Pizza jest kochana niemal przez wszystkich, ale i pizzą można się nieco znudzić, jeśli stale wygląda, czy smakuje tak samo. Dlatego ostatnio zrobiłam pizzopodobne "śruby".
Ciasto:
1 i 1/2 szklanki wody (375 ml),
5 dag drożdży,
pół łyżeczki cukru,
5 łyżek oleju,
60 dag mąki pszennej,
płaska łyżeczka soli.
Jedno rozmącone jajko do posmarowania "śrubek" w czasie wyrastania.
Farsz:
40 dag sera żółtego,
20 dag podsmażonych pieczarek lub innych grzybów (ja miałam podsmażone, zamrożone opieńki),
20 dag szynki, 
30 dag szpinaku świeżego lub mrożonego,
sól, pieprz, zioła do smaku.
Ser, grzyby, szynkę rozdrobniłam. Szpinak rozmroziłam.

Zmieszałam razem, nie żałując pieprzu, ziół (oregano, mięta francuska, tymianek, cząber, co tam macie w pojemniczkach, czy torebkach) i odrobinę dosoliłam.
Ciasto zarobiłam, jak każde drożdżowe i podzieliłam na cztery części.
Kto ma bardzo dużą stolnicę, może podzielić na dwie części, moje po prostu się w ten sposób na niej nie mieści.
Każdą część rozwałkowałam na cieniutkie placki. Starając się utrzymać mniej więcej, kształt wąskiego prostokąta o około 20 centymetrowej szerokości.
Na jeden placek wyłożyłam połowę farszu.
Przykryłam drugim plackiem, dociskając go rękami dokładnie do placka z farszem.
Pocięłam na około 5 - 6 centymetrowe paski.
Ułożyłam luźno na blaszkach, wywijając końce pasków jak śrubki i zostawiłam do wyrośnięcia.
W trakcie rośnięcia ciasta. posmarowałam rozmąconym jajkiem.
Z pozostałymi dwoma częściami ciasta zrobiłam dokładnie to samo.
Z tej porcji wychodzi około 20 - 24 "śruby", w zależności od grubości, szerokości  rozwałkowanego ciasta i szerokości pociętych pasków.
"Śruby" upiec w gorącym piekarniku 190 - 200 stopni C, do ładnego zrumienienia.
Można sam ser, mielone mięso, cokolwiek przyjdzie Wam na myśl.
Bardzo smaczne są z ketchupem, lub innym sosem.
Mimo, że ser się topi w trakcie pieczenia i czasem nieco się rozpływa, to nie jest to problem. Tworzy wokół "śruby" coś w rodzaju falbanki i całkiem fajnie to wygląda, a jak nieco przestygnie,  można wziąć "śrubę" spokojnie do ręki i ze smakiem zjeść :)

Jakaś ta zima w tym roku brzydka, brudna, męcząca, choć trwa właściwie króciutko. Pierwszy raz, mimo wszystkich domowych zajęć, dłuży mi się niemiłosiernie.
A co dopiero biedne kury mają powiedzieć?
Rano rozgadane w kurniku, czekają na otwarcie drzwiczek do wolności, biegną, a tam znowu to białe, zimne na ziemi leży. Miejscami zamarzły kałuże zimowego deszczu i lodowisko się zrobiło.
Niektóre dzielnie brną przez "zaspy" w miejsca osłonięte od wiatru i szukają zimowego słońca,
Kilka cwańszych nie wychodzi z kurnika, co będą sobie nogi w śniegu omrażać.
Dziś odwilż się zaczęła, więc więcej ich po wybiegu spaceruje.

Mimo wszelkich smakołyków, jajka znoszą niechętnie. Na szczęście jest jajek na tyle, żebym do sklepu nie musiała po nie biegać.
Staram się dogadzać im, jak tylko potrafię.
Pszenica to podstawa, a do niej codziennie dodaję odpowiednią ilość ześrutowanej kukurydzy
 i gniady owies.
Kiełkuję owies i pszenicę, żeby miały świeże witaminki.
Od wiosny, do jesieni, zbierałam i suszyłam ziółka, żeby im po sporej garści ziołowej mieszanki do jedzenia dosypać, przez całą bezzielenną porę.
Czasem dorzucę jakiś ser, jogurt, zsiadłe mleko, żeby zastąpić żywe białko - uśpione zimowym snem robaczki. Oj, są to delicje nad delicjami.
I tak czekamy razem wiosny

Kilkanaście lat temu, wpadłam na pomysł, że dłużący się przy robieniu pączków czas, można umilić sobie, zapraszając całą rodzinę, nie tylko na zjadanie pączków, ale właśnie na cały rytuał ich produkcji.
Było tak świetnie, że "Pączkowanie" weszło do kanonu rodzinnych imprez na stałe i należy do najweselszych.
Zapraszamy się. najczęściej w jakąś bliską Tłustemu Czwartkowi sobotę i od południa rodzinnie zarabiamy ciasto i smażymy pączki, a później pochłaniamy je, gwarząc, żartując i podśpiewując, podkręcając jeszcze gorącą atmosferę, wzmacniając się czymś nieco mocniejszym od ziołowej herbaty.
Zwłaszcza, że pogoda sprzyja rodzinnym posiedzeniom, w ciepłej kuchni, po rodzinnym spacerze.
 A pączki robimy tak:
1 kg pszennej mąki,
10 dag drożdży,
10 dag cukru (najlepiej z wanilią),
1/2 litra mleka,
1 całe jajko,
6 żółtek,
6 dużych łyżek oleju,
50 dag marmolady wieloowocowej twardej,
konfitura z róży,
1 i 1/2 litra oleju do smażenia pączków.
Marmoladę z konfiturą z róży mieszamy dokładnie i wpychamy łyżeczką do szprycy. Ja szprycę zrobiłam z zakupionej w aptece dużej (100ml) strzykawki.
Najprościej napisać, że z podanych składników wyrabiamy ciasto drożdżowe, ale dla tych, którzy przygodę z ciastem drożdżowym zaczynają właśnie od pączków, napiszę dokładnie.
Mleko wlewamy do miski, wkruszamy do niego drożdże i dodajemy cukier. Czekamy chwilę, aż drożdże zaczną się "rozpuszczać" i dają się na gładko rozmieszać w mleku. Dodajemy olej, jajko i żółtka, dokładnie mieszamy. Stopniowo dodajemy mąkę i wyrabiamy gładkie ciasto.
Pączki można formować i smażyć na wiele sposobów, ja wybrałam smażenie "pustych" pączków i nadziewanie ich po smażeniu.
Z kilograma mąki wychodzi 40 pączków.
Można ciasto rozwałkować na około półtora do dwóch centymetrów grubości i wycinać szklanką krążki, można urywać po kawałeczku i formować kulki, a można i tak:
podzielić ciasto na pięć części,
i podzielić każdy na osiem części.
Uformować kulki z ciasta spłaszczając je nieco i ułożyć na posypanych mąką deseczkach, lub stolnicy.
Poczekać aż wyrosną.
Do dużego, szerokiego garnka, wlewamy olej i zaczynamy rozgrzewać, jak zobaczymy, że pączki "ruszyły" z rośnięciem.
Mam też sprawdzony sposób, żeby sprawdzić, czy olej jest dostatecznie rozgrzany. Obieram ziemniaka, kroję na plastry
 i do grzejącego się tłuszczu wrzucam trzy, cztery plasterki. Kiedy usmażą się jak frytki, olej jest gotowy.
Smażyć porcjami rumieniące się pączki w rozgrzanym oleju około 5 - 7 minut, odwracając je od czasu do czasu. 

Ogień pod garnkiem nie może być za duży, ma podtrzymywać ciepłotę oleju. Musimy troszkę nim manipulować, żeby pączki nie spalały się, ale też żeby nie smażyły się za długo, bo będą zbyt przesuszone.
Ja pierwszego pączka rozrywam po wyjęciu, żeby sprawdzić, czy jest dobrze wysmażony.
Wyjmujemy na wyłożony papierowym ręcznikiem talerz. i "szprycujemy" marmoladą jeszcze ciepłe pączki. Marmolady wciskamy w zależności od upodobania, od 5 - 20 ml. Ja daję około 15 ml, a są w rodzince tacy, co lubią pączki całkiem puste.

Zachęcam do smażenia i to w dużym gronie miłych osób :)

Co to jest "korpiel"? A może "karpiel"? W różnych regionach, różnie się nazywa brukiew jadalną.
Fantastyczne warzywo, ale zapomniane. Dlaczego?
Kiedyś często gościła na stołach pod postacią zup, pieczona zamiast ziemniaków, czy kasz, a nawet jako surówka.
Często była kojarzona z ubogą kuchni wiejską, ale najprawdopodobniejszym powodem odrzucenia brukwi z domowego menu, jest jej niechlubna historia wojenna. Zupą z brukwi karmiono ludzi w obozach jenieckich. Kto by chciał karmić siebie i rodzinę takimi wspomnieniami? .
Ciężko ją kupić w sklepie, a nawet w przydomowych warzywniakach rzadko rośnie. Podobno popularna jest w regionie Polski północnej - Kaszuby i okolice.
A brukiew to warzywo łatwe w uprawie i bogate w składniki odżywcze. Na dodatek zupa z niej jest naprawdę świetna.
To prawdziwa bomba witamin - B (B1, B2, B5, B6, B9, B12), C, A i K, oraz składników mineralnych - wapnia, fosforu, sodu, magnezu, cynku, miedzi, siarki i żelaza. Zawiera dużo błonnika, beta-karotenu i kwasów tłuszczowych, tych z :"dobrej półki".
Ma działanie moczopędne, ułatwia trawienie, a nawet wspomaga leczenie kaszlu, bo ma działanie wykrztuśne.
Przeciwdziała wypadaniu włosów i łagodzi choroby skórne.
Jest zaliczana do grupy roślin o najsilniejszym działaniu przeciwnowotworowym.
Mogą ją zjadać dzieci.
Ma tylko 36 kcal w 100 gramach, więc jak najbardziej pasuje dla osób odchudzających się.
Nie powinny jej jeść osoby z niedoczynnością tarczycy, bo pewne substancje, które zawiera, hamują przyswajanie jodu.

Mimo suchego roku, brukiew urosła ładna.

Zebrałam całkiem sporą kupkę.
Brukiew przechowuje się świetnie. Lepiej niż ziemniaki. Dlatego można "na przednówku" wzbogacić nią jadłospis.
Skomponowałam sobie taką zupę z brukwi - pół-krem (wyszedł mi pięciolitrowy garnek).
1 kg obranej brukwi,
1 marchew,
1 pietruszka korzeń + natka,
1 mały por,
1 cebula,
kawałek mięsa z kością lub bulion,
3 liście laurowe,
5 ziaren ziela angielskiego,
1 mała łyżeczka majeranku,
5 sporych ziemniaków,
4 - 5 łyżek śmietany,
sól do smaku.
Obrane i rozdrobnione warzywa, bez ziemniaków, wrzucamy do garnka z mięsem, zalewamy wodą i gotujemy, aż wszystko będzie miękkie. 
Ziemniaki obieramy i kroimy w kostkę.

Ja dzisiaj, jako, że nie miałam odpowiedniego mięsa z kością, wykorzystałam "kostkę rosołową" własnej produkcji. Zawsze, jak zrobię rosół i zostaje mi go trochę, zamrażam go i wykorzystuję do zup, które tego potrzebują.

Jeśli gotujemy warzywa z mięsem, to usuwamy kość z mięsa i wszystko miksujemy. 
Jeśli wyjdzie nam zbyt gęsta papka, dolewamy wody tyle, żeby wyszła konsystencja zagęszczonej zupy. 
Wrzucamy pokrojone ziemniaki i gotujemy je w kremie, aż  zmiękną. Równocześnie dodajemy liście laurowe, ziele angielskie i majeranek, doprawiamy solą. Brukiew ma pikantny smak, dlatego nie potrzebuje doostrzenia, ale jeśli ktoś lubi zjeść mocno pikantnie, to zawsze może dodać pieprzu. Na koniec dodajemy śmietanę, natkę pietruszki i podajemy na stół.

Korzystam z długich, zimowych wieczorów, zanim trzeba będzie zająć się ogrodem, pszczołami, kurczętami... i szydełkuję, szydełkuję i... szydełkuję.
Nie przypuszczałam, że wciągnie mnie to tak bardzo.
Nawet S. kręci głową i chyba też mu się to podoba, bo zrobił mi stojaczek na kordonek, żebym nie musiała motka ganiać po całym pokoju.
A w środku mogę schować szydełka.
Oprócz choinkowych aniołków i gwiazdek, pojawiają się serwetki.
Niektóre małe...
...średnie...
... i pierwsza całkiem spora - 73 centymetry średnicy.
Niby z wzoru miało być 80 centymetrów, ale pewnie nitka i ręka inne, to i splot wychodzi bardziej lub mniej zwarty.
Radochę mam okrutną.
A jeszcze niedawno myślałam, że równa gwiazdka będzie moim największym osiągnięciem :)