Jest niedziela, bardzo wcześnie. Wszyscy w domu śpią.
Siedzę na werandzie i chłonę ciszę. Wieś też jeszcze śpi.
Koło moich nóg, jak rzadko kiedy, cała trójka razem - Zuri, Bajar i Izydor - rozpłaszczyła się na podłodze i śpi.
W takich chwilach dokładnie wiem, dlaczego tu jestem.
Po wczorajszej burzy wszystko jeszcze jest mokre i jest dość zimno. Muszę się nieco okryć kocem.
Nigdzie i o żadnej innej porze, gorąca kawa tak nie smakuje.
To jest godzina dla mnie. Bezcenna...
Mogę spokojnie zastanowić się nad sobą i całą masą innych spraw.
Co jest tak naprawdę ważne...
Czy ten lunapark, który nazywa się Wielki Świat, z tą masą zalewających nas celebrytów i gadżetów jest tym naszym miejscem, w którym jesteśmy szczęśliwi?  Jak wiele z tego, tak naprawdę, potrzebujemy?
Nie słuchajmy pani Nałkowskiej, która mówiła, że "Okłamywać należy nie tylko siebie" Mówmy sobie prawdę. To oczyszcza umysł i uzdrawia duszę i ciało.
Poznać siebie, to ogromna sprawa, żyć w zgodzie ze sobą, to wielka odwaga.
Zwłaszcza, jeśli dokonamy odkrycia, że tak naprawdę nasze potrzeby są niewielkie i na dokładkę sprzeczne z proponowanymi nam przez otaczający nas świat standardami.
Dajmy sobie komfort wewnętrznego spokoju.
Przyznajmy się przed sobą, że nie jesteśmy perfekcyjni. Nie jesteśmy wolni od wad i mimo to mamy prawo do szczęścia.
Chcielibyście żyć stale z kimś, kto Was bez przerwy okłamuje? Jeśli nie, to jak wytrzymujecie ze sobą?
Pomyślcie i o Waszych dobrych stronach, poznajcie Wasze zalety - każdy je ma!
Nie jesteś osobą przebojową?
A musisz?
Nie płyniesz na fali popularności, tłumy nie wiwatują na Twój widok?
Czy naprawdę tego chcesz?
Może chcesz spędzić urlop nad cichym jeziorem?
Może wolisz zbierać grzyby, niż włóczyć się po galeriach?
Może chcesz hodować jedwabniki?
Nawet, jeśli w tej chwili nie możesz tego zrobić, to przynajmniej przyznaj się sobie do tego!
To nie popularne, nie trendy, ale zatrzymaj się na chwilę w tym szalonym pędzie, jaki narzuca nam współczesne życie i zastanów się, pomału, bez rewolucyjnych posunięć, spokojnie...
Czasem niewiele trzeba, żeby sobą być...
Ja zrobiłam pierwsze kroki. Poczułam, jak dobrze sobą być, wolnym być...

Patrzę, myślę... Ładuję akumulatory na następne, pracowite dni.
Widok, jak widok. Ktoś powie - plama chaotycznej zieleni.
Okolica jest nieco dzika, moją najbliższą sąsiadką jest rzeka - mieszka za tymi krzakami.

Kapryśna sąsiadka, często wylewa, te same miejsca przez to co roku wyglądają inaczej.
Patrzę na ogród, a właściwie na miejsce, w którym niedługo mają zamieszkać kwiaty. Myślę, jak będzie wyglądał.
Na pewno nigdy nie będzie uporządkowany, geometryczny. Wypielęgnowane trawniczki, chodniczki, iglaczki... To naprawdę ładny obrazek, podziwiam chętnie i szczerze -  u kogoś.
Osobiście - udusiłabym się mieszkając stale w takim miejscu.
Marzy mi się, żeby ogród w dzień przypominał łąkę, a nocą wchodził do pokoju ... zapachami...
Żeby pachniał bzem, maciejką, jaśminem, różami...
Żeby był polski, wiejski, prosty...
Cieszę się, że tu jestem :)
Taka łąka, to już rzadkość
No, i jak w mieście spotkałabym tak urocze stworzenie jak orzesznica?
Biedulka, zaspana, zabłądziła gdzieś po nocnych eskapadach i pod drzwiami domu przycupnęła podrzemując. Dobrze, że Izydora gdzieś poniosło, bo szybciutko by się z nią rozprawił. Musiałam jej zrobić pamiątkowe zdjęcie w twarzowym słoiku, a potem odniosłam ją i wypuściłam w krzaczorach.

Choć w tych dniach czasu mam nie za wiele - po słocie trzeba nadrabiać ogrodowe zaległości - to nie można zapominać o drobnych przyjemnościach.
Ponieważ jest tak między Dniem Matki, a Dniem Dziecka i ma do mnie przyjechać mama z częścią rodzinki, pozwoliłam sobie na kaloryczną rozpustę :)
Ciasto jest dość słodkie, ale bardzo smaczne. Nie mam dla niego nazwy, więc po prostu, mówię na nie - ciasto z bezami i karmelem..
Staram się ująć nieco słodyczy w samym biszkopcie i w masie budyniowej, ale karmelu, ani bezów, niestety nie odsłodzę.
Na początek pieczemy biszkopt, według przepisu, który podałam wcześniej, tyle, że tym razem pieczemy go w formie blatu, na dużej blaszce do ciast.
Odmierzamy pół litry mleka, większą część wlewamy do garnka.
Do garnka dosypujemy 7 - 10 dag cukru. Zagotowujemy.
Do pozostawionego w miarce, czy garnuszku mleka, dodajemy 2 duże łyżki mąki ziemniaczanej i 2 duże łyżki mąki pszennej, rozmącamy. Wlewamy na gotujące się mleko i gotujemy jak budyń, około minuty. Ja wącham, czy zniknął zapach surowej mąki. Oczywiście mieszamy cały czas, żeby się budyń nie przypalił.
Po ostygnięciu, rozcieramy zimny budyń z 20 dag masła.
Masę wykładamy na biszkopt.
Na wierzchu układamy kupione, małe beziki. Według smaku i fantazji. Im bardziej lubimy słodkie, tym więcej ich upychamy na masie. Żeby placek udekorować tak jak to widać na zdjęciu, wystarczyło mi 9-cio dag opakowanie małych bezików.
Całość polewamy karmelem. Możemy kupić gotowy karmel w puszce, albo możemy przez trzy godziny gotować w garnku z wodą skondensowane, słodzone mleko w puszce. Uwaga! Żeby otworzyć tę ugotowaną puszkę, musimy poczekać, aż ostygnie! Otwieranie gorącej grozi paskudnym poparzeniem!
Ja dziś kupiłam gotowy karmel i lekko podgrzałam otwartą puszkę w ciepłym jeszcze piecu, po pieczeniu biszkopta, żeby łatwiej rozlewał się po cieście.
Fajnie wygląda, jeszcze lepiej smakuje.

Mam nadzieję, że Wam również posmakuje.

Wreszcie, po kilku długich, ciemnych, deszczowych dniach, rankiem obudziło mnie słońce.
Całe szczęście, bo jeszcze dzień, dwa i znowu sąsiadka rzeka odwiedziłaby nasze pole, niszcząc świeżo wzeszłą kukurydzę, ukradłaby skiełkowane nasiona dyni i cukinii, a tak, grzecznie wróciła do stałego poziomu i wdzięcznie szeleści z cicha, kojąc duszę.
Może sałaty i inne zielonki zaczną normalnie rosnąć, bo na razie widać, jak niebożątka skulone, niechętne do wzrastania, przycupnęły smutne na grządkach.
Róża, też zmęczona deszczem, ożywa.
Udało mi się zebrać 20 dag płatków róży i wpadło mi do głowy, że usmażę ją w syropie. Jeszcze nigdy tego nie robiłam. Ale myślenie nie boli i tak oto powstał mój nowy przepis na smażoną różę :)
Proporcja jest bardzo przyjazna dla pamięci - ile płatków róży, tyle cukru i tyle samo wody.
Ja dziś miałam równe 20 dag płatków, więc w garnku zagotowałam 200 ml wody. Do wrzątku wsypałam 20 dag cukru. Jak cukier się rozpuścił, zaczęłam wrzucać płatki, do wyczerpania zapasów. Gotowanie trwało ponad trzy godziny. Z zakamarków pamięci wydobyłam informację, że różę smaży się, aż płatki będą przezroczyste.
Zastanawiam się nad wykorzystaniem tej smażonej konfitury w mojej kuchni i powiem Wam, że pomysłów mam kilka.
Ze względu na konsystencję, nie nadaje się do nadziewania ciastek, czy pączków samą nią, ale już wymieszana z jakąś twardą marmoladą i owszem. Poza tym, już widzę się siedzącą na werandzie z miseczką lodów śmietankowych, polanych różanym syropem z płatkami, ewentualnie jakieś gofry z bitą śmietaną i polane łyżką syropu, a może kromeczka złotego biszkopta skropiona kilkoma kroplami? Hmm... muszę to sprawdzić!
Jedno zastosowanie już sprawdziłam, dodałam dużą łyżkę syropu z płatkami do herbaty - rewelacja!

W. poprosił, żebym mu zrobiła coś do jedzenia, żeby mógł zabrać ze sobą do pracy.
Znudziło mu się po drodze w sklepie kupować.
W końcu ileż można w pracy nadziewać się drożdżówkami wątpliwej jakości, albo kupnym chlebem z serkami z pudełeczka.
Jak tu się nad dzieckiem nie ulitować :)
Zrobiłam coś, co w domu nazywamy kalconki, to znaczy - na wzór pizzy calcone, ale mniejsze, bardziej podzielne i poręczne w użyciu. Są świetne i na gorąco, i na zimno.
Przepis na ciasto - to ten sam przepis, co ciasto na bułki pszenne, tylko daję dwa deko mąki mniej - lepiej się brzegi sklejają.
Ciasto podzieliłam na osiem części,
uformowałam owalne bułeczki,
które rozwałkowałam na owalne placki, na które nałożyłam po dwie duże, czubate łyżki farszu i skleiłam jego brzegi.

Farsz zrobiłam z:
1 laski kiełbasy toruńskiej, pokrojonej w kostkę,
puszki kukurydzy,
puszki fasoli czerwonej,
trzech grubych plastrów żółtego sera, pokrojonego w kostkę,
doprawiłam oregano, solą, pieprzem, słodką papryką.
Oczywiście farsz możemy zrobić jaki nam się żywnie podoba, zgodnie z naszymi upodobaniami i fantazją -  dla wegetarian i nie tylko - z kapustą, z warzywami duszonymi, ze szpinakiem i jajkami, z mielonym mięsem, z pieczarkami i z czym tylko Wam przyjdzie do głowy.
Brzeg wzmocniłam, żeby nie pękał takim ładnym wałeczkiem, ale nie łudźmy się - po wyrośnięciu nie widać tego wałeczka, będzie może śladowy, bo rosnące drożdżowe ciasto się za bardzo puszy, ale za to mam pewność, że brzegi się nie rozkleją w trakcie pieczenia, bo brzeg trzyma mocno. Bardzo ładnie wygląda taki brzeg na zwykłych pierogach.
Nie zapomnijmy posmarować kalconek przed pieczeniem rozbełtanym jajkiem.
Piecze się je dokładnie tak samo jak bułki.
Chyba dziś miałam za mało rozgrzany piec, bo mi się takie buły upiekły, po eleganckim sznureczku na brzegu śladu nie ma. Na szczęście smaku to nie zmienia.
Ponieważ farszu było sporo, starczyło na podwójną porcję. Farsz zużyłam idealnie do końca. Część kalconek pójdzie do zamrażarki, będzie jak znalazł do pracy od czasu do czasu. Choć jak znam życie, to długo one miejsca tam nie będą zalegać. Pewne, że tak powiem, "bardzo jadalne" rzeczy, w dziwny, niemal cudowny sposób, mają zwyczaj znikać z lodówki, lub zamrażarki późnym wieczorem. Rano tylko, w okolicy kuchennego zlewozmywaka, jakieś talerzyki z okruchami znajduję. Krasnoludki jakieś, czy co?

Jak ktoś lubi słodkie obiady, to powinien zrobić buchty, czyli drożdżowe knedle na parze. W moim rodzinnym domu, dawno temu, mówiło się na nie parzaki. Pewnie i inne nazwy regionalne by się znalazły.
Jest z nimi trochę zabawy, zwłaszcza, jeśli chcemy pobawić się w nadziewane. Ale jak je pokochacie, to na zabój!
Jest to kolejne danie, które jeśli komuś spasuje, można podawać na wiele sposobów i nie tylko na obiad. Są bardzo fajne na przykład na  spotkania dziecięce typu podwieczorek, czy urodziny.

Ja dziś robię buchty - połowę z powidłem śliwkowym, a połowę pustych:
50 dag mąki pszennej,
200 ml mleka,
2 jaja,
3 dag drożdży,
1 łyżeczka soli,
1 łyżeczka cukru.
W misce, w letnim mleku rozrabiamy drożdże z cukrem, dodajemy jajka, mieszamy. Dodajemy stopniowo mąkę i pod koniec sól.
Zarabiamy ciasto.
Dzielimy na małe kawałki. Ja z tej porcji robię 30 knedli.
Jeśli je nadziewamy, to uważajmy, nie dajmy dużo nadzienia, smak i tak będzie, a będzie je łatwiej skleić i zawsze możemy je dodatkowo dosmaczyć dodając na wierzch gotowego knedla to co daliśmy do środka, lub posypując cukrem.
Po uformowaniu knedelków dajemy im odpocząć jakieś pół godzinki...
... i możemy je parować.
Kto ma parowar, albo garnek do gotowania na parze, ten ma bezproblemowe gotowanie, ale Ci, którzy nie mają, też dadzą radę, tak, jak to robiła kiedyś moja mama.
Trzeba iść do apteki, kupić gazę, półmetrowa powinna wystarczyć, metrową zawsze można przyciąć i zostawić resztę na kiedyś tam.
Potrzebny jest garnek o sporej średnicy i miska, którą możemy garnek nakryć. Wlewamy do garnka wodę, tak maksymalnie do połowy wysokości, naciągamy na wierzch garnka gazę, obwiązując sznurkiem, napinamy ją, zagotowujemy wodę i nie ściągając z palnika, nakładamy buchty, pamiętając, że urosną w trakcie parowania, więc musimy zachować odstępy między nimi i nakrywamy odwróconą miską. Woda ma się gotować, żeby pary było sporo, ale nie gwałtownie. Porcję parujemy 20 minut.
Klusek jest zawsze więcej, niż się mieści na garnku, więc spokojnie parujemy je partiami.
Gotowe polewamy zrumienioną bułką tartą, lub stopionym masłem. Urodę im trzeba nieco poprawić, bo są takie bledziutkie po zrobieniu, że wydają się być surowe :)
Te są z powidłem i bułką tartą:
A te z puste w środku z sosem grzybowym z mielonych, suszonych grzybów:
Są takie śmieszne - w konsystencji przypominają te różowo-białe pianki, które na pewno znacie, bo są w każdym sklepie i nie tylko dzieci je lubią.
Komu buchty posmakują, może ułatwić sobie pracę, nie nadziewając ich.
Puste w środku mają neutralny smak i można też podać je z gulaszem, lub plastrem pieczeni, polane zrumienioną cebulką. Moja koleżanka często robi je z gulaszem właśnie, w większej ilości i zamraża gotowe porcje w pojemnikach. Jak wraca z pracy, to zanim się podgrzeją w mikrofali, dorabia surówkę i ma gotowy obiad.
U mnie zdecydowanie wolą na słodko. I najczęściej nadziewam je owocami, powidłem, marmoladą, dżemem, a nawet kostką czekolady, z ucieraną różą mają niepowtarzalny urok.
Powiem Wam, że nie mogę się doczekać, kiedy będą czarne jagody, bo według mnie z nimi, polane śmietaną i posypane cukrem, są chyba najsmaczniejsze.

Mokry maj.
Sprawdziła się wróżba koleżanki.
Dowiedziałam się, że w Wigilię Bożego Narodzenia można wywróżyć jak to z deszczem będzie w ciągu roku.
Przed wigilijną wieczerzą przekrawamy cebulę na pół i rozbieramy ją, rozdzielając poszczególne łuski, na "łódeczki". Układamy 12 tych łódeczek na przykład w kółko, zapamiętując, która z nich była pierwsza. To będzie styczeń. Do każdej łódeczki wsypujemy trochę soli. Na środku, między łódeczkami zapalamy świecę i idziemy spokojnie wieczerzać.
Po zakończonej wigilii i związanych z nią rodzinnych obrządkach, kolędowaniu, sprawdzamy, czy w łódeczkach jest woda. Według koleżanki, w tym roku własnie maj miał być mokry i mamy, co mamy.
Podobno kilka lat temu z lipcowej łódeczki woda aż się wylewała i w lipcu tegoż roku była tu powódź.
Jak tu nie wierzyć we wróżby?

No, ale coś w tę ponurą pogodę trzeba robić, żeby się rozweselić.
Upiekę biszkopt.
6 jajek,
pełna szklanka cukru,
troszkę cukru waniliowego,
3 łyżki letniej wody,
200 ml mąki ziemniaczanej,
200 ml mąki krupczatki,
łyżeczka proszku do pieczenia (może być z czubkiem).
Z białek ubić sztywną pianę.
Dodać cukier razem z waniliowym, ubijać jeszcze chwilkę, tak ze dwie minutki. Dodać wodę, wymieszać. Dodać proszek do pieczenia, obie mąki, wymieszać na jednolitą masę.
Wylać na blaszkę, upiec na złoty kolor.
Biszkopt ten, po upieczeniu na dużej blaszce można wykorzystać jako blaty na różne ciasta, wykładając masy np, budyniową, kokosową, itd. Wyłożyć na nie truskawki i zalać galaretką. Upiec jako babkę, lub posmarować masą czekoladową. Co kto lubi.
Lubię biszkopt od dziecka i chętnie wcinam taką zwykłą, pustą kromeczkę.
Czy zwróciliście uwagę na moją trzepaczkę do ubijania piany?
Istnieje prawdopodobieństwo, że jest starsza ode mnie. Należała kiedyś do mojej teściowej, a teraz mieszka z nami na wsi. I oby była wieczna.
Mimo posiadania na przestrzeni lat różnych sprzętów, robotów, mikserów, które miały ją zastąpić, zawsze wracałam do niej. Po prostu jest najlepsza, tak jak ciasto z piany nią ubitej jest najlepsze.

Nie jestem fanką aromatyzowania ciast, czy kremów sztucznymi zapachami. Jeśli jest taki w przepisie, to po prostu go nie dodaję. Jak mam mieć np. ciastka migdałowe, to z migdałami, a nie o zapachu migdałowym itd, itp. Zbyt intensywne zapachy bywają mulące i wcale nie podnoszą jakości wypieku.
Muszę jak najszybciej kupić nową laskę wanilii i włożyć ją do słoika z cukrem. Ciągle będąc w sklepie zapominam o tym.Taki cukier jest po pierwsze naturalny, a nie chemiczny i piękniej pachnie, niż cukier z waniliną, a wychodzi oszczędniej dla kieszeni, niż kupowanie prawdziwego cukru waniliowego w małych torebeczkach, który nota bene, mieszkając na sklepowej półce zbyt długo, też lubi stracić intensywność zapachu. Laskę wanilii możemy zasypywać cukrem kilkakrotnie. Łatwo wyczuć, kiedy zapach nie będzie już intensywny i kiedy zmienić wanilię.

Szaro i bura za oknem, ale na szczęście nie pada, bo różane płatki by przepadły.
Udało mi się wreszcie zebrać pierwszą porcję płatków róży.
W tym roku pierwszy raz zrobię konfiturę z własnych płatków!
Mało będzie, ale jak pogoda dopisze, to może coś jeszcze uzbieram. Mało, ale lepszy rydz, niż nic.
Wszyscy w domu jesteśmy smakoszami ucieranej róży i używam jej nie tylko do pączków, ale i do kruchych ciastek, do różnych placków, nawet po kleksiku do lodów waniliowych, albo śmietankowych, znam w tym domu takich, którzy chętnie łyżeczką prosto ze słoiczka wymiatają konfiturkę :), więc dwadzieścia słoiczków też by nie było za dużo.
Ale wszystko przed nami.
Zasadzonych jest sporo, tylko na razie pomału rosną.

Długo szukaliśmy sadzonek róż. "Wyszły z mody". Na szczęście jeszcze kilku miłośników pączków z różą nie wykopało wszystkich krzewów i udało się nam z kilku miejsc pozyskać sadzonki.
Problem mieliśmy też ze znalezieniem właściwej nazwy gatunkowej. Teraz już wiem, że Rosa rugosa Hansa - (róża pomarszczona pełna) i Rosa centifolia (róża stulistna), to te najwłaściwsze. W mowie potocznej spotkamy je pod nazwami, róża jadalna, róża cukrowa i pewnie jeszcze wiele innych nazw ma w różnych regionach.
Mam nadzieję, że jak nasze krzaczki uznają to miejsce za to właściwe miejsce na ziemi i rozbujają się ze wzrostem, to cała górka kiedyś zakwitnie jak jeden wielki krzak róży, a zapach poczują mieszkańcy w całej okolicy. Marzenia takie.

Płatki przed utarciem musimy dokładnie przebrać z listków, pręcików kwiatowych i innych śmieci, które zawsze gdzieś podstępem się nam wpakują do koszyka.
Taka drobna uwaga: kto nie lubi goryczki, powinien obciąć lub oberwać białe końcówki płatków. My lubimy tę goryczkę w konfiturze, więc nie obcinam białych ogonków dokładnie.
Konfiturę z róży kiedyś robiłam ręcznie, więc krew, pot i łzy, zanim w makutrze powstała jednolita różana masa utarta drewnianą pałką. Teraz robię ją mikserem, pewnie blender też nie byłby od rzeczy.
35 dag płatków róży na konfiturę,
50 dag cukru pudru,
sok z dwóch cytryn.
Ja mam w kuchni urządzenie, w którym do miksującego dzbanka mogę w trakcie miksowania dodawać składniki.
Do dzbanka miksującego wrzucam dwie, trzy garście płatków róży, włączam mikser i jak płatki puszczą sok, dosypuję stopniowo po garści płatków. Tak wygląda początek.
 Jak wszystkie płatki są już w dzbanku, wsypuję cukier puder i dodaję sok z cytryn. Całość miksuję jeszcze około dwie minuty, aż konfitura uzyska jednolitą konsystencję. Wkładam do małych, umytych i wygotowanych słoiczków, zakręcam mocno i wkładam do lodówki, albo wynoszę do chłodnej piwnicy.
A oto dzisiejszy urobek z 22 dag płatków
Tak, tak, bohaterem drugiego planu jest świeżo upieczony chleb :)

Chciałabym jeszcze troszkę róży smażonej zrobić, ale nie wiem, czy uda mi się zebrać wystarczającą ilość różanych płatków. Zobaczymy.

Kolejny dzień pada deszcz.
Ale dziś przynajmniej mam jakiś zryw do pracy. Wysprzątałam piwnicę, coś tam w domu poprzestawiałam z kąta w kąt, pozbierałam "zepsute puszki" i postanowiłam je "naprawić".
Te "zepsute puszki" to określenie kuzyna, który kiedyś nas odwiedził i stwierdził, że "to niebywałe, żeby ciastek w puszkach nie było, pewnie się zepsuły" i tak zostało.
Najczęściej piekę kruche ciasteczka według najstarszego przepisu, jaki posiadam.
Przepis jak stary, tak prościutki:
45 dag mąki pszennej,
30 dag masła lub margaryny,
15 dag cukru,
1 jajko,
można dodać troszkę proszku do pieczenia, ale nie ma konieczności.
Ja robię to od razu z dwóch proporcji, dlatego na zdjęciu widać dwa wbite jajka. Inaczej nie byłoby co włożyć do puszki , wszystko zniknęłoby w jeden wieczór :) 
Mąkę posiekać z tłuszczem, dodać pozostałe składniki.

Zarobić ciasto, rozwałkować na około pół centymetra grubości i wycinać dowolne kształty ciasteczek. Ułożyć na blaszkach.
Ciasteczka te, w wersji podstawowej nie są wybitnej urody, ale smakują świetnie. Można pomalować je rozpuszczoną czekoladą, są pyszne! A i uroda im się poprawia. Równie dobrze można je przełożyć po upieczeniu marmoladą i dodatkowo ozdobić czekoladą lub lukrem. Jak fantazja podpowie.
Ja lubię je upiec z kleksem konfitury lub powidła, wtedy wycinam tylko okrągłe ciastka.


Dziś wyszło mi z podwójnej proporcji 156 sztuk takich smakowitości:

Dziś jest taki dzień do tracenia czasu. Ponuro dookoła, deszcz pada, ale tak, że czujesz, że jemu to padać się nie chce. Z okna patrząc - nie pada, wychyl nos za drzwi... Brrr... siąpi upierdliwa mżawka. 

Dostałam kiedyś, od znajomej,  przepis na zupę gulaszową.
Zupa była bardzo dobra, przepis bardzo prosty. Weszła na stałe do domowego menu.
Zaprosiliśmy pewnego razu znajomych na ploty, a że przy plotach apetyt dopisuje, no to czym ich uraczymy, jak nie nowinką zupną.
W zupie, według pierwotnego przepisu, pływały kawałeczki podsmażonego i następnie dogotowanego w zupie mięsa wieprzowego, owego wieczoru była to szynka.
Jak to zwykle bywa - zawsze Ci wychodzi, ale spróbuj się chcieć pochwalić - katastrofa.
Mięso na zupę dla gości było chyba z wieprza, który umarł ze starości. Paseczki grubości centymetra, długie na około trzy centymetry, gotowane Bóg wie jak długo, żuły się jak stara podeszwa. Gdyby były dłuższe, to jestem pewna, że mogły by robić za sznurówki, mocne sznurówki. Wstyd mi było, ale goście uprzejmie zjedli, dokładki nikt nie chciał.
Myślałam sobie, co zrobić, żeby się historia nie powtórzyła i wpadłam na pomysł, żeby mięso zamiast kroić w paseczki - zmielić i zrobić mini pulpeciki.
Spróbowałam i tak już zostało na stałe.

Moja zupa gulaszowa - garnek około 3 litry:
W garnku, w którym będziecie gotować zupę podsmażyć na złoty kolor dwie posiekane cebule. Zalać wodą, zagotować. Dodać marchewkę, pora, pietruszkę - jarzyn nie za dużo oraz 3 liście laurowe i 5 - 7 ziaren ziela angielskiego. Można dodać łyżkę suszonych warzyw. Zostawić, na ogniu, żeby się wszystko gotowało, aż warzywa zmiękną i zrobić w tym czasie pulpeciki.

Pulpeciki - około 30 dag mielonego mięsa, najlepiej wieprzowego (łopatka, karkówka, szynka), 1 małe jajko, pół łyżeczki soli, szczypta pieprzu.
Wyrobić mięso z dodatkami na jednolita masę. Jeśli jest bardzo rzadkie, dodać łyżkę tartej bułki. Uformować kuleczki z mięsa, troszkę większe od orzecha laskowego, obtoczyć w mące. Wyjdzie ich wbrew pozorom dość sporo. Wrzucić na gotujący się wywar, posolić i gotować około 20 - 30 minut.
Dodać dwie duże łyżki przecieru pomidorowego - jeżeli ktoś robi swój przecier, to dodaje według smaku. Do tego dodać łyżkę czerwonej papryki w proszku, sporą szczyptę chilli, pogotować chwilkę i gotowe. Posypać na talerzu posiekaną zieloną pietruszką.
Jeśli zupa wydaje się być zbyt wodnista, można ją podbić odrobiną mąki, rozmieszanej w małej ilości wody.
W takiej postaci zupa mnie nigdy nie zawiodła.

No, maliny wstępnie opanowane! Trawa skoszona.

Mmm... zamarzył mi się  jogurt z malinami.
Tylko nie taki "o smaku malinowym" zagęszczony na beton jakąś soją, albo inną mąką. Taki prawdziwy, lejący się jak gęsty miód, który po zmiksowaniu z owocami można wypić..
Jogurt naturalny robię sama, ponieważ zużywam naprawdę duże jego ilości i mi bardziej smakuje niż sklepowe.
Na pierwszy raz kupuję naturalny jogurt w sklepie. I tu jest mały problem, bo trzeba trafić na jak najprostszy jogurt, który nie jest zakonserwowany, w którym zdrowe bakterie będą się rozmnażać. Próbowałam z różnych markowych jogurtów robić i kaszana! Prosty jogurt z małej mleczarni bywa najlepszy.
Ja robię z dużego kubka kupionego  jogurtu dwa litry, ale można odpowiednio mniej zrobić, np. - z małego kubka - litr. Każdemu według potrzeb.
I tak - do miski, słoika lub garnka, wlewamy jogurt i dolewamy do niego odpowiednią ilość mleka.
Moja miska ma akurat dwa litry pojemności.
Można użyć mleka z kartonu, można z innego, przegotowanego. Z kartonu mleka nie gotuję.
Najlepszy wychodzi z mleka 3,2% lub więcej, ale z 1,5% też jest dobry. Nie polecam z 0,5% i 0%. Naprawdę się nie udaje.
Mieszamy dokładnie, przykrywamy i wstawiamy do nagrzanego, wyłączonego (!) piekarnika (około 60 stopni), lub stawiamy w ciepłym miejscu.
W piekarniku jogurt jest gotowy za cztery, pięć godzin. Czy jest gotowy możemy sprawdzić mieszając - "ciągnie się" za łyżką. Nie jest tak gęsty jak sklepowy, ale jaki smaczny.
Do następnego razu, jako zaczyn, wykorzystujemy już swój jogurt, zostawiając odpowiednią ilość w pojemniku, w którym go robimy. I tak nastawiamy wielokrotnie.
Taki jogurt z czasem może mieć trochę zbyt kwaśny smak, więc kiedy czujemy, że nam nie odpowiada, nastawiamy sobie znowu z kupionego.
Możemy go używać do wszystkiego, jak każdy naturalny jogurt. Dodawany do zielonej sałaty jest nieco rzadki. Smak jest jak najbardziej w porządku, ale ucieka na dno miski.
U mnie najwięcej jogurtu zjadamy z owocami sezonowymi lub mrożonymi. A czasem w zimie, gdy braknie świeżych owoców lub mrożonych, z konfiturą ze swoich owoców, lub z sokiem np. wiśniowym.
I właśnie ostatnie mrożone maliny wyciągnęłam z zamrażarki. Troszkę cukru do smaku, potraktować mikserem i...
No i jeszcze do ryżu zostało:
Może nie jest tak piękny, jak ze świeżymi malinami dorzuconymi dla ozdoby, ale "na bezmaliniu i mus malina". Uwierzcie na słowo - niezłe!