Rozpadało się.
Las, który widzę z kuchennego okna, wygląda, jakby ktoś palił w nim ogniska - las paruje, pozbywa się wczorajszego dusznego gorąca.
Na polach cisza, jakby w niedzielę. Nie da się nic robić, bo mokro, błotniście.
Tak się zrobiło melancholijnie, jesiennie...
Za to w ciepłej kuchni, wesoło pomrukuje ogień pod blachą. Chęci do pracy są, więc zabrałam się za hot dogi. 
Nadal nie rozumiem, dlaczego nie może się to nazywać bułka z parówką. pewnie za mało chwytliwa nazwa. Może lepiej smakuje hot dog, niż zwykła bułka?
Jak zwał, tak zwał, ważne, że pyszne. Na ciepło, w chłodny dzień, super kolacja. Jak ostygną, pakuję do zamrażarki i jest po co sięgnąć rano, zamiast robić kanapki do pracy, czy do szkoły.
Ciasto robię dokładnie takie samo, jak na pszenne bułki:
250 ml wody,
4 dag drożdży,
pół łyżeczki cukru,
2 łyżki oleju,
45 - 50 dag mąki pszennej (zależy od mąki),
płaska łyżeczka soli,
8 dłuższych parówek,
kilka plasterków żółtego sera,
oregano
1 jajko do smarowania, może być samo białko.
Zarabiamy drożdżowe ciasto - rozpuszczamy drożdże w wodzie (najlepiej letniej, poniżej 40 stopni C), dodajemy cukier i olej, dosypujemy mąkę i sól (nie sypać soli bezpośrednio na drożdże, bo mogą nie rosnąć). Wyrabiamy gładkie ciasto, które dzielimy na osiem części. Formujemy z nich wałeczki długości posiadanych parówek. Każdy wałeczek rozwałkowujemy lub w rękach rozpłaszczamy na placuszek.
W taki placuszek owijamy parówkę tak, żeby widać było jej końce.
Zostawiamy na blaszce do wyrośnięcia.
Na każdego hot doga, posmarowanego rozbełtanym jajkiem (żeby ser nie spadał z bułki) nakładamy plasterek sera żółtego i posypujemy oregano lub innymi ulubionymi ziołami. 
Pieczemy w rozgrzanym piekarniku do zrumienienia.
Teraz, to już tylko zjeść!
kto ma ochotę, może dodatkowo doostrzyć hot dogi posypując je po wierzchu nie tylko ziołami, ale też pieprzem, papryką słodką i/lub chili...
...................................................
Robię też wersję bezparówkową - w środek bułki daję kawałek żółtego sera lub pokrojone w paski jego plasterki. Jedyna różnica polega na tym, że bułki z serem trzeba na końcach zakleić, żeby ser nie wypłynął w czasie pieczenia.

Przetwory, przetwory... kto po nie nie lubi sięgnąć w zimowym czasie?
Choć niektóre z nich, do zimy czasem nie dotrwają :) No, ale na "zwierzęcy głód" nie ma rady :D
Jeśli robicie przeciery pomidorowe, to może skusicie się na zrobienie domowego ketchupu?
Nie robiłam ketchupu kilka lat i naszło mnie nagle, i to na taki konkretnie ostry.
A skoro większość produktów mieszka w ogródku, to czemu nie?
Żeby zrobić przecier, miksuję pomidory i nastawiam w garnku do odparowania połowy objętości.  
Z różnych pomidorów, różnie wygotowuje się przecier. Z moich bawolich serc, z dodatkiem pomidorków koktajlowych, jest to, jak dla mnie, odpowiednia gęstość i moc przecieru.
Ketchup powinien być jednak nieco gęściejszy, ale to już każdy musi ocenić "na oko", co mu odpowiada.
Jak już przecier odparuje, można odlać odpowiednią jego ilość do innego garnka i dosmaczyć na ketchup.
1 kg przecieru pomidorowego,
1 cebula,
1 papryczka chilli z pestkami,
2 płaskie łyżeczki soli,
125 ml (1/2 szklanki) cukru,
50 ml octu 10%,
1 łyżeczka słodkiej papryki w proszku,
1 łyżeczka pieprzu,
3 łyżki oliwy z oliwek lub oleju.
Do przecieru pomidorowego dodać zeszkloną na oleju cebulę i pokrojoną na kawałki papryczkę chilli. 

Gotujemy jakieś pół godzinki i dokładnie miksujemy.
Dodajemy cukier, ocet i resztę przypraw. Jeśli konsystencja nam już odpowiada, to dokładnie mieszamy i zagotowujemy.
Ketchup pakujemy do słoiczków,  które pasteryzujemy 10 - 15 minut w gorącej wodzie lub na sucho, w piekarniku w temperaturze 200 - 220 stopni C.
Jeśli ketchup jeszcze jest nieco za rzadki, to gotujemy dotąd, aż konsystencja będzie dla nas odpowiednia i dopiero wtedy zamykamy w słoiczkach.
Oczywiście, jeśli nie damy papryczki chilli, otrzymujemy bardzo smaczny ketchup łagodny.
Ilość chilli i pieprzu możemy regulować, w zależności od smaku -  mój ketchup z tego przepisu, w takich proporcjach, niektórzy próbujący określili, jako bardzo ostry - takie trochę dla równowagi nieba - "piekło w gębie".
**********************************************
Chodziłam do uli cały sezon, doglądałam pszczół, jak umiałam Siałam kwiatki i różne chwasty, żeby ucieszyć moje latające "misie".
No, i odwdzięczyły się.
Nadszedł czas miodobrania.
Przyjechała pożyczona miodarka...
...i polał się miód :)
Nalało się go prawie 18 litrów!
A jaki dobry!
Najsmaczniejszy prosto z kawałków plastra.
Zjadłam odrobinę i już nie pamiętałam, jak na słońcu się prażyłam w pszczelarskim ubraniu, w kapeluszu z siatką, jak pot lał się ze mnie strumieniem. Miał rację mój nauczyciel pszczelarstwa. Kto nie pracował przy ulu, ten nigdy nie uwierzy, ile wysiłku i  i wylanego potu kosztuje słoik miodu. Oj, tak, to ta mniej przyjemna część gospodarki pasiecznej. Gdyby nie to, to mogłabym uznać, że grzebanie w ulach jest jedną z najprzyjemniejszych prac, jakie znam.
Mój wysiłek, to i tak pryszcz. Co  powiedziałyby pszczoły? W końcu to one zbierały i przetwarzały nektar.
Tak się zastanawiam - czy pszczoły mnie obdarowały, czy zwyczajnie je okradłam?
No, ale nie dajmy się zwariować.
Idzie jesień, we wrześniu trzeba będzie pszczoły dokarmiać na zimowlę. Na pewno zadbam, żeby im niczego nie brakowało.

W tym roku udało mi się zasadzić i wyhodować dynię hokkaido (uchiki kuri).
Ładnie wzeszła, urosła i zaczęły się pierwsze zbiory. Dyńki są nieduże, w pięknym, ogniście pomarańczowym kolorze.
Po raz pierwszy miałam okazję ją przyrządzić i zjeść :)
Podobno ma to być jedna z najzdrowszych odmian dyni, ale kiedyś już o cudownych, dyniowych właściwościach pisałam, więc nie będę się powtarzać.
Moje wrażenia?
Na stole prezentują się, jako danie, rewelacyjnie. Są tak małe i zgrabne, że można je podawać w całości.
Myślalam, że będzie w smaku jak zwykła dynia bambino, albo podobna do makaronowej.
A tu niespodzianka.
Żadnych włókien, idealnie rozpieczona, jak po przetarciu dla niemowlaka. Przy tym gęsta, a w smaku... wytrawna.
Zdziwił mnie ten brak charakterystycznej dla dyni słodkości, ale stwierdzam, że spodobała mi się ta inność.
Na pewno będzie z niej świetna zupa i dżem.
Ale na początek, pomyślałam, że nigdy dyni nie faszerowałam, więc taka zgrabna, mała dynia hokkaido, idealnie nadaje się na faszerowanie.
Jako, że był to eksperyment, zrobiłam dla moich domowników, tylko jedną dyńkę, na spróbowanie.
Faszerowana dynia Hokkaido:
1 mała dynia Hokkaido,
10 dag ryżu,
15 dag mięsa mielonego,
1 cebula,
1 papryczka chilli (lub chilli w proszku),
1 łyżka przecieru pomidorowego,
2 łyżki papryki czerwonej pokrojonej w kostkę lub pół łyżeczki słodkiej papryki w proszku,
płaska łyżeczka majeranku,
sól do smaku.
Ryż ugotować na sypko w osolonej wodzie.
Dynię umyć, ściąć jej "berecik" 
i wydrążyć - najlepiej robi się to łyżką.
Cebulę obrać, pokroić w drobną kostkę, podsmażyć na oleju.
Dodać do niej mielone mięso i podsmażyć.
Papryczkę chilli umyć, przekroić wzdłuż na pół, oddzielić od nasion i drobniutko pokroić.
W zależności od ostrości papryczki, dodać jej odpowiednią ilość. Moja okazała się być idealna - całą mogłam dodać do farszu, ale bez pestek, żeby nie przesadzić z ostrością.
Zmieszać mięso z ugotowanym ryżem i resztą składników, pamiętając, że sama dynia jest nie przyprawiona, więc trzeba dobrze przyprawić farsz.
Nałożyć farsz do dyni, dokładnie go w niej ugniatając.
Przykryć "berecikiem" i wstawić do piekarnika (200 stopni C) na godzinę.
Przed wyjęciem z piekarnika, sprawdzić widelcem. Jest gotowa, gdy widelec, wbity w miąższ dyni, wchodzi gładko, jak w ugotowanego ziemniaka. Najlepiej wbić widelec tam, gdzie odcięliśmy "berecik". Skóra może być nieco za twarda.
I na talerz z dyńką!
Całej bym nie zjadła (no, chyba że nie byłoby zupy i byłabym konkretnie głodna), więc połówka będzie akurat.
Niezłym pomysłem, wydaje mi się, może być podsmażenie mięsa razem z pomidorami i przyprawami - zrobię tak, następnym razem.
.................................................
Gdybyście myśleli sobie, że tak siedzę w domu, czy na werandzie i tylko kontempluję piękne widoki, to muszę Was rozczarować.
Walka z chwastami w tym roku doprowadza mnie do granic cierpliwości - czy to zima w tym roku będzie wczesna i ostra? Chwasty, które w poprzednich latach dopiero o tym czasie wyglądały spod ziemi, w tym roku już kwitną i "nasionkują". Mam wrażenie, że złośliwie nocami rosną w tempie przyspieszonym, żeby w ciągu dnia nabijać się ze mnie. Ech... ręce i nogi opadają.
A między chwastami na szczęście też dzieje się, oj, dzieje.
Cały czas coś zbieram, przetwarzam, chomikuję na zimę.
W moim malinowym chruśniaku znowu sennie brzęczą pszczoły, pobukują trzmiele. Szepczą i szeleszczą jakieś inne, bliżej mi nieznane owady. Intrygująco jest.
Pszczoły i trzmiele na kwiatkach siedzą.
Dojrzałe maliny ich nie obchodzą, więc miło nam razem w chaszczach buszować.
 i kiszę po trochę, Raz więcej, raz mniej, ale systematycznie przybywa zimowych zapasów.
Pomidory noszę koszykami i większość przerabiam na przeciery.
Kiedy obiad popyrkuje na piecu, obok "warzą się" rumiane pomidory.
W tym roku wpadłam na pomysł, żeby przecier zamrozić i mrożę kostki różnej wielkości, takie żeby były wielkością odpowiednie na zupę i mniejsze na sos.
Przecieru robię na cały rok ogromne ilości,pewnie zabrakło by mi pojemników do mrożenia, dlatego po zamrożeniu "wyciskam" przecierowe kostki do woreczków do zamrażania i układam w zamrażarce.
Żeby się dobrze wyciskało, dno pojemnika polewam ciepłą wodą z kranu i kostka pomidorowa wyskakuje szybko i lekko, nie rozmrażając się. Oszczędzam czas, który musiałabym przeznaczyć na przygotowanie słoików, pasteryzację, o ilości potrzebnych słoików nie wspomnę.
.................................
O suszeniu ziół, też nie zapominam.
Wrotyczowe liście już suche.
Jeszcze gałeczki kwiatków dochodzą osobno pomału.
Rzepik się suszy u werandowej powały.
Na piecu suszy się hyzop.
Dziurawiec już dawno zapakowany, tak jak pokrzywa, tymianek, czy macierzanka.
Majeranek jeszcze kilka dni musi poczekać na zebranie.
I tak mijają pracowicie kolejne dni...