Było święto - Dzień Matki - i był tort. Był, bo zniknął w tempie przyspieszonym i wcale nie dlatego, że był mały, albo gości było dużo. Po prostu był pyszny :)

Tort z brzoskwiniami jest super. Smak i wygląd robią wrażenie. Może nieco więcej zajmuje czasu zrobienie go, niż prostszego placka, ale warto, warto się przekonać i go zrobić.
Ja to tylko jeden problem mam z tortami - tak naprawdę, to nie umiem ich pięknie ozdabiać, ale pocieszam się, że smakują zawsze i znikają do ostatniego kawałeczka.
Ciasto kakaowe:
Przygotowałam sobie dwie jednakowe tortownice o średnicy 24 cm.
Nie smaruję brzegów tortownicy niczym, ani nie wykładam brzegów papierem - ciasto po upieczeniu i ostygnięciu odkrawam od brzegu nożem. Tak upieczone nie odkleja się od brzegu i nie kurczy w czasie stygnięcia. Ma to sens zwłaszcza w przypadku wkładki z orzechów, inaczej tort robi się krzywy - taki trochę ze zwężoną talią :).
Zrobiłam według przepisu na mój ulubiony jasny biszkopt, dodając kakao i dodatkową łyżkę wody. Dla tych, którzy nie mają czasu gmerać w blogu napiszę:
4 jajka,
3/4 szklanki cukru, 
3 łyżki wody,
1/2 szklanki mąki ziemniaczanej,
1/2 szklanki mąki krupczatki,
2 łyżki kakao,
1 łyżeczka proszku do pieczenia.

Białka ubić na sztywno, dodać cukier ubić minutkę, dodać żółtka, jeszcze chwilkę ubić, dodać wodę, mąki, kakao, wymieszać na puszystą masę. 
Wlać do tortownicy, upiec biszkopt. Ostudzić.
Przeciąć nitką na dwa w miarę jednakowe blaty.
Ciasto orzechowe:
25 dag pokrojonych orzechów włoskich,
5 białek,
1 szklanka cukru (może być puder),
1 łyżka miodu prawdziwego,
1 łyżka mąki pszennej, 
1 łyżka mąki ziemniaczanej.
Ubijamy sztywną pianę z białek, dodajemy cukier i ubijamy jeszcze chwilę. Dodajemy resztę składników, mieszamy delikatnie i wlewamy na tortownicę. Pieczemy około 20 minut w 180 stopniach C. Beza nie wysycha na chrupko, jest miękka.

Masa:
2 szklanki mleka,
1 szklanka cukru z wanilią (lub wanilia osobno, lub cukier waniliowy),
5 żółtek,
1,5 łyżki mąki pszennej,
1,5 łyżki mąki ziemniaczanej,
30 - 40 dag masła,
1 puszka brzoskwiń,
1 czekolada mleczna,
2 łyżki kakao.

1,5 szklanki mleka zagotować z cukrem, w reszcie mleka rozmieszać żółtka, obie mąki, wlać do gotującego się mleka i ugotować budyń. Ostudzić. Utrzeć budyń z masłem. Masę podzielić na 2 części.
Do jednej dodać osączone, pokrojone w kostkę brzoskwinie. Wymieszać.
Do drugiej części masy dodać kakao i rozpuszczoną czekoladę. Utrzeć jeszcze przez chwilę.

Składamy tort:
Na spód dajemy kakaowy blat biszkoptowy - masa czekoladowa - blat orzechowy - masa z brzoskwiniami - drugi kakaowy blat.
Wierzch zdobimy w dowolny sposób. Można polać czekoladą, polewą, lukrem.... i delektować się pychotą.

Jeden ze starszych przepisów mojej mamy - placek z gotowanym serem.
Dostaliśmy ten przepis od cioci Basi i pieczony był tak często, że znudził się na dobre i zrobiłam go po niemal trzydziestoletniej przerwie, stwierdzając po raz kolejny, że warto przeglądać stare zeszyty z przepisami. Dyskretnie go zmodernizowałam.
Nie wiem dlaczego u mnie w domu sernik ten nazywał się prażony. Ale jak go zwał, tak go zwał, najważniejsze, że jest dobry :)
Ciasto:
2 szklanki mąki pszennej,
2 jajka,
10 dag masła,
1 czubata łyżeczka proszku do pieczenia,
9 dag cukru,
2 łyżki kwaśnej śmietany.
Zarabiamy ciasto z podanych składników.
Dzielimy cisto na 3 części i rozwałkowujemy na cieniutkie placki.
Placki pieczemy w 180 stopniach C na lekko rumiany kolor.

Ser:
1 kilogram sera białego,
20 dag cukru z wanilią,
20 dag masła,
4 żółtka,
1 łyżka mąki ziemniaczanej,
2 - 3 łyżki mleka.
Ser zmielić lub zmiksować.
Wszystkie składniki włożyć do garnka...
... i zagotować, stale mieszając.
Przestudzonym lekko serem (może być nawet dobrze ciepły) przekładamy placki.
Wierzch ozdobić polewą czekoladową. Dziś jest to roztopiona, mleczna czekolada.
Po mojej modernizacji przepisu, placek  troszkę różni się smakowo od oryginału, ale wcale przez to nie jest gorszy. Jest nieco inny.
W oryginalnym przepisie do ciasta dodawało się olejek migdałowy, a do sera olejek waniliowy i 40 dag cukru, a zamiast masła była margaryna.
Pamiętam, że byli tacy, co nazywali ten sernik plackiem migdałowym, ale śmiem twierdzić, że w czasach, kiedy piekło się w naszym domu ten sernik, olejki były inne, lepsze. Teraz z mojej kuchni wyrzuciłam wszystkie zaprawki i sztuczne aromaty, bo są nie tylko niezdrowe, ale i wredne w smaku. A może tylko ja mam kłaki na języku?
Jeśli ktoś chce, może spróbować zrobić "po staremu".
Następnym razem, jak będę ten sernik piekła, dodam do ciasta mielonych migdałów, bo jednak ten migdałowy zapach i posmak wcale nie był zły :).

O wrotyczu już pisałam co nie co, we wcześniejszych postach.
Ostatnio przeczytałam w internecie artykuł, o jego cudownych właściwościach.
Mimo, że jest zielem kontrowersyjnym, niektórzy twierdzą, że trującym i dlatego w Unii zakazanym, są osoby, które piją z niego napar i twierdzą, że nie tylko nie szkodzi im, ale wręcz cuda czyni.
Z tekstu tego wyczytałam, że ocet z wrotyczu jest wspaniały do smarowania, okładów, na siniaki i stłuczenia.
A ponieważ po sąsiedzku na łące rośnie go co niemiara (konie żywione sianem z wrotyczem żyją i mają się świetnie), stwierdziłam, że zrobię.

O przepis prostszy trudno - zerwany wrotycz zalewamy octem spirytusowym 10% i.zamykamy w ciemnym miejscu na 7 dni. 
Po tygodniu zlewamy ocet do buteleczki lub słoiczka.
Jeszcze nie miałam okazji próbować na sobie, ale mamie kilka razy posmarowałam stłuczenie z sińcem.
Z tym, że był to już kilkudniowy uraz, więc nie wiem, czy tak wspaniale zadziałał, ale na pewno nieźle wspomógł wcześniej używane maści.
Ja jeszcze wypróbuję ocet wrotyczowy w kurniku - jako, że wrotycz, jego olejki eteryczne, działa silnie na owady, spróbuję popryskać kurnik, żeby zapobiegać inwazji owadów wszelakich i  pasożytów, które chciałyby zaatakować moje kury. Jak do tej pory skutecznie pomagało regularne sypanie świeżego lub suchego wrotyczu zmieszanego z piołunem, ale octem mogę i ściany popryskać, więc może i muchy się przestraszą. Profilaktyka przede wszystkim.
.............................................................................
Wiosna się zaczęła i trzeba znowu myśleć o przyszłości, czyli o zapasach na zimę.
Stokrotki już zerwane do suszenia. Będą pięknie wyglądały w ziołowej herbacie :)

Pierwsze płatki róży już zebrałam, będzie konfitura :)

O kurach też czas pomyśleć, pierwszy zapas pokrzywy na zimę do suszenia zebrany.

A skoro pokrzyw dostatek, to trzeba zrobić gnojówkę z pokrzyw. Wspaniały nawóz do warzyw, porównywalny z obornikiem, choć smrodliwy okrutnie.
Ja porcję pokrzyw zebrałam już jakiś czas temu.

Zalałam wodą

 i odstawiłam pod przykryciem na kilkanaście dni, codziennie mieszając - generalnie, nawóz jest gotowy, gdy przestanie fermentować, czyli nie "bąbelkuje".

Używamy gnojówkę z pokrzyw w rozcieńczeniu 1:10, czyli 1 część (np.litr) gnojówki i 10 części (litrów) wody. Takim roztworem podlewamy warzywa kilka razy w sezonie. Ja robię to trzy razy - jak wzejdą warzywa i są już takie ładne, osadzone w gruncie, a potem jeszcze dwa razy co trzy, cztery tygodnie.
Pokrzywowy nawóz jest naprawdę świetny.

Robię również gnojówkę ze skrzypu do pomidorów. Polecam wszystkim "uprawiaczom" pomidorów. Robi się dokładnie tak samo, jak z pokrzyw i  tak samo rozcieńcza. 

A stosuje się co dwa tygodnie, aby zapobiegać zarazie atakującej pomidory, dodatkowo też zasila glebę. Sposób sprawdziłam w ubiegłym roku i działa!

Deszczowo było i chłodno, przez okno nie chciało się wyglądać. Rozejrzałam się po domu i uwagę moją przyciągnęły orzechy.
Co będą tak smętnie leżeć, zrobię z nich Coś, Czego Dawno Nie Było.
I okazał się tym być zawijaniec z orzechami.
Ciasto:
125 ml mleka,
5 dag drożdży, 
5 dag cukru,
2 żółtka,
3 dag masła,
35 dag maki pszennej.
Zarabiamy ze składników gładkie ciasto. 
Masło możemy dodać stopione lub "wrabiamy" je w ciasto.
Wałkujemy cienki placek, o szerokości wąskiej blaszki.
Nakładamy na placek masę orzechową, rozsmarowując ją cienką warstwą.
Masa orzechowa:
15 dag orzechów,
5 dag masła,
5 dag cukru.
Orzechy mielimy.
Dodajemy cukier i stopione masło,
 mieszamy i wykładamy na rozwałkowany placek.
Placek zwijamy jak roladę, 
smarując brzeg ciasta białkiem, dla lepszego sklejenia się - nie jest to manewr konieczny, ale wskazany.
Nakłuwamy (na wylot) szpadką do szaszłyków.
Odstawiamy, wkładając na blaszkę, do wyrośnięcia.

Ja od razu zrobiłam dwa.
Możemy upiec zawijańca na dwa sposoby.
Pierwszy sposób, to smarujemy białkiem wierzch i wkładamy do piekarnika.
Będzie wtedy miał ładny, połyskliwy wierzch.
Drugi sposób - zawijamy placek (jeszcze nie wyrośnięty) w papier do pieczenia tak, żeby zostało miejsca między ciastem, a paieprem "na palec".
Zawinięty placek kładziemy na blaszce do wyrośnięcia.
Tym sposobem ograniczymy nieco wzrost placka, będzie miał matowy wierzch, ale upiecze się równo i jest nadzieja, że nie pojawi się w nim zmora zawijańców, czyli dziura, między masą, a ciastem, która często się pojawia, gdy masa jest z tych "trudniejszych do udźwignięcia" dla drożdży. 
Jak wyrośnie, wkładamy do pieca.
Piecze się około 40 -50 minut w 180 - 190 stopni C.
Można go, dla urody, na przykład. polukrować, ale kto by tam czekał :)
Smakuje, że hej!

Kiedyś królowała w tanich, PRL-owskich barach, traktowana po macoszemu, jako danie pospolite, tanie i nieciekawe. Cóż, zepsuć można wszystko, a w tamtych czasach, barom bardzo przydały by się Kuchenne Rewolucje :)
Teraz odzyskała swoje właściwe miejsce i fantastycznie wkomponowuje się w nasze codzienne menu.
Fasolka po bretońsku.
Kapitalne, jednogarnkowe danie.
O właściwościach zdrowotnych fasoli Piękny Jaś już pisałam.w poście "Zupa z Jaśka". Dziś zajmę się gotowaniem "Bretonki".
70 dag suchej fasoli,
25 dag cienkiej kiełbasy,
przecier pomidorowy (własnego mały słoik, kupowanego 2 łyżki lub puszka pomidorów),
1 duża cebula,
1 czubata łyżka mąki,
1 łyżeczka słodkiej czerwonej papryki w proszku,
1 łyżka majeranku,
sól, chilli do smaku,
masło lub olej.
Od zawsze, namaczałam fasolę dzień przed gotowaniem. Zalewałam ciepłą woda i zostawiałam na więcej niż 12 godzin.
Niedawno dowiedziałam się, że robię to źle, poniewaz fasola długo moczona może zacząć kwaśnieć i psuć się. 
Dodatkowym plusem, tego innego gotowania,  jest to, że nie musimy potrawy z fasoli planować dzień wcześniej. Zdarzyło mi się kiedyś zapomnieć namoczyć fasoli i musiałam na szybko wymyślać jakiś inny obiad, a czasem jest to kłopotliwe.
Fasolę w dniu gotowania płuczemy,  zalewamy zimną wodą, przykrywając ją wodą "na dwa palce" i stawiamy do gotowania. Gotujemy około pół godziny, dolewamy zimnej wody, znów "na dwa palce" i gotujemy dalsze pół godziny, dolewamy zimnej wody jeszcze raz i gotujemy do miękkości. Sprawdziłam - gotuje się nieco dłużej niż namoczona, ale nie jest to aż taka różnica, żeby nie było warto tego zrobić. Wody, w której gotujemy fasolę, nie musimy odlewać.
Fasolę gotujemy według powyższego przepisu (lub według ulubionego).

Cebulę kroimy w kostkę, podsmażamy na oleju.
Dodajemy do niej pokrojoną w kostkę kiełbasę i podsmażamy.
Dodajemy przecier pomidorowy, paprykę słodką w proszku, chilli i podsmażamy.
Do ugotowanej fasoli (wody nie odlewamy, chyba, że jest jej za dużo) dodajemy kiełbasę z cebulką i pomidorami.

Na patelni topimy sporą łyżkę masła, robimy jasną zasmażkę, podbijamy nią fasolę. Ja robię zasmażkę nieco wcześniej, studzę i rozprowadzam ją niewielką ilością wody zimnej. Podgrzewam mieszając i gdy zasmażka ładnie, równo rozprowadzi się wodą, wlewam do fasoli. Nie ma wtedy problemu z grudkami mąki.
Teraz dopiero doprawiam solą i majerankiem. Zagotowuję.
Mmm... Pycha!
Dziś miałam małą modernizację przepisu.
Ponieważ z wczorajszego grilla została mi upieczona kiełbasa, nie musiałam już innej podsmażać, wkroiłam zgrillowaną do fasoli i wydaje mi się, że była jeszcze lepsza, niż zwykle.
Starczy na dwa dni i jeszcze sąsiad się poczęstował  :)

A w obejściu ruch, ruch, ruch...!
Między pracami ogrodowo, kurnikowo, pszczelarskimi, staram się nadążyć z fotografowaniem coraz to nowych piękności.
Maleńka, wsadzona jesienią, kalina koralowa, ma trzy kwiatowe pompony.

Pierwszy raz, po pięciu latach od posadzenia, zakwita pigwa.
W ulach wrze.

A z kurnika, nowe pokolenie wyszło poznawać świat..

Rabarbar - pierwsza nowalijka zachęcająca do upieczenia wiosennego placka.
W dzieciństwie, pamiętam, jak dzierżąc w dłoni wielgachną łodygę rabarbaru, bawiłam się z podwórkową ferajną w podchody. Rabarbar kwaśny był okrutnie, ale był pyszny i gasił pragnienie. Nie trzeba było wspinać się po schodach do domu, żeby się napić herbaty, a jeszcze mama mogła "uziemić" spragnionego delikwenta, sprawdzając, czy lekcje odrobione. A tu wiosna! Maj w głowie szumiał, przepowiadając nadejście lata, a z nim wakacji. kto by tam chciał w domu siedzieć...

Kiedyś, w czasach, kiedy już w podchody się nie bawiłam, znalazłam przepis na - cytuję - "Łatwy placek z owocami". 
Przepis nie kłamał i zagościł w naszym (i nie tylko) domu na stałe. Ciasto robi się rzeczywiście łatwo i szybko, przyjmuje niemal wszystkie owoce. Robiłam go dziesiątki razy z jabłkami, śliwkami, gruszkami, morelami, wiśniami z kompotu, jagodami, czernicami, porzeczkami czerwonymi, a nawet z rodzynkami. Ale dziś, jak w oryginalnym przepisie, zrobiłam go właśnie jak za pierwszym razem z rabarbarem. Pamiętam, że polecany był do podawania dzieciom na podwieczorek ze szklanką mleka, ale ja wolę a jogurtem :)

4 jajka,
1 szklanka cukru, 
2 szklanki mąki pszennej,
pół kostki masła (kostka masła ważyła w tamtych czasach 25 dag),
1 czubata łyżeczka proszku do pieczenia,
pół kilograma owoców (rabarbar, jabłka, śliwki...).

Masło roztapiamy w małym naczyniu i odstawiamy do przestygnięcia. Białka oddzielamy od żółtek, ubijamy na sztywną pianę i dodajemy do niej cukier. Ubijamy jeszcze przez minutę. Dodajemy żółtka i ubijamy, aż ładnie połączą się z pianą.
Dodajemy proszek do pieczenia i mąkę, mieszamy na jednolitą masę.
Na końcu dolewamy masło i jeszcze raz mieszamy na gładko. 
Dosypujemy umyte, rozdrobnione owoce (tu pokrojony rabarbar) 
i wykładamy na blaszkę lub tortownicę (ładnie się prezentuje jako pseudo-torcik). 
Pieczemy około 45 minut w 180 stopniach C na złoty kolor.
Dla poprawienia urody, można go posypać delikatnie cukrem pudrem.

Kury mnie śledzą - mają nadzieję, że może jakiś okruszek placka mi spadnie?

Wiśnie kwitną.
Moja mała wisienka wygląda, jak panna młoda w białej sukience,
pachnie niesamowicie, a pszczoły muzykują w jej kwiatkach.
O, rany! W krzaku dzikiej róży siedzi rój pszczół!
Biegiem, wody, dymu... ul szykować!
Akcja przebiegła wzorowo, ogromny, bogaty rój ściągnięty. Skąd go Bogi, czy Demony przywiodły? Nie wie nikt.
Tak czwarty ul zamieszkał pod jabłoniami.