Oj, w tym roku cukinii się najemy, oj, najemy :) Obrodziła pięknie.

No i w związku z tym, trzeba coś poeksperymentować, żeby się nie znudziła.
Spróbowałam zrobić krem z cukinii i okazało się, że to całkiem dobry pomysł.
Przepis podaję tak, jak to zrobiłam w pięciolitrowym garnku.

Cukinia - ilość zależy od wielkości cukinii,
4 ziemniaki,
1 mała cebula,
po 1 - mała marchewka, mała pietruszka, kawałek pora lub łyżka suszonych warzyw,
kostka śmietankowego serka topionego.
.4 łyżki śmietany,
2 łyżki posiekanej zielonej cebuli lub szczypiorku,
sól, chilli (świeża lub w proszku) do smaku.

Cukinii ma być tyle, żeby zapełnić jej kawałkami 3/4 garnka.  Bardzo młode kroimy na kawałki razem ze skórką. Starsze obieramy ze skórki i usuwamy nasiona.
Dodajemy plastry ziemniaków, kawałki cebuli i warzywa.
Jeśli mamy papryczkę chilli świeżą, to dodajemy do gotowania razem z warzywami, a jeśli chcemy, żeby zupa nie była zbyt ostra, to uważajmy z ilością nasionek, które dodajemy do zupy. 
Chilli też pięknie owocuje w tym roku. Będzie co ususzyć i zamrozić. Każdy krzaczek tak wygląda.
Dolewamy wodę, tyle, żeby nakryła wszystkie składniki.
Gotujemy, aż wszystko zmięknie i całość miksujemy.
Zmiksowany krem zagotowujemy, często mieszając i dodając do niego sól, chilli w proszku (jeśli nie dodaliśmy świeżej), serek topiony i śmietanę. 
Na samym końcu możemy dodać pokrojoną drobno zieloną cebulkę lub szczypiorek.
Krem z cukinii możemy podać z chlebem, groszkiem ptysiowym, grzankami lub tak, jak ja dzisiaj, z "cośkami", są super dodatkiem do zup.
Ostatnio wiele potraw dozieleniam cebulowymi cybuszkami i ma to bardzo dobry wpływ nie tylko na wygląd, ale i na smak.

Nie będę oryginalna, stwierdzając, że sezon na cukinię w pełni. Może nawet niektórzy się nią już przejedli, ale myślę, że warto przypomnieć przepis, który w tym sezonie, u nas, pojawia się na stole najczęściej - faszerowana.
Obrodziła cukinia tego roku przepięknie. Zasadziłam kilka jej odmian.
Odkąd zaczęła owocować, codziennie przynoszę przynajmniej taki zbiór.
Kury baaardzo się cieszą, jak im przyniosę większą porcyjkę!




W ubiegłym roku (jak ten czas leci!), na blogu podałam przepis na faszerowaną cukinię, która była bardzo dobra, ale po drobnej modernizacji, jest jeszcze lepsza i podbiła serca nie tylko domowników, ale i gości. Dlatego postanowiłam podać ten przepis jeszcze raz, ulepszony.
Oprócz zachwytu nad smakiem, wszyscy zgodnie orzekli, że jest idealna na upały. Każdy po zjedzeniu naprawdę solidnej porcji, był syty, a nikt nie zrobił się ociężały i senny.
Cukinie były na tyle młode, że pestek jeszcze nie trzeba było wyrzucać, a skórka była idealnie miękka, więc pochłonęliśmy swoje porcje razem z nią.
W ogóle, to szczęściara jestem - wszystkie jarzyny, zioła i jajka mam z "własnego chowu" :)
Do farszu, na dużą porcję, 9 cukinii (18 połówek) potrzebne są::
60 dag mielonego mięsa,
1 duża cebula,
5 średnich młodych marchewek,
około 15 dag świeżego zielonego groszku (może być mrożony),
5 dużych, dojrzałych pomidorów (lub 3 łyżki przecieru pomidorowego),
30 dag żółtego sera,
2 jajka,
1 łyżka suszonego oregano,
1 łyżka słodkiej czerwonej papryki w proszku (z braku dojrzałej świeżej),
sól, pieprz, chilli, do smaku,
czubata łyżka masła.
Cukinię wydrążyłam, zostawiając około pół centymetrowej grubości ściankę.
Wydrążony miąższ, pokroiłam w kostkę.
Na dużej patelni podsmażyłam lekko na maśle cebulkę.
Dodałam do niej pokrojoną w plasterki marchew, wydrążoną cukinię, groszek zielony. 
Cukinia puściła w trakcie duszenia sok, w którym, zanim odparował, udusiły się do miękkości warzywa. Trwa to tylko kilkanaście minut.
W trakcie, kiedy potrawa gęstniała, dodałam oregano i resztę przypraw. Farsz doprawiłam na dość ostro i o nutkę bardziej słono, niż zwykle, ponieważ wydrążonej cukinii nie soliłam.
Całość gorącego farszu zaciągnęłam jajkami - rozbełtane w kubku jajka, wlałam do farszu, energicznie go mieszając.
Odstawiłam całość do przestudzenia, po czym dosypałam starty, żółty ser i wymieszałam dokładnie.
Nadziałam pięć kawałków cukinii takim farszem, ponieważ były między mami osoby, które nie jedzą mięsa.
Do reszty dodałam podsmażone zmielone mięso, które dosmaczyłam solą i pieprzem w trakcie smażenia.
Nałożyłam farsz do czekających cukiniowych łódeczek, ułożyłam na blaszkach
i wsadziłam całość do gorącego pieca na około 20 - 30 minut. Najlepiej przed wyciągnięciem cukinii z pieca, sprawdzić, czy widelec wbija się w cukinię, tak, jak sprawdzamy gotujące się ziemniaki. 
Potrawa jest gotowa, gdy cukinia jest miękka. 
Jeśli na obiedzie mam tylko "mięsożerców", to mięso podsmażam razem z cebulą i wszystko odbywa się na jednej patelni.
Ponieważ, jak już napomknęłam, jarzyny mam ze swojego ogródka i nie chcąc zmarnować zielonego szczypioru od cebuli, pokroiłam go drobno i dodałam do farszu tuż przed pakowaniem go do cukinii - bardzo fajnie dosmaczyło to całość, a jak nie ma zielonej cebulki, możemy wykorzystać szczypiorek.
Ten przepis, to super propozycja, na gości - można cukinię przygotować wcześniej, ułożyć na blaszkach, a gdy goście zaczynają przychodzić, wsuwamy blaszki do pieca i szybciutko mamy gotowe świeże, pyszne, gorące danie.

Kartkuję przepisowy zeszyt i czuję wszystkie zapachy, i smaczki, które unoszą się z każdego przepisu.
Nie sposób się nie uśmiechnąć.
I mimo, że w Starych Zeszytach nie ma zdjęć, ani kolorowych obrazków, to często wyobraźnia podsuwa mi nie tylko wspominki smakowe, ale i wspomnienia osób, z którymi związały mnie właśnie przepisy.
Pewnie każdy, kto ma zeszyt po babci, mamie, a może i swój własny, ma przepisy, które nie mają żadnych ogólnie znanych nazw typu Murzynek, Fale Dunaju, tylko jest zatytułowany imieniem, nazwiskiem, pseudonimem kogoś znajomego. I są to sprawdzone, najlepsze przepisy, jakie mamy zakamuflowane w zeszytach.
Dziś z kartek zeszytu puściła do mnie oko Pani Danusia, więc przyszedł czas na kremówkę i będzie to "Kremówka od Pani Danusi".
Pani Danusia (nie mylić z Danusią ;), to znajoma sprzed bardzo wielu lat, bardzo zapracowana osoba, która mimo nawału zajęć zawodowych, wspaniale prowadziła domową kuchnię. Jej zasadą było: "Ma być szybciej niż szybko i smaczniej, niż u sąsiadki". I wychodziło jej to genialnie.
Pewnie dziś Pani Danusia by mnie nie poznała na ulicy, ale ja poznałabym ją na pewno i chętnie, raz jeszcze, podziękowałabym jej za ten przepis, który pochodzi z czasów, kiedy kostka masła ważyła 25 dag.
Żałuję, że nie mam więcej przepisów od niej, ale jak się jest młodym, płochym i szybkim, to się pewne rzeczy odkłada na później, a później, to "Panie Danusie" gdzieś rozwiewają się między codziennością i tylko Stary Zeszyt czasem przypomni o nich.
Ciasto:
2 szklanki mąki,
25 dag (w przepisie od Pani Danusi - kostka) zamrożonego masła lub margaryny,
pół szklanki śmietany.
Mąkę wykładamy na stolnicę, ucieramy do niej, na tarce jarzynowej, zamrożone masło (lub margarynę). 
Dodajemy śmietanę i zarabiamy ciasto.
Ciasto dzielimy na dwie części i rozwałkowujemy cieniutko, na dwa jednakowe prostokąty, wielkości blaszek, jakie posiadamy.
Blaty nakłuwamy widelcem, żeby nie "spuchły" podczas pieczenia.
Pieczemy blaty, na złoty kolor w temperaturze około 200 stopni C. W zależności od piekarnika, od 10 - 20 minut.

Krem:
1 litr mleka,
szklanka cukru z wanilią,
3 żółtka,
szklanka mąki pszennej, 
łyżka maki ziemniaczanej,
1 czubata łyżka masła.
Jeśli nie mamy cukru z wanilią, możemy dodać cukier waniliowy.
Odlewamy przynajmniej szklankę mleka i mieszamy dokładnie w nim mąki i żółtka. 
Resztę mleka zagotowujemy z cukrem i masłem. 
Na wrzątek wlewamy rozmieszane w mleku mąki i gotujemy budyń.
Gorący wylewamy na jeden z blatów, rozprowadzamy równomiernie na nim krem i przykrywamy drugim blatem.
Nie bójcie się, krem sprawia wrażenie, że będzie się rozlewał, ale o dziwo, jest bardzo łatwy do ujarzmienia.
Dla poprawienia jej urody, dyskretnie opruszamy wierzch kremówki cukrem pudrem.
No, muszę Wam powiedzieć, że czasem ta kremówka nie zdąży ostygnąć, a już jej nie ma!

Beszamel - słowo mile brzmiące, obiecujące wiele.
Samo francuskie brzmienie słowa "beszamel", już poprawia smak potrawy, z którą jest podawany.
A sos beszamelowy, to nic innego, jak prosty w wykonaniu, delikatny, mleczny sos, na maślanej, jasnej zasmażce.
Jest prosty, ale i wykwintny.
Niektóre gospodynie nigdy go nie robią, a w niektórych kuchniach ma zadziwiająco wszechstronne zastosowanie.
W wersji podstawowej, jest bardzo łagodny w smaku, może nawet zbyt łagodny. Dlatego lubię wzmocnić jego smak, dodając podsmażoną cebulkę.
Sezon na fasolkę szparagową w pełni, więc zajadajmy się nią.
Najczęściej u nas fasolkę szparagową podaję klasycznie, ze zrumienioną bułką tartą, a ponieważ wszyscy ją niesamowicie lubią, to z powodzeniem zastępuje ziemniaki, a z kawałkiem mięsa, albo z jajecznym kotletem, jest wspaniałym, lekkim, letnim daniem.
Dla urozmaicenia, warto zrobić fasolkę szparagową pod beszamelem.
Jest tak dobra, że z powodzeniem można podać ją gościom na wykwintny obiad w upalny dzień.
I my dziś zajadamy się właśnie taką wspaniałością.
Kilogram fasoli szparagowej.

Na sos beszamelowy:
2 czubate łyżki masła,
1 cebula (jako dodatek do beszamelu, zaostrzający nieco jego smak),
2 łyżki mąki pszennej,
1 szklanka wody, 
1 szklanka mleka,
Opcjonalnie 10 dag żółtego sera,
sól do smaku.

Fasolę umyć, obciąć końce i ugotować w osolonej wodzie.
Jeśli robimy klasyczny beszamel, bez cebuli, to po prostu rozgrzewamy patelnię, topiąc na niej masło. Dodajemy mąkę, przesmażamy na maśle dwie minuty, po czym dodajemy osoloną wodę z mlekiem i zagotowujemy. 
Można również zrobić beszamel zastępując wodę rosołem.
Ja opiszę, jak dziś zrobiłam swoje danie.
Do cebuli dodać mąkę i przesmażyć razem około 2 minuty. 
Dodać osoloną wodę i mleko, energicznie mieszając, żeby nie było mącznych grudek.
Jeśli ktoś nie ma wprawy, można ostudzić cebulę z mąką i dodać wodę z mlekiem, a dopiero wtedy postawić na ogniu i mieszając, zagotować.
Beszamel powinien być gęsty, ale "lejący się".
Naczynie, w którym zapiekamy potrawę smarujemy cieniutko masłem.
Wykładamy ugotowana fasolę.
Zalewamy beszamelem.
Jeśli ktoś chce wzbogacić smak i wartość potrawy (o dodatkową porcję białka), posypujemy całość żółtym serem.
Wstawiamy do piekarnika i zapiekamy około 15 - 20 minut.
Kto lubi wypieczony żółty ser, może dłużej.
Tak zrobiona fasolka jest świetnym, samodzielnym daniem, ale jeżeli ktoś chce, może do niej podać jakiś kawałek mięsny, czy np. jajko sadzone.
Mam nadzieję, że w niedługim czasie, uda mi się jeszcze zamieścić jakąś potrawę "pod beszamelem", bo warto rozsmakować się w tym nieskomplikowanym, a jakże uszlachetniającym nasze codzienne dania, sosie.

Naszło mnie kiedyś na zrobienie czegoś innego, niż grzanki, czy groszek ptysiowy do zup kremowych. A czasem, przed telewizorem, ma się ochotę na coś, w stylu słonych paluszków.
Zarobiłam kruche, słone ciasto, zdobiąc je suto ziarnami różnej rangi i maści. Przyszedł W. i pyta, co robię. W sumie nazwy konkretnej te cudeńka nie miały, więc odpowiedziałam - "A, takie Cośki" i tak zostało.

Ciasto na Cośki:
50 dag mąki pszennej,
25 dag masła lub margaryny,
3 jajka,
pół szklanki kwaśnej śmietany,
1 łyżeczka soli,
1 łyżeczka proszku do pieczenia - nie koniecznie, kruche ciasto obchodzi się spokojnie bez proszku.
Jako dodatki do posypania - kminek, mak, ziarna słonecznika, sezam, siemię lniane, siekane orzechy, zioła, papryka czerwona, pieprz, chilli i co nam jeszcze fantazja podpowie.
Mąkę (z proszkiem do pieczenia lub bez) i tłuszcz przesiekać dokładnie, im lepiej posiekane, tym lepiej napowietrzone i faktycznie, proszku do pieczenia nie trzeba dodawać.
Dodać żółtka, śmietanę, sól i zarobić ciasto. 
Wałkować całość lub porcjami na grubość od 1 - 2  mm.
Ja okrawam ciasto na prostokąt.
Posmarować ciasto białkiem.
Posypać dowolnymi ziarnami, docisnąć lekko ręką ziarenka.
Pokroić na odpowiadające nam wielkością paseczki.
Wielkość i kształt Cośków zależy od naszej fantazji i potrzeby. Ja najczęściej robię nieduże - 10-15 cm długie, a 1 cm szerokie. 
Biorąc każdy paseczek do ręki - ręka prawa w przód, lewa w tył (lub odwrotnie) i tak podkręconą "śrubkę" kładę na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia. Jeszcze na blaszce domalowuję białkiem końcówki Cośka, żeby się ładnie i równo rumieniły.
Do części ciasta dodałam paprykę i wyszło takie czerwonawe.
Żeby było urozmaicenie, z okrawków ciasta robię wałeczki grubości około pół centymetra.
Smaruję białkiem, obtaczam w ziarnach.
Pieką się szybko 10 - 20 minut, zależy jaki piekarnik i jaka w nim temperatura. Najczęściej 180 - 200 stopni C.
Cośki mają jeszcze tę zaletę, że można je przechować dwa, trzy tygodnie, więc spokojnie można zrobić ich więcej lub napiec kilka dni przed spodziewanymi gośćmi.
I tak gryzę sobie Cośka z makiem, i patrzę na mój wiejski ogródek.
Ech, piękne te cynie.
I pszczoły je lubią.
A słoneczniki wyglądają za siatką, trochę jak uwięzione, ale też piękne :)