Dziś noc Dziadów.
Jak co roku dusze  opuszczą Zaświaty, czyli Nawię i przyjdą biesiadować z żywymi.
Dlatego pamiętajcie, żeby coś w trakcie rodzinnej biesiady upuścić pod stół, coś z kielicha ulać na ziemię. Niech dusze się posilą, napiją, zanim wrócą do Nawii. No, może na grobach biesiady nie urządzajcie, jak dawniej to robiono, bo Ci od Halloween nie wiedząc co jest grane, mogą Wam narobić kłopotów.
I przypadkiem nie bierzcie do ręki nici, drutów, szydełek, żeby nie przywiązać, albo nie przyszyć jakiejś duszy, bo nie będzie mogła wrócić do siebie i nieszczęście gotowe. Nie wylewajcie nic przez okno, bo może jaka dusza właśnie tamtędy się przemieszcza i ją oblejecie. Nie rozpalajcie w piecu, bo, a nuż jakaś dusza właśnie Wasz dom chce tą drogą odwiedzić.
I w ogóle zachowujcie się cicho, spokojnie, nie wykonujcie gwałtownych ruchów, bo Dziady to płochliwe istoty i łatwo je przestraszyć, a i nadepnąć można, bo uskoczyć szybko nie zdąży. A coroczny obrzęd jednoczenia światów żywych i zmarłych powinien przebiegać w bez zakłóceń, żeby nam w codziennym życiu przodkowie błogosławili.
Poza jedzeniem, przygotujcie kąpiel dla dusz (najlepiej w saunie, ale nie wszyscy mają saunę w domu),
A wieczorem, palcie pochodnie, świece, żeby oświetlić drogę duszom powracającym do Nawii, a te zmarznięte niech się trochę przed drogą ogrzeją,
Żeby nie wpuścić demonów na Ziemię, palcie ogniska na rozstajach.
Żebrakowi rzućcie grosz, lub nakarmcie go, żeby ten łącznik z Zaświatami wdzięcznością swoją dobry rok u przodków uprosił.
Znaczy się, pielęgnujmy, choćby z przymrużeniem oka, tradycje nasze, słowiańskie, nie pozwólmy wrzaskliwym przebierańcom przybyłym z innych kultur płoszyć naszych Dziadów.
A skoro tradycja wymaga, żeby godną biesiadę Dziadom urządzić, to może oprócz tradycyjnych gotowanych jajek, chlebów i mięs pieczonych, zrobicie coś, co nieco zaskoczy nieziemskich gości. Na przykład francuski zakładaniec, niech i współczesności nieco zasmakują.
A serowe gomółki, niech przypomną im dawne czasy
Płat ciasta francuskiego,
4 jajka,
25 - 30 dag żółtego sera,
kawałek czerwonej papryki,
pół puszki kukurydzy,
łyżka natki pietruszki,
łyżka szczypiorku,
1 łyżeczka masła,
sól, pieprz do smaku.
Natkę pietruszki i szczypiorek drobno siekamy.
W małą kostkę kroimy czerwoną paprykę i ser żółty.
Z jajek smażymy na maśle jajecznicę, studzimy.
Dodajemy do jajecznicy pozostałe składniki, dosmaczamy solą i pieprzem, mieszamy i wykładamy na środek ciasta, któremu wcześniej obcięliśmy rogi i  nacięliśmy w paski, tak jak to widać na zdjęciu.
Zakładamy paski ciasta, tak, żeby końce zachodziły na siebie, co nadaje ładny, oryginalny wygląd.
Można na wierzch dorzucić jeszcze kilka paseczków żółtego sera.
Pieczemy w gorącym piekarniku na złoty kolor.

Gomółki, to tradycyjne, pieczone, serowe placuszki. Na pewno nie są to takie gomółki, jakie wyrabiano dawno, dawno temu, ale takie, najprostsze z prostych,  robi się u mnie.
60  - 70 dag sera białego, 
2 żółtka,
sól, pieprz do smaku,
przyprawy (dowolne) - użyte przeze mnie dziś to: cebula, papryka zmieszana ze szczyptą chili, kminek, mięta.
Ser urobić z żółtkami, solą i odrobiną pieprzu na gładką masę. Ja zrobiłam to ręką.
Jeśli ser byłby za suchy, to można dodać całe jajka, a nie same żółtka.
Żeby było urozmaicenie, podzieliłam ser na cztery części i zarobiłam gomółki o czterech smakach.
Małą cebulę posiekać drobno, podobnie jak miętę, czy inne świeże zioła, i "wrobić w ser".
Formować małe placuszki, ułożyć na blaszce wyłożonej papierem.
Można piec malutkie i cieniutkie placuszki, które będą "na raz", albo nieco większe, wtedy środek będzie bardziej miękki i można się nimi "łamać".
Upiec, na lekko rumiany kolor, najlepiej powoli, w niezbyt wysokiej temperaturze (160 - 170 stopni C), żeby oprócz upieczenia, nieco obeschły w piecu.
Najbardziej (z konsultacji biesiadnej wynika) smakują z cebulą i kminkiem, choć te z miętą i papryką są równie smaczne i swoich miłośników mają.
Według tradycji, to mięta, przede wszystkim, powinna w gomółkach być.
Są świetne, jako zimna zakąska do piwa, więc na "Dziadowską" biesiadę (i nie tylko), będą jak znalazł.

Deszcz jest czasem inspirujący.
Siedziałam sobie przy oknie, "kontemplowałam" deszcz i nadleciała myśl - Puszki puste, może by je zapełnić, ale czym? A, zamieszam kruche i zobaczymy.
Kruche ciasteczka - roladki -
zrobiłam według przepisu, który już na blogu jest, dyskretnie go modernizując. Żeby było prościej, to powtórzę przepis.
45 dag mąki pszennej (jeszcze lepsze z orkiszowej białej),
30 dag masła lub margaryny,
15 dag cukru,
1 jajko,
można dodać odrobinę proszku do pieczenia, ale kruchemu ciastu jest on właściwie niepotrzebny, 
można też dodać wanilię.
Zarabiamy kruche ciasto, siekając najpierw mąkę z masłem, a potem dodając resztę składników.
Żeby zrobić coś nowego, dodałam do połowy ciasta 1 łyżkę kakao.
Kakao zagniatamy w cieście "na gładko". 
Żeby łatwiej się wałkowało, formujemy z ciast wałki.
Oba ciasta rozwałkowujemy cieniutko na (w miarę) jednakowe prostokąty.

Nakładamy prostokąty na siebie i wałkujemy, żeby ciasta się połączyły. Ciasto powinno być cienkie.
Zwijamy ciasto jak roladę. Żeby nie było monotonnie (bo przecież pieczenie ciastek z jednej porcji, to trochę mało :), zawijając ciasta, raz na spodzie miałam ciasto jasne, raz ciemne.
Kroimy na plasterki o grubości około pół centymetra.
Układamy na blaszce, najlepiej wyłożonej papierem do pieczenia.
Pieczemy w 180 -190 stopni C, tak długo, aż dostaną dyskretnego rumieńca. Czas zależy od piekarnika. 
Jak widać, jeszcze nie zdążyły ostygnąć, a już jakieś krasnoludki wyniosły kilka :)
Tak oto, dzięki 1 łyżce kakao, stary przepis pokazał nowe oblicze, a ciasteczka rozkwitły urodą i zyskały nową nutkę smakową..
Dodatkowym atutem tej wersji ciastek jest to, że dużo szybciej tnie się roladki, niż wykrawa ciasteczka foremkami.
No, to teraz tylko czekać na gości :)

Kto by się spodziewał tak pięknej niedzieli, po tych szarych, mokrych dniach?
Nie można było inaczej - trzeba było wskoczyć do lasu i sprawdzić, czy uda się coś w tym roku jeszcze naturze podebrać do domowej spiżarni.
Bo wcześniejsze zbiory były skromne.
I udało się :)
Dwie godziny w lesie i 203 sztuki dorodnych podgrzybków wskoczyły do koszyków.
Może mamy plebejskie upodobania, może mało wysublimowane podniebienia, ale w naszym domu, podgrzybek jest grzybem ulubionym. Za jego mocny, grzybowy aromat i smak.
Borowiki zbieramy i owszem, swój niepowtarzalny urok mają, ale są znacznie w smaku delikatniejsze, nie bez racji dodajemy do nich przydomek - szlachetne. W tym roku jednak nie mieliśmy szczęścia znaleźć ich zbyt wielu. Dosłownie tylko kilka sztuk za cały sezon.
Zbieramy grzyby, żeby je przede wszystkim ususzyć. I już troszkę w tym roku ususzyliśmy.

Starsze egzemplarze, które suszą się trudniej, drobno kroję i podsmażam ma maśle,
 po czym pakuję je do zamrażarki. Będą na zupy i sosy.
Cała kuchnia tonie w zapachu grzybów. Chyba tylko pieczony chleb piękniej i bardziej domowo pachnie.
Żeby wykończyć zapasy suszonych grzybów z poprzedniego roku, kilka dni temu ugotowałam podpatrzoną kiedyś w telewizji zupę, gotowaną przez pana Okrasę. A że smakuje fantastycznie, to na stałe wpisała się w domowe menu. To zupa grzybowa na żurku.
5 dag suszonych grzybów,
2 l wywaru warzywnego,
1 l wywaru z suszonych grzybów,
1 cebula,
1 - 2 ząbki czosnku,
1 kg ziemniaków,
2 – 3 liście laurowe,
½ łyżeczki suszonego majeranku,
100 ml śmietany,
250 ml zakwasu na żur z mąki żytniej,
sól, pieprz, olej.
Grzyby suszone
 płuczemy i gotujemy do miękkości w takiej ilości wody, aby otrzymać około 1 litra wywaru grzybowego; ugotowane grzyby odcedzamy i kroimy w grubą kostkę.
W drugim garnku gotujemy wywar z jarzyn, taki rosół bez mięsa. Odcedzamy warzywa i przelewamy wywar do wywaru grzybowego.
Ziemniaki kroimy w grubą kostkę,
wrzucamy do wywaru, doprawiamy liśćmi laurowymi i majerankiem, po czym gotujemy do miękkości.
Cebulę kroimy w drobną kostkę, przesmażamy na oleju na złoty kolor, dodajemy grzyby, doprawiamy solą, pieprzem, posiekanym ząbkiem czosnku, przesmażamy; dodajemy do wywaru.
Dodajemy zakwas na żur i całość zagotowujemy. Doprawiamy solą i pieprzem do smaku. Na końcu podbijamy śmietaną.
Delicje!

Nadeszła pora aktywności kuchennej - deszcz skutecznie zablokował roboty polowe. Coś trzeba zrobić wyjątkowego, dla zaniedbanych nieco w ostatnim czasie domowników, ot tak, bo ich lubię :)
Klasyka kuchni - barszczyk z krokietami.
Czasem robiło się do niego uszka, paszteciki, albo krokiety, ale zwykle kończyło się na wypiciu szklaneczki i... prośbie o dokładkę.
A krokiety? Oczywiście z kapustą.
Jako, że barszcz jest kwaśną i bardzo wyrazistą w smaku zupą, to ja, dla złagodzenia smaku, robię krokiety do barszczu ze świeżej kapusty.
Żeby było i dla smaku, i dla zdrowia, to buraki nastawiłam do kiszenia - robię zakwas buraczany.
1 kilogram czerwonych buraków,
2 litry wody,
2 ząbki czosnku,
10 małych lub 6 dużych ziaren ziela angielskiego,
4 duże liście laurowe,
pół łyzki soli.
Niektórzy dodają do zakiszenia skórkę razowego chleba, ale ja tego nie robię. Wolę poczekać dzień, dwa dłużej, na zakiszenie się barszczowego zakwasu.
Buraki obieramy, kroimy na cieniutkie plasterki, lub w kostkę, jak kto woli.
W kamionkowym garnku, albo w szklanym słoju, zalewamy buraki wodą, dodając pozostałe przyprawy.
Stawiamy w spokojnym miejscu. Wystarczy pokojowa temperatura. 
Wystarczy naczynie przykryć bawełnianą lub lnianą ściereczką, można przykryć jeszcze pokrywką lub talerzykiem, żeby ściereczka nie spadła. 
Nie zamykamy naczynia szczelnie.
Codziennie zaglądamy pod ściereczkę, żeby zobaczyć, czy zakwas się pieni. 
Ja tę piankę zbieram i wyrzucam. 
Wydaje mi się, że barszcz  jest klarowniejszy.
Zakwas jest gotowy po +/- 5 dniach. Kto chce kwaśniejszy, może potrzymać dłużej. 
Jeśli ktoś wypróbuje ten podstawowy przepis, to może go modernizować, dodając na przykład więcej czosnku - w końcu smaki mamy różne.
Zlewamy zakwas do butelek lub słoików i wstawiamy do lodówki, jeśli nie korzystamy z niego zaraz.
Ciężko zrobić dobre zdjęcie płynu w szkle - tak mniej więcej wygląda zlany do szklanego dzbanka zakwas.
Zakwas może stać w lodówce około 2 tygodnie, ale lepiej go... wypić. Dlaczego?
Przede wszystkim polecany jest wszystkim osobom osłabionym i w okresie rekonwalescencji. Leczy anemię, wzmacnia odporność, poprawia krążenie, wzmacnia serce, dodaje energii, poza tym, poprawia przemianę materii, wspomaga pracę wątroby i nerek. Działa mocno zasadotwórczo na organizm. Jest wspaniałym lekiem i "wzmacniaczem", pod warunkiem, że nie ma w nim octu. W wielu źródłach znajdziemy też informacje, że buraki, sok i zakwas z buraków mają duże znaczenie w profilaktyce i leczeniu nowotworów.
Tak więc niech zakwas buraczany nie śpi w lodówce bezsensownie, tylko codziennie wypijajmy po szklance tego bardzo zdrowego i smacznego napoju.
Na barszcz czerwony potrzebujemy:
pół litra zakwasu buraczanego (dobrze kwaśnego),
pół kilograma obranych buraków,
2 litry mocnego rosołu,
sól, pieprz, czosnek, zioła do smaku.
Gotujemy mocny rosół, według sprawdzonego przepisu. Im lepszy rosół, tym i barszcz będzie lepszy.
Z rosołu usuwamy mięso i jarzyny - najlepiej przecedzić.
Buraki obieramy, rozdrabniamy i zalewamy w garnku wodą - tyle, żeby były przykryte. 
Gotujemy je do miękkości i wywar przecedzamy do rosołu.
Buraki możemy wyrzucić, ale lepiej będzie, jeśli wykorzystamy je do sałatki lub przyrządzimy je zasmażane do obiadu.
Rosół z wywarem ze świeżych buraków zagotowujemy.
Dolewamy do tego zakwas i chwilę podgrzewamy, nie dopuszczając jednak do zagotowania. 
Barszcz jest wtedy zdrowszy i ma ładniejszy kolor.
W trakcie podgrzewania dosmaczamy barszcz według upodobania czosnkiem, zielem angielskim, ziołami np. prowansalskimi, jeżeli sam zakwas wyszedł zbyt delikatnie doprawiony. 
Dodatkowo solimy i dodajemy sporo pieprzu - barszczyk lubi być pikantny.
Jesli jest mało kwaśny, możemy dodać więcej zakwasu, lub zakwasić dodatkowo sokiem z cytryny, kwaskiem cytrynowym, albo octem. Z doświadczenia wiem, że najlepiej "trzyma kolor" ocet. 
Z tej proporcji wychodzi około 3 - 3,5 litra barszczu.
Krokiety:
Kilka naleśników,
które smażymy według ulubionego przepisu. Ilość ich trudno określić, bo przecież smażymy naleśniki na różnych patelniach. Ważne, żeby były cienkie.
Mała główka kapusty, 
duża cebula,
sól i pieprz do smaku,
jajko,
bułka tarta,
olej do smażenia.
Kapustę szatkujemy, gotujemy do miękkości. 
Odcedzamy z wody i odciskamy mocno, żeby farsz nie był zbyt mokry.
Cebulę kroimy w kostkę i podsmażamy na oleju lub maśle na rumiano.
Kapustę łączymy z cebulą i przyprawiamy do smaku. Można zmiksować, wtedy lepiej się zawijają. 
Na każdego naleśnika nakładamy farsz (ile kto lubi, byle naleśnik ładnie się zawinął). 
Zawijamy "roladki".

Każdego zawiniętego naleśnika maczamy w rozmąconym jajku 
i w bułce tartej.
Obsmażamy na rumiano.
Oczywiście bardzo wskazane jest dodanie zmiksowanego lub zmielonego mięsa z rosołu do farszu, ale dziś akurat robiłam krokiety z samą kapustą.
A teraz nadszedł czas, żeby podelektować się szklanką wybornego barszczu ze świetnym, sycącym krokietem, lekceważąc chłód i deszcz, usiłujące nas straszyć zza okna.

Jeszcze u nas przewaga zieleni nad jesiennymi barwami, ale chłód daje znać, że jesień już rozpanoszyła się na dobre. Trzeba ją sobie nieco umilić.
Lubię ucierane placki. Dziś naszło mnie na taki prościutki, ale bardzo smaczny. Z jabłkami (bo sezon na nie) i z malinową nutką. I jeszcze, żeby szybko było, bo trzeba dary jesieni z pola zbierać.
A jako, że przepis jest na niezbyt dużą porcję, to upiekłam dwa.
Na jeden ucierany placek potrzebujemy:
10 dag masła,
1/2 szklanki cukru,
2 jajka,
20 dag mąki,
5 łyżek mleka,
1 łyżeczkę proszku do pieczenia,
kilka jabłek,
1 - 2 łyżki dżemu morelowego lub z czerwonej porzeczki, lub sok malinowy.
Masło ucieramy z cukrem, ucierając, lub jeszcze lepiej miksując, dodajemy kolejno - jajka, mleko, mąkę z proszkiem do pieczenia. Ucieramy ciasto na gładką masę, konsystencji gęstej śmietany i wylewamy na tortownicę.
Jabłka obieramy, kroimy na ćwiartki, wycinamy gniazda nasienne.
Każdą ćwiartkę gęsto nacinamy nożem i kładziemy na ciasto. 
Jabłek możemy ułożyć mniej lub więcej, w zależności od upodobania.

Pieczemy w piecyku nagrzanym do 180 - 200 stopni C, aż się ciasto zrumieni - każdy swój piekarnik zna :)
Wierzch ciasta, zaraz po wyjęciu z piekarnika, malujemy cieniutko morelowym lub porzeczkowym dżemem. Jeśli dżem jest za gęsty, to możemy rozetrzeć go z odrobiną wody, żeby miał odpowiednią konsystencję.
Dodaje to ciastu i smaku, i urody.

Ja dziś pomalowałam moje ciasto sokiem malinowym, który sama zrobiłam - jest prawie tak gęsty, jak galaretka.
Oj, coś mi się zdaje, że szybko znikną :)