Dziś w nocy zaglądał do mnie jeden gość.
Kiedy jest taki okrągły, spać się nie da. Cóż wtedy robić?
Tak sobie siedziałam, zerkając od czasu do czasu na pyzaty księżyc, i przeglądałam zdjęcia. Znalazłam kulinarny wspominek, który już dawno miałam tu zamieścić.
Gość, który kiedyś był u nas kilka dni, postanowił umilić nam popołudnie i zrobił dla nas deser. Muszę przyznać, że przepis zaskakująco prosty w składzie i wykonaniu, a smak rewelacyjny. .
Tarta czekoladowa:
30 dag gorzkiej czekolady,
20 dag masła,
10 dag cukru,
1 cukier waniliowy,
4 jajka,
1 budyń czekoladowy,
1/2 łyżeczki proszku do pieczenia.
Czekoladę i masło stopić, nieco ostudzić. Całe jajka ubić lekko i wymieszać z wszystkimi pozostałymi składnikami. Wylać na tortownicę wyłożoną papierem do pieczenia.
Upiec - około 20 minut w 180 stopniach C. Po upieczeniu przestudzić troszkę, żeby nie poparzyć. sobie języka, posypać leciutko cukrem pudrem i częstować się.
Deser, który jest świetny i w ciepłej wersji, i na zimno. Tylko na to "zimno", to czasem go nie wystarcza :)

Jak obiecałam, tak przedstawiam - dynia makaronowa.


Można ją przyrządzać na tak wiele sposobów, jak... makaron.  Jej naturalny smak jest na tyle neutralny, że naprawdę można eksperymentować z nią w kuchni na dziesiątki sposobów.
Prawdę mówiąc, nie robiłam jej jeszcze na słodko, ale kto wie, czy niedługo się nie skuszę.
Jak przygotować dynię? Bardzo prosto.
Dyni obcinamy ogonek i przekrawamy ją w poprzek na dwie części.
Wydrążamy pestki.
Delikatnie solimy i kładziemy na blaszce do pieczenia, "wydrążonym do góry".
Pieczemy dyńkę w około 200 stopniach C dopóki widelec nie wejdzie w nią lekko. Długość pieczenia zależy od stopnia jej dojrzałości, czasem trwa to 20 minut, czasem dłużej.
Dynię można też ugotować. Jest szybciej, ale robi się bardzo miękka, taka trochę wodnista. Osobiście wolę pieczoną.
Po upieczeniu wyciągamy z dyni "makaron", czyli widelcem wyskrobujemy dyńkę, która pięknie się rozwarstwia na idealne długie nici.
Taką dynię doprawiamy w dowolny sposób. Dziś danie główne, to dynia makaronowa z klopsikami w sosie pomidorowym.
Klopsiki:
30 dag mielonego mięsa (jakie lubimy),
1 małe jajko,
około 1 łyżka bułki tartej,
sól, pieprz do smaku.
Mięso mieszamy z jajkiem, przyprawami i bułką tartą na gładką masę. Bułki dodajemy jak najmniej, tyle, żeby z masy można było łatwo uformować kulki.
Kuleczki, uformowane i obtoczone w mące - wielkości takiej, jaka nam najbardziej odpowiada - wrzucamy na gotującą się, lekko osoloną wodę z dodatkiem niewielkiej ilości suszonych warzyw..
Gotujemy około 20 minut.

Sos pomidorowy:
1 cebula,
50 dag pomidorów,
płaska łyżeczka słodkiej czerwonej papryki,
1 łyżeczka suszonych warzyw, albo jakaś przyprawa warzywna,
szczypta chilli - dowolnie.
1 płaska łyżka mąki,
sól, pieprz do smaku.
Cebulę drobno kroimy i gotujemy w litrze wody z suszonymi warzywami.
Pomidory rozgotowujemy, jak do zupy pomidorowej
i miksujemy, albo przecieramy i wlewamy do ugotowanej, miękkiej cebuli (możemy ją też zmiksować). Doprawiamy do smaku solą, pieprzem, papryką, ewentualnie podostrzamy jeszcze chilli. Podbijamy mąką rozmieszaną w odrobinie wody.

W przypadku, kiedy robię klopsiki w sosie pomidorowym, gotuję je w wodzie z cebulą, z której powstaje sos, a zmiksowane pomidory dodaję po ugotowaniu się w niej klopsików.
Można klopsiki ugotować razem, w sosie, a można osobno i połączyć przed podaniem - jak kto woli.

Dynię na talerzu polewamy sosem z klopsikami i zajadamy z wielkim smakiem :) Wyszła dziś super!
Jako ciekawostkę dodam, że moje siostrzenice używają tej dyni jako makaronu do zup.

Jeszcze Wam się "pochwalę", jaka jestem zdolniacha :).
Obudziłam się dziś z mocno dręczącym mnie uczuciem, że coś przegapiłam.
Chwilę to trwało, zanim doznałam olśnienia - przecież ja, w ubiegłym roku, dostałam w prezencie fantastyczny sokownik!
Odnalazłam i uruchomiłam to kapitalne urządzenie.
Oczywiście zapełniłam je malinami i taki tego efekt dzisiaj mamy:

Nic nie da się zrobić, żeby zatrzymać lato.
Takie jak teraz, idealne, ciepłe, ale nie przegrzane.
Ze słońcem teraz chciałabym się zaprzyjaźnić, a nie uciekać przed nim, jak w te niesamowite upały, które nas w tym roku strasznie umęczyły.
Po roślinach też widać to zmęczenie.
Widać, jak prędko dojrzewają owoce, coraz więcej przesuszonych liści na krzewach i drzewach, choć jeszcze zielono, ale to już inna zieleń....
Ten ogrodowy rok był dziwny.
Wiosną myślałam, że w ogródku nic nie urośnie, bo nic długo, oj długo, nie chciało wyjść spod ziemi. Nagle - Bang! I choć później niż zwykle, ogród miałam tak piękny i urodzajny, jak jeszcze nigdy, odkąd tu mieszkam.

Pomidory piękne, zdrowe i w zaskakującej obfitości - przeciery na zimę mam ze swoich! Nie marzyłam nawet o tym, bo w poprzednich latach, pomidorów ledwie wystarczało na bieżące zjadanie "z krzaka".
Nawet mała węgierka, która już tu mieszkała przed nami i nigdy nie miała owoców, obdarowuje nas, niewieloma wprawdzie owocami, ale za to jak smacznymi! Dużo niestety opadło, jest bardzo sucho.
Jabłonie oszalały w tym roku. Na dwóch oderwały się ogromne konary, bo to i starszawe są i owoców miały moc.
Tak wygląda w tym roku szara reneta.
A tak reneta czerwona - Cesarz Wilhelm.
Mam nadzieję, że dojrzeją ładnie, jeszcze mają trochę czasu.
Oj, marmolady z jabłek wystarczy w tym roku na dłuuuugo!

Muszę się spieszyć ze zbiorem i suszeniem ziół, bo powietrze zmienia zapach. Wieje tak mocno, że na pewno przywieje jakieś zmiany.

Myślę, co jak by tu wykorzystać tę obfitość dyni, jaka mi się w tym roku przydarzyła.

A ponieważ bardzo lubię chleb z dżemem lub marmoladą, więc w tym kierunku najbardziej kierują się moje myśli.
Mam nadzieję, że kury mi wybaczą, że odejmuję im od dziobów co nie co. One też lubią dynię. Daje im przekrojoną na pół i zostaje z nie tylko cieniutka skóreczka.


Myślę, że najlepiej zacząć od wersji najprostszej, żeby wymyślać później różne wariacje.
Bardzo spodobał mi się pomysł dodania pomarańczy do dyni.
Skutkiem tego były dwie próby - dżem "pusty" i z pomarańczą.
Poprosiłam S., żeby przy okazji zakupów, kupił mi cztery pomarańcze. Oczywiście ochoczo się zgodził i kupił mi cztery... mandarynki - były na tyle duże, że w pośpiechu faktycznie można było je wziąć za pomarańcze.
Nie ostudziło to mojego zapału i zrobiłam dżem dyniowo - mandarynkowy i wiecie co? Bardzo fajnie wyszedł.
Po obraniu dyni, wyszło mi trzy kilogramy miąższu.

Dżem z dyni:
1 kilogram obranej dyni,
20 dag cukru,
sok z jednej cytryny.
Na dżem z samej dyni przeznaczyłam kilogram miąższu. Miąższ zmiksowałam na gładką masę. Dosypałam do niego cukier i odstawiłam na chwilę. Miałam nadzieję, że puści trochę soku i nie pomyliłam się. Podgrzewałam dynię z cukrem stale mieszając, aż do zagotowania, żeby się nie przypaliła. Później często mieszałam. Gotowałam dynię w sumie coś ponad godzinę.
Próbowałam w trakcie smażenia dyniowej paćki i stwierdziłam, że trzeba przełamać nieco smak. Pod koniec smażenia dodałam sok z cytryny. Według mnie dżem jest bardzo smaczny. Ale w miarę jak znikała kromka z dżemem, w mojej głowie rodziły się nowe pomysły - dynia może być wspaniałą bazą do marmolad, czy dżemów wieloowocowych, czy wieloskładnikowych.

Dżem dyniowy z mandarynkami.
2 kg miąższu z dyni,
2 szklanki cukru,
4 bardzo duże mandarynki (albo 8 - 10 małych),
sok z jednej cytryny.
Początek zrobiłam dokładnie taki sam, jak wyżej, czyli - miksowanie miąższu, nastawienie na jakąś godzinkę z cukrem i zagotowanie. Podgotowałam dynię kilkanaście minut i dodałam do niej obrane i zmiksowane mandarynki (bez pestek). Gotowałam też ponad godzinę i pod koniec dodałam sok z cytryny. Mandarynki są mało kwaśne, trzeba było je wspomóc.
Oczywiście oba dżemy zapakowałam do słoików. Pasteryzowałam przez 15 minut. Ale chyba daleko nie będę go wynosić. Szybko zniknie :)
Dżem, choć wyglądem był nie do odróżnienia,
smakował jeszcze lepiej.

Dojrzała już aronia.

Wszystko jakoś wcześniej dojrzewa w tym roku, chyba przez te upały.
Trzeba trochę zdrowia zapakować do słoików.
Sok z aronii:
2 kilogramy owoców aronii,
3 litry wody,
40 liści z wiśni,
2 kilogramy cukru.
Owoce aronii i liście wiśni wkładamy do garnka z wodą i gotujemy około 20 minut.
Owoce wyjmujemy, lub przecedzamy wywar przez sito i do soku dosypujemy cukier.
Zagotowujemy mieszając, żeby rozpuścił się cukier, zlewamy do butelek lub słoików i pasteryzujemy 15 minut.

Owoce aronii nie należą do najsmaczniejszych, są cierpkie i trochę bez wyrazu, ale na szczęście sok z niej jest smaczny i zachowuje swoje zdrowotne właściwości.
Dlaczego warto pić sok z aronii? Bo to bogactwo witamin (A, C, E, PP i z grupy B), makro- i mikroelementów (wapń, żelazo, miedź, molibden, mangan jod i bor) i antyoksydantów.
Aronia obniża ciśnienie, reguluje poziom cukru, wzmacnia odporność, oczyszcza organizm z toksyn, uszczelnia i wzmacnia naczynia krwionośne (ważne przy żylakach i hemoroidach), opóźnia postępowanie katarakty, jaskry i degradacji plamki żółtej (choroby oczu), reguluje poziom cholesterolu.
Trzeba więcej zalet? Chyba wystarczy, żeby przekonać dbających o zdrowie do picia soku z aronii, lub do suszenia jej owoców i parzenia herbatki przez całą zimę.
Trzeba tylko uważać, żeby siebie i okolicy nią nie pobrudzić - niesamowicie farbuje wszystko na fioletowo-czarny kolor.

Ja sobie dziś zrobiłam taki zapasik.
Moje aronie są jeszcze małe, ale pewien dobry człowiek podzielił się z nami swoimi zasobami. Będę mogła sobie sięgać po te dobrości jesienno- zimową porą.
Czasem piję wodę z sokiem, czasem dosłodzę sokiem ziołową herbatę, ale najczęściej dodaję sok z aronii do naturalnego jogurtu. Jest naprawdę bardzo smaczny.
No, ale na razie korzystam ze świeżych owoców i do jogurtu wieczornego dodam dziś trochę lasu :)

Dynia ma niewiele kalorii -100 g to 28 kcal, za to wiele dobrych składników - B-karoten, sporo potasu, magnezu, wapnia, fosforu i witamin z grupy B, zwłaszcza witaminy B2, a także selen, miedź i mangan, do tego nie ma w ogóle sodu. Dlatego dynia pomaga w odchudzaniu i leczeniu nadciśnienia. Zarówno pestki, jaki miąższ dyni mają dużo cynku, który jest bardzo ważny dla panów - jest bezcenny, jesli chodzi o "męskie sprawy", i dla pań - cynk to piękne włosy, skóra i paznokcie. Dynia jest moczopędna - wskazana w diecie nerkowej. Substancje zawarte w dyni działają odkwaszająco na organizm, wzmacniają układ odpornościowy. Jest wspaniałym źródłem nienasyconych kwasów tłuszczowych.
Co jest bardzo ważne - nawet po ugotowaniu dynia zachowuje swoje właściwości.
Dynia, im ma bardziej pomarańczowy miąższ, tym więcej zawiera witamin B1, PP i karotenu.
Substancje zawarte w świeżych pestkach dyni, działają zabójczo na pasożyty wewnętrzne. Należy zjeść, w zależności od wieku 100 - 200 świeżych, nie wysuszonych pestek z dyni, na czczo, żeby pozbyć się niepożądanych lokatorów przewodu pokarmowego. Dzieciom można podać zmiksowane z miodem, żeby chętniej zjadły. Myślę, że część dorosłych też by nie pogardziła takim przysmakiem. Zwłaszcza, że w tej postaci nie grozi nam przedawkowanie leku.
Pieczona dynia jest bardzo wskazana przy problemach jelitowych.
Niestety nie jest wskazana dla osób chorych na cukrzycę.
Przyniosłam dzisiaj "toto" do domu, więc pewnie coś z tym muszę zrobić :)
W naszym domu, ulubioną potrawą z dyni jest dyniowa zupa-krem.  To chyba najradośniejsza w kolorze zupa jaką znam.
Jak zrobiłam ją po raz pierwszy - ze sporą tremą i dużą dawką rezerwy - byłam mile zaskoczona smakiem, a najbardziej ucieszył mnie komentarz W. - "No, taką zupę to możesz gotować w wannie, super jest". I gotuję. Wprawdzie nie w wannie, ale w sporym garnku, z którego szybko znika bez śladu.
Przepis na 2 litrowy garnek zupy:
dynia, pokrojona w kostkę - tyle, żeby napełnić garnek do 3/4 wysokości,
1 mała cebula,
2 duże ziemniaki,
2 liście laurowe,
1 łyżka suszonych, mielonych warzyw (jeśli ktoś używa, to może być kostka rosołowa, albo jakaś przyprawa warzywna do zup, można też wykorzystać resztę rosołu z poprzedniego dnia),
1/4 szklanki mleka,
pół małego kubka śmietany,
sól i ostra papryka do smaku.
Wszystkie składniki (z wyjątkiem śmietany i liścia laurowego) rozdrobnić i włożyć do garnka, zalać wodą tak, żeby wszystko  było przykryte.
Gotować do miękkości. Wyjąć liście laurowe, dodać śmietanę i dokładnie wszystko zmiksować. Dosolić do smaku.
Ja, po zmiksowaniu, zupę jeszcze raz zagotowuję i podaję z pokrojonymi w kostkę grzankami.

Ja grzanki przypiekam "na sucho", na blasze pieca, ale równie dobrze mogą być z tostera lub z patelni.
Dodatek ostrej papryki, albo chilli, zdecydowanie poprawia tej zupie smak.
A tajemnicę tę zdradziła mi pewna zaprzyjaźniona pani.
Muszę się Wam przyznać, że choć młoda nie jestem, to przygodę z dynią zaczęłam dopiero, jak tu na wsi zamieszkałam. Początkowo, to kury miały mieć z niej największą pociechę. A teraz wszyscy się nią radujemy, dlatego zasadziliśmy jej sporo i to kilka gatunków.

Nawet pszczoły ją lubią, a właściwie jej kwiaty, które są identyczne jak cukiniowe

Dynia jeszcze zagości w moich postach, mam ochotę troszkę z nią poeksperymentować w kuchni. Szkoda nie spróbować, skoro tak pięknie obrodziła.
Mam nadzieję, że wzbudzę Waszą ciekawość, jak powiem, że świetnie w tym roku udała się też dynia makaronowa, ale o tym innym razem...

Ojej, jak lekko i przyjemnie.Jest 25 stopni C w cieniu, czyli o 10 stopni mniej niż wczoraj i jest cudnie!
Wczoraj po południu i dzisiaj rano padał rzęsisty deszcz, burza przeszła bokiem, obyło się bez incydentów. Wszystko ożyło. Natura odzyskała świeżość zieleni.
Ale jak pomyślę o jedzeniu, to nadal kombinuję, żeby nie "przeciążyć" obiadu.
Zupa ogórkowa, to taka uniwersalna jest - w zimie grzeje, a w cieplejsze dni orzeźwia kwaskowością.
Ja zawsze robię ją ze swoich ogórków kiszonych. Jest kolosalna różnica w smaku, między taką z domowych ogórków, a zrobioną z kupionego przecieru.
Do zrobionej w pięciolitrowym garnku zupy potrzebujemy:
zestaw  warzyw - co z grządki zgarnęłam - dziś marchewka (trzy sztuki, bo niezbyt wielka i bardzo młoda - a zwykle jest to jedna duża marchew), malutki por, cebula, natka pietruszki (może być i korzeń),

duża łyżka masła,
cztery - pięć ogórków kiszonych (to jest jakieś 25 - 30 dag ogórków, kiszeniaki są różnej wielkości),
8 łyżek ryżu,
mały kubek śmietany,
sól do smaku.
Jak w większości moich zup - rozdrobnione warzywa (oprócz natki pietruszki i ogórków), wkładamy do garnka z masłem i dusimy kilka minut, aż ładnie zapachnie. Dolewamy wody, dodajemy łyżeczkę soli i zagotowujemy. Jak się wywar zagotuje, dodajemy ryż i mieszając zupę co jakiś czas, gotujemy do miękkości. Jak ryż jest już całkiem ugotowany, dodajemy starte na tarce jarzynowej, lub zmiksowane ogórki i gotujemy jeszcze około 10 minut. Ja lubię widzieć w zupie płatki ogórka.
Dosalamy do smaku, wrzucamy posiekaną natkę pietruszki i zabielamy zupę śmietaną - bez mąki. Zupy z ryżem są wystarczająco gęste.
Kto lubi zupę kwaśniejszą, albo robi ją ze świeżo zakiszonych ogórków może dokwasić ją dolewając nieco wody z ogórków.
Pamiętajmy, żeby nie wrzucać ogórków, zanim ryż nie zmięknie, bo kwas ogórkowy może spowodować, że ryż zostanie twardy, niedogotowany.
Oczywiście można tę zupę ugotować bez ryżu i dodać osobno ugotowany ryż na sypko, równie smaczna jest z makaronem, albo z lanym ciastem.
Chyba zauważyliście, że w moich zupach brakuje selera. Oczywiście każdy fan tego warzywa może dodawać go do potraw, których przepisy podaję, ale w naszym domu selera praktycznie nie używamy z bardzo prozaicznego powodu - nikt go nie lubi, pod żadną postacią. Niestety, nawet jego walory zdrowotne, nie przekonują naszych kubków smakowych, że powinny selera polubić.
Z ilością jarzyn też nie przesadzam, żeby zup nie "przeprawić". Uważam, że zupa powinna smakować, że tak powiem, nazwą, bo nadmiar jarzyn i przypraw, może nam bardzo zdominować smak i wiele zup się do siebie upodobni smakiem, robiąc się zupami jarzynowymi. Tak, że w doborze jarzyn na warzywny wywar, zalecam różnorodność i dowolność, ale nie polecam nadmiaru.
Zupa zrobiona,
jeszcze fasolka szparagowa ze zrumienioną bułką tartą i z jakimś kawałkiem zwierzęcego białka, i letni, pożywny obiad gotowy.

Tak, tak, że "kobieta" (czytaj - babeczka) zmienną jest..." wiedział już w szesnastym wieku król francuski Franciszek I Walezjusz. Dotyczyło to wprawdzie kobiet z krwi i kości, a ponadto druga część tej sentencji niezbyt dla kobiet pochlebną jest, więc pomijając ją, skupimy się nad zmiennością kruchych i niewinnych babeczek z ciasta.
Z proporcji, którą zaraz podam, wyszło mi dziś 27 babeczek.
Oczywiście foremki bywają różnej wielkości, więc podaję orientacyjnie, według moich, niedużych foremek.
Kruche babeczki:
30 dag maki pszennej,
15 dag masła lub margaryny,
10 dag cukru miałkiego, może być puder,
3 żółtka,
3 łyżki śmietany.
Technikę wykonywania babeczek znamy już z wcześniejszego posta o babeczkach pikantnych.
No i tu mamy babeczkową zmienność - dziś są delikatne i słodkie.
Zarabiamy kruche ciasto, według znanej nam już zasady - siekamy mąkę z tłuszczem, dodajemy resztę składników i zarabiamy szybko ciasto. Wałkujemy dość cienko (pół centymetra, a nawet może być cieniej) i wyklejamy babeczkowe foremki.
Pieczemy na rumiano w nagrzanym do 180 - 200 stopni C piekarniku kilkanaście minut. Długość pieczenia zależy od temperatury w nim.
Fenomenem jest to, że możemy napiec sobie babeczkowych skorupek kilka dni wcześniej, niż będziemy ich potrzebować.
Dziś nadziejemy babeczki dwojako.
Pierwszy - super prosty pomysł - ubita z odrobiną cukru śmietana, do której powtykamy owoce.
Wersja druga - gotujemy połowę proporcji masy do pysznotki i też przyozdabiamy nadziane nią babeczki ulubionymi owocami.
Jest lekko, smacznie i pachnie latem.
Zjadłam obie. Genialne!

Dziś jest Święto Matki Boskiej Zielnej. Według tradycji katolickiej, Jezus wziął swoją matkę do nieba, a przy grobie pozostały tylko zioła i kwiaty. Na pamiątkę tego, w kościele święci się tradycyjne bukiety z ziół, kwiatów, owoców i warzyw, a Maryję czci się jako patronkę plonów.
W sumie, ofiary z ziół, składało się w ofierze na ołtarzach  niemal wszystkich plemion pogańskich, żeby uczcić ich uzdrawiająca moc.
Ze zwyczajów staropolskich - poświęcone w kościele zioła traktowało się jako wybitnie uzdrawiające i gospodarowało się nimi oszczędnie, używając ich w przypadku cięższych schorzeń.
Z tego, co udało mi się jeszcze dowiedzieć od mieszkańców wsi, herbatkę z ziół święconych w to święto, dawało się do wypicia krowom po urodzeniu cielątka, a w przypadku nadciągającej burzy, należało uszczknąć nieco ziół z poświęconego bukiety i spalić na oknie (oczywiście w jakimś naczyńku), zostawiając tam popiół póki burza trwała..
I ja ułożyłam bukiecik.

"W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem
Zapodziani po głowy, przez długie godziny
Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny..."   /B. Leśmian/

Upał nie odpuszcza, a maliny dojrzewają. Żeby się nie uprażyć w słońcu, trzeba zbierać je albo bardzo wcześnie rano, albo przed wieczorem.

Białe maliny też już zaczynają owocować - są nieco późniejsze. I zaraz je zjem, bo są wyjątkowo słodkie i smaczne :)

Nie tylko ja pracuję dziś w chruśniaku. Moje małe przyjaciółki towarzyszą mi i staramy się nie przeszkadzać sobie wzajemnie w naszych obowiązkach. Zbierając coś dla siebie, umilają mi czas zbierania pszczelą muzyką.

Dzisiejszy plon, to trzylitrowa miska.

Trzeba robić zapasy na zimę.
Większość malin w tym roku zamrażam - będą na zimowe jogurty.
I sok trzeba będzie zrobić. Ale z sokiem poczekam, aż się upały skończą, bo skończę się i ja w gorącej kuchni, jak zacznę z przetworami szaleć.
Sok robię na gorąco.
Najprostszy sposób na sok, a właściwie syrop malinowy (i nie tylko - truskawkowy, wiśniowy, porzeczkowy też - wiśnie wydrylowane) - według starej receptury, tyle cukru wagowo, ile malin, czyli np. kilogram na kilogram. Kto chce, może zredukować ilość cukru do 70 dag.
Nastawiam maliny w garnku do zagotowania. Trzeba przypilnować, żeby nie zaczęły się przypalać na zbyt gwałtownym ogniu, ale zaraz puszczają sok.  Podgrzewam dalej maliny, od czasu do czasu mieszając. Od zagotowania, gotuję około pięć minut, po czym wybieram łyżką cedzakową tak zwane szumy i wygotowane owoce. Do  soku dodaję cukier i zagotowuję, mieszając, aż się cukier rozpuści. Zbieram piankę z wierzchu do miseczki - można spokojnie ją wypić z wodą "na świeżo".
Później zlewam sok do butelek lub słoików.
Można go zapasteryzować, żeby się lepiej przechowywał. Czyli wstawiam słoiki, czy tam butelki do garnka z wodą, która ma sięgać do około 3/4 wysokości butelki i gotuję - od zagotowania wody w garnku od 15 - 20 minut. Zaraz wyciągam butelki (ręka zabezpieczona przed oparzeniem!) i stawiam na drewnianej desce do wystudzenia, po czym zanoszę do piwnicy. I teraz mogę już cieszyć się, że jesienią, czy zimą, pójdę i zaczerpnę ze skarbca :)
Nie do końca wierzę w bogactwo witaminy C, w wylegującym się na piwnicznej półce przez kilka miesięcy soku. Myślę, że akurat tę witaminkę trzeba sobie zabezpieczyć na bieżąco w organizmie ze świeżych owoców, lub np. z przetworów z rokitnika. Jednak warto sok na przeziębienia zrobić, bo składniki anty przeziębieniowe, napotne i przeciwgorączkowe jak kwasy organiczne: salicylowy, mrówkowy, benzoesowy i spora zawartość soli mineralnych, cynku, potasu oraz żelaza nadal w nim są i działają.
Jako ciekawostkę dodam, że równie skuteczne są maliny suszone i suszone liście malin, a młode, wiosenne listki i młode pędy malin mogą  wzmocnić nasze organizmy w czasie przesilenia wiosennego. Świeże maliny mają dużo błonnika i wspomagają walkę z zaparciami. Liście malin mogą też, ze względu na właściwości ściągające i bakteriobójcze, zwalczać biegunkę.

Ktoś się mnie kiedyś zapytał, czy nie boję się cukru, bo w moich niektórych przepisach jest go sporo. Cóż, cukier może nie jest najzdrowszym składnikiem diety, ale lubię słodki smak, a zdecydowanie bardziej boję się wszelakich słodzików, które w naszych organizmach robią znacznie większe spustoszenia, niż cukier. Dlatego dopóki moje zdrowie pozwala mi na korzystanie z uroków cukru - korzystam.

Jeszcze taka mała informacja - w przypadku, gdy robię sok z wiśni, albo truskawek, zasypuję cukrem owoce do gotowania. Później, wybierając owoce z syropu, pakuję je do słoiczków, zalewając wierzch syropem i mam gotowe konfitury.