Pani Jesień  i jej mąż Chłód, wolno idą drogą, prowadząc za rękę swoje nieznośne dzieci - Przeziębienie i Katar.
Właśnie jeden z domowników spotkał tę drużynę w drodze do domu i choć nikt ich nie zapraszał, cichaczem wprowadziły się i szukają, gdzie by się umościć najwygodniej.
Cóż, na takich nieproszonych gości trzeba mieć jakiegoś straszaka w zanadrzu, żeby te małe, upierdliwe potworki nie zadomowiły się u nas na dłużej.
A mamy takie cudo często w zasięgu wzroku. To dzika róża - skarbnica witamin i cudownych właściwości.
Na co dzika róża (Rosa canina) jest dobra?
Przede wszystkim owoce dzikiej róży mają 30 - 40-krotnie więcej witaminy C, niż owoce cytrusowe. Nawet liście dzikiej róży biją na głowę osławioną cytrynę, bo jest jej w liściach pięć razy więcej. A witamina C, to przeciwutleniacz, uszczelniacz naczyń krwionośnych, główny pomocnik w walce z przeziębieniami i grypą.

Tak nawiasem mówiąc, od jakiegoś czasu nie ufam cytrynie. Po pierwsze, już dawno obalono mit, że jest bogatym źródłem witaminy C, po drugie wszystkie owoce cytrusowe sa niesamowicie pryskane chemicznymi konserwantami, preparatami grzybobójczymi i innym świństwem, które głęboko wnikają w skórkę (nie nadaje się ona do spożycia). Zalecane jest szorowanie owoców cytrusowych szczoteczką przed spożyciem i parzenie ich wrzątkiem. Poza tym, trudno wierzyć w zawartość witamin w czymś, co zalega tygodniami sklepowe półki i co czasem, po rozkrojeniu, zamiast spływać aromatycznym sokiem, jest suche jak wiór, niemal zdrewniałe. Naprawdę bardzo łatwo można zastąpić cytrynę znacznie lepszymi i wartościowszymi owocami - dzika róża, pigwa, pigwowiec, rokitnik, czarna porzeczka i wiele innych.

Poza tym w owocach dzikiej róży znajdują się witaminy A, B1, B2, E, K, kwas foliowy, karotenoidy, kwasy organiczne, pektyny i całe mnóstwo innych substancji, które pomagają w leczeniu przeziębień, serca, nadciśnienia, wątroby, stawów. Dzika róża wzmacnia rekonwalescentów, koi nerwy, zwiększa odporność organizmu, leczy nieżyty pokarmowe, reguluje trawienie, a napar z płatków róży łagodzi zmiany skórne, w tym trądzik., uelastycznia skórę - super kosmetyk. A jaki w swej delikatności piękny :)

Dzika róża jest doceniona i przez farmaceutów, wchodzi w skład wielu mieszanek i preparatów leczniczych. Prawdziwy skarbiec.
Ja bardzo często dodaję rozgniecione suszone owoce do zwykłej herbaty zamiast cytryny,
a przechodząc koło jej krzewów, których szczęśliwą posiadaczką jestem (rosły już koło domu, zanim się tu przenieśliśmy), skubnę i przegryzę kilka świeżych owoców (oczywiście bez tych włochatych pestek).
Róża obdarowała nas w tym roku obficie. Z powodu suszy zrzuciła większość liści, ale to, co najcenniejsze, owoce, zachowała.
Jak będziecie gdzieś za miastem, w rozsądnie czystej okolicy, a zobaczycie te czerwone skarby, zbierzcie ile się da. Przydadzą się każdemu.
Tylko ostrożnie! Krzew nie oddaje swoich dzieci łatwo. Kolce są ostre i czepliwe, ale pomalutku, grzecznie i damy radę. A właśnie czas na zbiory nadszedł.
I tej róży, z której płatków robię konfiturę, owoce zbieram.
Ponieważ zielarze twierdzą, że zioła najlepiej działają w mieszankach, proponuję smaczną herbatkę z suszonych ziół i owoców dzikiej róży, która i przeziębienie wyleczy, i w kaszlu wspomoże:
kilka owoców świeżej lub suszonej dzikiej róży,
kwiaty lipy, 
tymianek, 
macierzanka, 
pół łyżeczki startej, świeżej lub suszonej pigwy.
Zioła sypkie - po dużej szczypcie - wsypujemy do większej szklanki (żeby nam się wody dość zmieściło). 
Owoce dzikiej róży - 6 - 8 sztuk, rozbijamy trzonkiem noża, a czasem uda się ją zgnieść w palcach i dodajemy do ziółek, razem z nasionkami - w herbacie nie przeszkadzają. 

Zalewamy wrzątkiem
 i przykrywamy talerzykiem, żeby "naciągnęła" mocy około pięć minut. Herbatę, jeśli mam ochotę, dosładzam sokami - malinowym, z dzikiego bzu, albo z czarnej porzeczki. 
Ponieważ herbatkę taką najlepiej jest wypić jak najcieplejszą, nie polecam słodzenia miodem. Ale zawsze możemy przegryźć kromeczkę chleba z masłem i miodem (zwłaszcza dla kaszlących miód z masłem szczególnie polecam), a później wypić herbatę.
Zestaw taki powinniśmy wypić dwa, trzy razy w ciągu dnia. Najskuteczniej działa przy pierwszych objawach przeziębienia, więc pamiętajmy o niej, jak tylko poczujemy się niewyraźnie i jak zmarznięci, przewiani wrócimy po jesiennym spacerze.
Wieczorem, przed snem, dodajmy jeszcze do niej dużą szczyptę melisy, na lepszy sen i wirusy, i otulmy się miluchną kołderką.
Dobranoc, wstawajcie zdrowi!

Papryka - warzywo piękne, kolorowe i zdrowe. Dostępna w gamie kolorów - od zielonego, żółtego, przez pomarańczowy, czerwony, do fioletu. Bogactwo witamin znajdziemy w każdej, jednak w czerwonej najwięcej.
To nie tylko źródło witaminy C, kilkakrotnie bogatsze od przereklamowanej cytryny, ale także witamin A i E, które wpływają korzystnie na naszą skórę, wzrok, płodność. Ma działanie bakteriobójcze i przeciwzapalne. Poza tym, zawiera substancje wspomagające trawienie i wzmacniające odporność. Capsaicyna, substancja zawarta w pikantnych odmianach papryki, wchodzi w skład wielu maści i plastrów rozgrzewających nasze zbolałe stawy i kręgosłupy.
Surówką z kolorowych papryk możemy nie tylko ubarwić szare dni, ale możemy przegonić przeziębienie.
Dlatego korzystajmy z jej właściwości i jedzmy ją teraz, kiedy jest na nią sezon, jak najczęściej. Chrupmy ją czasem jako przegryzkę, dorzućmy do surówki, a można też wyczarować z niej wiele smacznych dań, które nie tylko smakują, ale cieszą nasze oczy bogactwem koloru.

Dawno, dawno temu, moja siostra wyjechała na wczasy, na Węgry (a było to niebagatelne osiągnięcie w tamtych czasach) i przywiozła kilka puszek z nowinką - było to leczo z parówkami.
Przysmak zniknął w tempie przyspieszonym, bo puszki były niewielkie, a paróweczki cieniutkie i sporo wody w rzekach upłynęło, zanim mogłam leczo sama zrobić.
Cóż, internetu nie było, podróż, a jeszcze za granicę, to było wydarzenie epokowe, a książki kucharskie, to były niemal białe kruki.
Wreszcie udało się przepis zdobyć, a dostałam go jako przepis "prawdziwie węgierski".
Przepis na leczo jest tak prosty, jak smaczny.
5 cebul, 
5 papryk,
5 pomidorów,
2 - 3 łyżki oleju,
sól, pieprz do smaku.
Reguła jest taka - im większe papryki, tym większe cebule i pomidory. 
Cebulę kroimy w półplasterki, albo w kostkę.
Do garnka, w którym będziemy gotować leczo, wlewamy olej i wsypujemy cebulę
Smażymy, a bardziej powiedziałabym, że dusimy cebulę do zeszklenia - ma być miękka, lekko przezroczysta - nie rumienimy cebuli, zmieniła by smak potrawy.
Do zeszklonej cebuli wsypujemy pokrojoną w paseczki paprykę i dusimy dalej.
Jak zacznie mięknąć, dodajemy pokrojone pomidory.
Dusimy całość, aż pomidory się rozgotują i przyprawiamy solą i pieprzem. 
Dodatek dla mięsożerców - kiełbasa toruńska, zwyczajna, albo parówki - co kto lubi.
Wędlinę dodajemy pod koniec gotowania, do rozgotowanych pomidorów (ja miałam toruńską) - może być w kawałkach, może być w plasterkach. Ja dałam w "koreczkach".
Gotujemy jeszcze z pięć minut. Dobrze jest odstawić leczo na godzinkę przed jedzeniem, żeby się "przegryzło". 
Jeśli ktoś lubi ostre jedzenie, to może dodać papryczkę chilli.
Oczywiście, przepis jest do "nagięcia" i można zamiast pomidorów dodać przecier pomidorowy, a zamiast świeżej papryczki chilli - w proszku.
Ale jak są świeże produkty, to zawsze lepiej smakuje.
W przepisie oryginalnym była papryka zielona.
Pewnie na Węgrzech, skąd leczo pochodzi, zielona papryka jest smaczniejsza i aromatyczniejsza, niż nasza szklarniowa. Ja i moi domownicy wolimy czerwoną wersję. Najlepsza papryka jest teraz dostępna, z pełni sezonu.
Niektórzy dodają do lecza cukinię. Ja też kiedyś spróbowałam, jak najbardziej potrawa jest jadalna, ale nadal robię w wersji "prawdziwie węgierskiej".
A w jednej papryce mieszkała papryczka :)

Pogoda, jak pora roku - przełomowa. Wczoraj słoneczne lato, w nocy burza, a dziś ponura, lejąca strugami deszczu jesień.
Sarny nie mogą się zdecydować - mama jeszcze na rudo, chce jeszcze lato zatrzymać, wie, że ciężkie chwile przed nimi. Córka, jak to młoda panna, wietrzy przygodę, nie zna zimy, szybko zmienia ubranie na szare.


Moje maleńkie misiaczki pracują ostro. Wczoraj w słońcu zbierały co się da z pierwszych rozkwitłych marcinków.

Nie są tu same. Tej modelce (a może to model?)  pozować pięknie się zachciało. Wiadomo, motyl płochy. Uroda i cudze zachwyty bardziej mu w głowie, niż zapasy na zimę :)

Pszczoły pakują co się da do ula - do wiosny i pierwszych kwiatków trzeba się zabezpieczyć.

Poszłam wczoraj zebrać jesienne maliny - dalej owocują, choć susza dała się im we znaki i owoce są malutkie - a tu w moich malinach strzyżyk sobie mieszka :)
Nie jeden raz trafiałam tu na potężne pajęczyny.
Starałam się ich nie uszkadzać. Mimo, że ich było sporo, to nigdy nie widziałam na nich gospodarza. Okazało się, ze gospodarzami tych pajęczyn są duże, kolorowe pająki - strzyżyki, które są bardzo płochliwe i jeśli wyczują intruza, po prostu spadają na ziemię i chowają się gdzieś między grudami ziemi.
A ja poszłam bardzo wcześnie na maliny i pewnie przez spowalniający owady poranny chłód, "upolowałam" tajemniczego pajęczaka. Czyż nie jest piękny?
Dorodny okaz. Jego odwłok ma dwa centymetry długości, dodajcie do tego głowotułów i  nóżki, i... zwiewamy!
Tak w zasadzie, to ja mam, a może miałam arachnofobię. Pewnie wszyscy wiedzą co to jest, jeśli nie, to wyjaśnię - jest to strach przed pająkami.
Ale i tu wyprowadzka na wieś, okazała się "lekiem na całe zło" i coraz mniej boję się tych stworów, które kiedyś przyprawiały mnie o gęsią skórkę i mdłości.
Teraz z tymi mniejszymi mogłabym się zaprzyjaźnić, te większe, omijam jeszcze skrzętnie z daleka. Ale już mogę im się z daleka poprzyglądać.

Coś trzeba zrobić, żeby w tej wilgotnej szarości "domowo" się zrobiło.
Wpakuję jabłka do pieca.

O tym, czym jest marchew dla naszego organizmu, to chyba nie muszę pisać. A może warto przypomnieć?
Już od dawien dawna, gdy zachodziła taka potrzeba, nasze babcie poiły dzieci, nawet noworodki, marchwianką - wywarem z rozgotowanej marchwii, który leczy biegunkę.
Sok z surowej marchewki był kiedyś, zanim nawozy sztuczne zdominowały uprawę marchwii, pierwszym sokiem, jaki podawało się niemowlętom do picia.  Dziś wskazane jest podawanie dzieciom marchwii gotowanej.
Co w niej jest - makro i mikroelementy - potas, sód, wapń, fosfor, siarka, magnez, żelazo, mangan, miedź, cynk, kobalt, witaminy - A, B1, B2, B6, C, E, H, K, PP, kwas foliowy, pektyny.
Na co jest dobra marchew?
Oprócz sporej dawki witamin i minerałów, marchew wpływa zbawiennie na nasz przewód pokarmowy, regulując jego pracę, podnosi odporność organizmu, działa przeciwcukrzycowo, robakobójczo, przeciwmiażdżycowo, obniża cholesterol, poprawia ostrość widzenia, uelastycznia skórę i poprawia jej koloryt - w zimie pijąc regularnie i długo sok marchwiowy, możemy nabrać "opalenizny".
Warto zwrócić uwagę na właściwości odtruwające marchwii. Działa ona podobnie jak węgiel leczniczy - jak gąbka, wchłania toksyny, bakterie, czy wirusy. Ale pamiętajmy, że wchłonie też część substancji "dobrych", więc nie zażywajmy leków w towarzystwie marchwii, bo może to osłabić ich działanie.
Tak to jest, czasem mamy cudowny środek pod ręką i zapominamy o nim, bo "najciemniej jest pod latarnią".
Jako praktyczną ciekawostkę napiszę, że marchew powinno się obierać jak najcieniej, a lepiej nawet skrobać nożem. Wszystkie substancje szkodliwe (marchew przenawożona wchłania azotany i azotyny, kumuluje metale ciężkie) marchew "przechowuje nie pod skórką, jak większość warzyw i owoców, a w samym środku, w tak zwanym rdzeniu. Więc jeśli już coś z marchwii chcielibyśmy odrzucić, to lepiej środek, niż skórkę.
A w jaki sposób sprawić, żeby zdrowe smakowało? Trzeba zrobić "marchwiankę".
Nazwę "marchwianka", piszę w cudzysłowie, bo tak nazywamy ten sok przecierowy z marchwii w domu. Prawdziwa nazwa marchwianka należy się, jak już pisałam, marchwii gotowanej w wodzie tak długo, aż się rozgotuje.
Żeby zrobić "marchwiankę" potrzebujemy:
50 dag obranej marchewki,
około litr wody,
cukier do smaku (dowolnie).
Marchew zalewamy wodą, gotujemy do miękkości i zostawiamy do wystudzenia. Wody nie wylewamy.
Jest to baza do mnóstwa odmian tegoż przecierowego soku. 
Ja robię dziś wersję "na bogato" i dodaję:
1 banana,
1 duże jabłko,  
kilka małych brzoskwiń.
Wszystkie składniki miksujemy, w miarę potrzeby dodając więcej wody, żeby uzyskać odpowiadającą nam konsystencję.
Jak ze wszystkim, jedni lubią bardzo gęste soki przecierowe, inni wolą wypić więcej, ale rzadszego.
W zasadzie już sama marchew z wodą i odrobiną cukru jest pijalna, ale zawsze dobrze jest złamać nieco mdły smak marchwii, choćby jabłkiem, albo połówką cytryny.
Moją najczęściej robioną wersją "marchwianki" jest marchew + banan + jabłko. Już taki zestaw jest super. Dodatkowo w miarę jak sezon na owoce się rozwija, dodaję wszystkie możliwe owoce - od truskawek, przez czarne jagody, drylowane wiśnie, do gruszek, a czasem, poza sezonem na owoce świeże, może być ananas, kiwi, cokolwiek, co w sklepie dopadnę, ewentualnie owoce mrożone.
Ja, jak mam ochotę pić regularnie sok, to marchew gotuję na dwa, trzy dni i przetrzymuję w lodówce, do pierwszej porcji zużywając wodę z gotowania marchwii. Mam wrażenie, że jak się w  "marchwiance" rozsmakujecie, to też tak będziecie robić.
Jak wpadną goście, to też się ucieszą - zdrowo i smacznie.
A jak jeszcze macie jakieś przetwory pod ręką, to łatwo "głodnych nakarmicie".
Ja wczoraj "na szybko" zarobiłam chleb pszenny, tostowy i drożdżówkę, (chleb, to ten jaśniejszy).
Po kromeczce (albo dwie, albo trzy...) chleba, albo drożdżówki z masłem, z dżemem z dyni z jabłkami, albo z powidłem węgierkowym,
kubek "marchwianki" do popicia
i żołądek pełny, i gość zadowolony :)
Drożdżówka to ten sam przepis na ciasto, co zwykle (kołaczyki z serem, drożdżówki z jabłkami).
Chleb pszenny (tostowy) jest według W. najlepszym chlebem tostowym na świecie. Ma ten duży plus, że można go ze smakiem zjeść bez zapiekania z wędliną, czy z dżemem, jak normalny chleb. I znowu wiemy, co jemy, zamiast kupować spulchniacze z polepszaczami, bo cóż może być dobrego w chlebie tostowym, który nie zamarza w lodówce? Nie wiem, czy każdy chleb tostowy tak się zachowuje, bo ja nie kupuję, ale moja mama, chciała sobie zamrozić pół chleba tostowego, "na kiedyś" i ku jej zdziwieniu, po wyjęciu go z zamrażalnika kilka dni później, był całkiem miękki!
Lepiej upiec samemu:
250 ml wody,
45 dag mąki pszennej,
5 dag drożdży, 
płaska łyżeczka cukru,
4 łyżki oleju, 
łyżeczka soli - też raczej płaska.
Zarabiamy drożdżowe ciasto, jak na bułeczki. Formujemy z ciasta wałek i wkładamy do wąskiej, długiej blaszki. Zostawiamy do wyrośnięcia. Jak ciasto przynajmniej podwoi swoją objętość, wkładamy do pieca. Pieczemy w 180 - 200 stopniach C, przez około 30 - 40 minut - do lekkiego zrumienienia.  Żeby być pewnym, że jest upieczony w środku, możemy, jak każdy inny placek, sprawdzić patyczkiem (szpadka do szaszłyków), czy po przekłuciu chleba (placka) na "wylot",  patyczek jest suchy. Jeśli jest suchy, to gotowe.

Mieliśmy śliwkobranie u sąsiada. Węgierki pięknie u niego obrodziły, grzechem byłoby z grzeczności sąsiada nie skorzystać. Żadna śliwka nie dorównuje smakiem węgierce, a powidło z węgierek ma wszystkie powidła pod sobą.
Przytaszczyliśmy dwa wiadra.
Czy smażyliście kiedykolwiek powidła ze śliwek? Może jak nie Wy, to Wasze mamy lub babcie robiły, a Wy patrzyliście jak godzinami, bez końca, w mniejszym lub większym stresie, mieszały smażące się powidła, żeby się przypadkiem nie przypaliły? Żebyście mogli później posmarować bułkę masłem, a na masło grubo nałożyć ciemnej, aromatycznej masy.
Smakowało? Na pewno, ale komu chce się teraz stać i mieszać?
Dlatego mam dla tych, którzy mają dostępne śliwki i dzień wolny,  przepis na powidło z węgierek, które smaży się bez mieszania! Trudno uwierzyć, ale to najprawdziwsza prawda!
Do pracy należy przystąpić popołudniu dnia poprzedzającego smażenie - czyli najpierw udać się po śliwki, potem je wypatroszyć i przygotować do smażenia.
50 dag cukru
250 ml octu.
Wyciągamy pestki ze śliwek i wkładamy owoce do garnka, w którym będziemy smażyć powidło.
Posypujemy po wierzchu cukrem i polewamy octem.
Zostawiamy je tak do rana. Rano wstawiamy na palenisko (palnik) i od zagotowania, gotujemy na wolnym ogniu przez osiem godzin.
NIE MIESZAMY! Jak zamieszacie choć raz, to już będziecie musieli mieszać do końca smażenia.
Po ośmiu godzinach wyglądają tak:
Śliwki, mimo, że gotowane tak długo, jeszcze pływają we "własnym sosie".  jest go czasem więcej, czasem mniej, zależy to od tego, jak soczyste były śliwki i jak odparowywały w trakcie smażenia.
Płyn spod śliwek zlewamy do garnuszka lub słoika. Mi z ośmiu kilogramów śliwek zostało ponad litr soku, a czasem zostaje tylko szklanka.
Śliwki miksujemy. Jeśli wydaje nam się, że powidło jest za gęste, to dolewamy nieco odlanego wcześniej soku. Ja nie dolewałam, uważam, że powidła powinny być gęste.
Po zmiksowaniu, śliwki zagotowujemy, ale już stale mieszając. Teraz już mogłoby się powidło przypalić.
Po zagotowaniu przekładamy do słoiczków, zakręcamy i... po robocie :)

Sok, zlany do słoika ja wstawiłam do lodówki, smaczny jest.
Mojej koleżance, dawno, dawno temu, udało się to powidło przypalić, ale przyznała się, że nie zmniejszyła ognia pod garnkiem i poszła plewić ogród. Następnym razem już bardzo pilnowała, żeby powidło wesoło "mrugało", a nie chciało wyskakiwać z garnka.

Jabłka spadają w tempie przyspieszonym, susza z upałem dały się i drzewom we znaki.

Nadchodzi czas szarlotek, kompotów, marmolady, ale dziś jeszcze dyniowo. Myślę, że temu dżemowi, warto poświęcić chwilę uwagi.
Co potrzebujemy na dżem z dyni z jabłkami?
2 kg dyni (obranej),
1 kg jabłek najlepiej kwaskowych (obranych),
2 szklanki cukru,
1 łyżeczka cynamonu,
20 goździków.
Dynię obraną i pokrojoną w kostkę można rozprażyć w kawałkach, albo zmiksować. Ja zmiksowałam. Zasypałam cukrem, odstawiłam na pół godziny, żeby puściła nieco soku. Zagotowałam. Nie zapominajmy o mieszaniu :)
Jabłka, ponieważ są z naszego sadu, nie skażone żadną chemią, wymyłam i nie obierając, pokroiłam na ćwiartki, wycięłam gniazda nasienne i zmiksowałam. Dodałam do dyni.
Do drugiej, mniejszej porcji, jabłka obrałam (większe kawałki łupin z renet mogą w dżemie przeszkadzać) i dodałam pokrojone w kawałkach, żeby "na próbę" zrobić dżem "z kawałkami owoców" i wyszedł, całkiem fajnie wygląda.
Dorzuciłam goździki i cynamon.
Smażyłam, aż uznałam, że konsystencja jest w porządku - coś ponad godzinę.
Gorące wpakowałam do słoików, które można wyparzyć i wysuszyć - najważniejsze, żeby brzeg słoika był suchy.

Ja "wypiekam" słoiki, przez 15 - 20 minut w gorącym piecu. Można to zrobić w piekarniku w około 200 stopniach C. A wygotowuję nakrętki.
Zapasteryzowałam 15 minut.
Muszę przyznać, że jest to najlepszy dżem z dyni, jaki do tej pory zrobiłam. Cała rodzinka to potwierdza!
Ma taki fajny smak... lekko piernikowy?
Teraz muszę pomyśleć, do jakiego placka nadawałby się najbardziej? Bo z tą myślą zapakowałam część do dużych słoików.

Od dawna jest znana i używana, jako składnik leków, ale odkąd nastała moda na naturę we wszelkim wymiarze, żurawina wyjątkowo się w tych czasach odnalazła.
Ci, którzy maja problemy z nawracającymi schorzeniami układu moczowego i stosowali żurawinowe preparaty, na pewno wiele dobrych rzeczy mieliby do powiedzenia. I jest to chyba najbardziej znane jej zastosowanie lecznicze, przez działanie bakterio i grzybobójcze.
Już mniej osób wie, że ma dobry wpływ na wątrobę, serce, obniża poziom cukru we krwi, a nawet wspomaga leczenie wrzodów żołądka i odtruwa organizm.
Można ja stosować również w czasie przeziębień, chroni zęby przed próchnicą, wspomaga odchudzanie.
Posiada dużo witaminy A, C i witamin z grupy B, .witaminę P, składniki mineralne (wapń, fosfor, miedź, żelazo, jod), błonnik. Zawiera również kwas cytrynowy, taniny i garbniki, które nadają jej charakterystyczny nieco cierpki smak. Oprócz tego, ma kwas benzoesowy - naturalny konserwant, który sprawia, że jagody zachowują świeżość długo po zerwaniu owoców
Co jest bardzo ważne – gotowanie nie niszczy zawartych w niej związków bakteriobójczych. Dlatego równie skuteczna jest żurawina świeża, jak suszona i konfitura z niej. Można też pić sok, ale jeszcze osobiście go nie robiłam.
Zamiast łykać tabletki, można ze smakiem wypić dużą szklankę soku żurawinowego (250 ml); zjeść 1 i 1/2 szklanki surowych lub mrożonych żurawin; lub 1/3 szklanki suszonych żurawin; ewentualnie 1/3 szklanki sosu do mięsa, konfitury lub dżemu  i dawka dzienna zażyta!
Zrobiona na półsłodko, jest  świetnym dodatkiem do mięsa, podobnie, jak borówka brusznica.
Ja, bardzo lubię tosty z żółtym serem i żurawinową konfiturą, lubię ją też ze schabem pieczonym, lub polędwiczką, oraz z klasycznym, panierowanym schabowym. Do pieczonej piersi z kurczaka również pasuje. I łyżeczką konfitury, porwaną w przelocie przez lodówkę, bez żadnych dodatków, także nie pogardzę :) Ma bardzo charakterystyczny smak, za który można ją pokochać, pod warunkiem, że lubimy gorzkawe smaki.
Najprostszym przepisem na konfiturę z żurawiny jest::
! kg owoców żurawiny,
40 dag cukru.
Owoce zasypujemy cukrem i gotujemy, czy smażymy (jak zwał, tak zwał), przez około 15 minut. Czasem trzeba pogotować nieco dłużej, generalnie, chodzi o to, że owoce muszą popękać i pektyna musi „związać” konfiturę. Ma jej bardzo dużo, konfitura wychodzi naprawdę gęsta, wręcz twarda.
Na odmianę robię czasem żurawinę z jabłkami, a w tym roku robię żurawinę z gruszką.
Do powyższych odmian konfitury, dodaję wagowo tyle samo owoców jabłek lub gruszek, co żurawiny i zachowuję proporcję cukru. Czyli np. pół kilograma żurawiny + pół kilograma jabłek lub gruszek + 40 dag cukru.
Z cukrem też można eksperymentować. Są smakosze bardziej wytrawnych przetworów i dodają tylko 30 dag cukru, a znam takich, co używają konfitury do słodkich przysmaków, np. do naleśników z serem i dodają pół kilograma cukru, a nawet nieco więcej. Smaki mamy różne, więc sami możemy poeksperymentować. W przypadku żurawiny ilość cukru nie ma wpływu na jej trwałość i przechowywanie.

Dziś nie wytrzymałam i zebrałam najdojrzalszą żurawinę (30 dag)

Kilka lat temu zasadziliśmy kilkanaście krzewinek żurawiny wielkoowocowej i cztery krzaczki brusznicy (brusznicę przygotowuję dokładnie w ten sam sposób, jak żurawinę). Niewiele, ale najpierw chcieliśmy spróbować, czy w ogóle będzie rosła u nas.
Nawet nieźle się zadomowiła, ale musimy ją przesadzić w inne miejsce. W tym roku kwitła i owocowała pięknie i obficie.


Kolejny znak, że jesień puka do drzwi - leszczyna oddała nam swoje owoce.
Muszę przyznać, że mimo suszy, orzechy są imponujących rozmiarów.
Ale sarny jeszcze chodzą w letnim, rudym ubranku, więc jest nadzieja, że.do zimy daleko.