po odciśnięciu, zwłaszcza, jeśli użyjemy ziemniaków o dużej zawartości wody.
Uwaga, płyn wyciśnięty z ziemniaków zostawiamy w garnku lub misce do odstania. 
Na dnie szybko zbierze się skrobia z ziemniaków (mąka ziemniaczana).
Zlewamy wodę. 
Czystą skrobię dodajemy do ciasta.
W dużej misce lub garnku mieszamy dokładnie ze sobą ziemniaki odciśnięte z gotowanymi, dodając skrobię z wyciśniętych ziemniaków, dwie czubate łyżki mąki ziemniaczanej i 2 łyżki mąki pszennej (nieco spulchni zbite ciasto).
Teraz chwila prawdy - nastawiamy nieco wody w malutkim garnuszku, zagotowujemy. Malutką grudkę ciasta, wystarczy wielkości orzecha laskowego, wrzucamy na wrzątek i gotujemy chwilkę, obserwując, czy kluska się nie rozpada w czasie gotowania. Jak nie sprawdzimy, musimy się liczyć z tym, że zamiast pięknych gałek, będziemy mieć gar zawiesistej i raczej niejadalnej brei.
Moje ciasto udało się "od strzała", ale nie zawsze tak jest. Nie wpadajmy w panikę, po prostu dodajemy łyżkę ziemniaczanej mąki do ciasta, mieszamy dokładnie i powtarzamy próbę. Jeśli jeszcze jest coś nie tak, dodajemy jeszcze łyżkę mąki, aż kluska ładnie się ugotuje. Niestety, czasem problemem są ziemniaki, które najczęściej kupujemy w sklepie na chybił trafił i w sumie nie wiemy jaki to gatunek, a to ważne, bo od rodzaju ziemniaków zależy jakość ziemniaczanego ciasta.
Jeśli ciasto jest w porządku, formujemy dość duże kluchy, nadziewając każdą łyżką podsmażonego mięsa z cebulką.
Ja obtaczam każdego mordonia w mące.
Nie jest to konieczne, ale dobrze to zrobić, bo kluchy nie przyklejają się do stolnicy.
Mordonie gotujemy w dużej ilości wrzącej wody, około 15 minut od zagotowania. 
Wyjmujemy łyżką cedzakową na talerze, podajemy polewając stopioną słoniną ze skwarkami, stopionym masłem, albo, jeśli lubimy, to jakimś dobrym sosem.
Czasem zostanie mi ciasta, to gotuję małe, wielkości orzecha włoskiego, puste kluski, które są równie dobre ze skwarkami, jak z sosem, a nawet z mlekiem.
Trud się opłacił. Wszystkim smakowało. Czego i Wam życzę :)

Zbliżają się powoli Święta. Jest czas zastanowić się, co mamy przygotować, upiec. Jest czas, żeby wypróbowac nowe przepisy, jeśli chcemy zaskoczyć rodzinę jakś nowinką.
A że orzechowe wypieki cieszą się w większości domów powodzeniem, mam dla wielbicieli orzechowych słodkości rarytasik.
Nie wiem dlaczego ten placek nazywa się Napoleon. Może dlatego, że podobnie, jak jego imiennik, imć pan Bonaparte, skromnej jest postury?Ale w smaku... jest moc!
Ciasto:
1/2 kilograma mąki,
25 dag margaryny,
1 całe jajko
3 żółtka,
1 szklanka cukru,
1 cukier waniliowy,
3 łyżki śmietany,
2 łyżeczki proszku do pieczenia. Mąkę posiekać z tłuszczem, dodać pozostałe składniki i zarobić kruche ciasto.
Podzielić na 3 części, rozwałkować i upiec na złoto 3 blaty.


Masa:
40 dag mielonych orzechów włoskich,
4 jajka,
2/3 szklanki cukru,
1 i 1/2 szklanki śmietany (18% z kartonika),
20 dag masła.
Jajka rozbełtać dokładnie, dodać do nich orzechy, cukier i śmietanę, zagotować lekko. Ostudzić. Masło utrzeć dodając stopniowo masę.
Masą przełożyć blaty. 
Orzechy włoskie można zastąpić laskowymi - smak zmieni się nieco, ale placek też będzie pyszny.
Wierzch polać polewą czekoladową lub stopioną czekoladą.
Polewa czekoladowa:
1/3 kostki masła lub margaryny,
1 łyżka wody,
1 czubata łyżka kakao,
4 łyżki cukru.
Wszystkie składniki włożyć do garnuszka, zagotować cały czas mieszając. Wyłożyć jeszcze ciepłą na wierzch placka.

Placek udał się wybornie, pozostaje mieć nadzieję, że co roku zbiory orzechów będą obfite i starczy ich na dużo Napoleonów.

Na wielu amerykańskich filmach obserwowałam, jak mama serwuje dzieciom na śniadanie amerykańskie naleśniki. Troszkę inaczej one wyglądały niż te, które robiła moja mama. Były takie grubiutkie, pulchniutkie i zawsze chciałam zrobić takie w domu. Wprawdzie nie na śniadanie, bo u nas to raczej obiadowe danie, albo podwieczorek, ale bardzo chciałam. Próbowałam kilku różnych przepisów, przerabiałam je nieco i wreszcie udało mi się wyprodukować amerykańskie naleśniki, podobne do tych z filmów, przynajmniej "na oko".  A ponieważ udało mi się zrobić je w dniu, w którym zachciało mi się spróbować zrobić dżem gruszkowy z wanilią, to frajda była podwójna. Zwłaszcza, że dżem wyszedł bardzo dobry, choć na przyszłość muszę się postarać o gruszki mniej soczyste, bardziej nadające się na przetwory. Dżem wyszedł świetny smakowo, ale bardzo długo trzeba go było odparowywać i zostało go niewiele.
Przepis na dżem gruszkowy z wanilią:
1,5 kg dojrzałych gruszek,
200 g cukru,
1 laska wanilii,
sok  z 1 cytryny,
Gruszki obrać, pokroić na kawałki usuwając, oczywiście, gniazda nasienne. 
Wrzucić do garnka, dodać sok i cukier. Zagotować. 
Dodać przekrojoną na pół laskę wanilii oraz wydłubane nasiona.
Gotować, nie przykrywając, aż dżem zgęstnieje. Gorący dżem przekładać do słoików, zapasteryzować 15 minut.
Przepis na amerykańskie naleśniki:
50 g masła                   
2 jajka                           
250 ml mleka                 
250 g mąki                    
2 łyżki cukru (można dodać nieco więcej)           
1 łyżeczka proszku do pieczenia            
1 łyżeczka sody oczyszczonej 
Roztopić masło. Odstawić.
W misce rozbełtać jajka z mlekiem.
Dodać suche składniki i dobrze wymieszać.
Do masy dodać roztopione masło i ponownie wymieszać. Całość powinna być dość gęsta.
Placuszki należy obracać na drugą stronę kiedy na wierzchu ciasta pojawią się małe dziurki.
Jak kto woli, można smażyć małe placuszki.

Nie mieszać mikserem - robić ręcznie!
Z tej porcji wychodzi mi 5 puchatych naleśników na średniej patelni.
A żeby posmakować różności, rozerwałam naleśnika na 3 części i posmarowałam każdą część czym innym. Jedną marmoladą z jabłek, drugą moim gęstym sokiem malinowym, trzecią, oczywiście gruszką z wanilią. Oj, była uczta dla "słodkich" łasuchów.

Kiedy chcę zrobić moim chłopakom przyjemność i pytam, co mam słodkiego upiec, żeby zjedli ze smakiem, od obu słyszę niezmiennie tę samą odpowiedź - "Cytruska!".
Pewnie kiedyś przestanę pytać, tylko po prostu upiekę i powiem "Na pewno mieliście ochotę na cytruska!"
Cytrusek ma tylko jedną wadę - zawsze jest za mały :)
Ciasto:
20 dag margaryny,
20 dag cukru pudru, 
4 żółtka,
piana z 5-ciu białek,
20 dag mąki krupczatki,
1 cytryna (sok i skórka),
1 czubata łyżeczka proszku do pieczenia.
Margarynę, cukier i żółtka utrzeć na gładką masę, ręcznie lub mikserem.
Cytrynę porządnie wyszorować i sparzyć wrzątkiem, sok i startą skórkę z niej dodać do masy - utrzeć. Dodać mąkę z proszkiem do pieczenia.
Z białek ubić pianę. 
Do piany dodać ciasto i delikatnie połączyć na pulchną masę.
Ciasto wyłożyć na wyłożoną papierem blaszkę.
Równie dobrze piecze się na tortownicy.
Piecze się szybko, około 30 minut w 180 - 190 stopni C. Ma być wypieczony na złoto.
Na gorącym (!) placku rozsmarować lukier.

Lukier:
15 dag cukru pudru,
1 żółtko,
1/2 cytryny (sok).
W czasie, kiedy placek się piecze, na głębokim talerzu, z żółtka, cukru i soku z cytryny ucieramy łyżką lukier. 
Ma wyglądać jak kogel-mogel. 
Smarujemy wierzch upieczonego placka.
Pamiętajmy, że wykładamy lukier natychmiast po wyjęciu placka z piekarnika. Jeśli nawet krótko przestygnie, wykładając lukier zniszczymy wierzch placka.
Oczywiście piekąc go na tortownicy, możemy pokroić go na blaty i przełożyć jakąś delikatną masą. Dawno temu zrobiłam cytruskowy torcik z masą budyniową, dodając mielone orzechy, był bardzo smaczny.
Ale najczęściej piekę go na zwykłej blaszce,
ponieważ bardzo fajnym efektem, cieszącym oko, zamiast krojenia go nożem w tradycyjny sposób, jest wycinanie z placka półksiężycowych ciastek.
Oczywiście musimy chwilkę poczekać, aż lukier na placku zaschnie.
Na szczęście nie trzeba czekać długo, lukier zastyga szybciej, niż placek stygnie.
Ciekawe, czy i Wam posmakuje tak, jak moim chłopakom :)