Oto są!

Moje pierwsze pszczoły.

Moje pszczółki przyjechały wczoraj wieczorem. Krainki. Rasa taka.

Na razie moja rodzinka wzmacnia się – rośnie w siłę. W pożyczonym ulu jest tylko pszczele gniazdo. Nie ma jeszcze nadstawki na zbieranie miodu, ale może zanim będzie potrzebna, to S. skończy robić nasz ul?

Kiedy myślę o pszczołach, to przypomina mi się dzieciństwo i wakacje u dziadków, rodziców mojego taty.

Dom dziadków był niezbyt duży, ale wygodny. Drewniany. Mieszkali w nim babcia z dziadkiem, stryjenka ze stryjkiem (ale u nas mówiło się ciocia i wujek) 3 kuzynki i kuzyn. I był w nim cud nad cudami - pokoik na poddaszu! Z balkonem! Czasem wolno było nam w tym pokoju spać.

Jako „mieszczuchowi” niewiele wolno było mi tam robić, bo na żadnej wiejskiej robocie się nie znałam i lepiej, żebym niczego nie tykała, żeby kłopotów nie narobić. Z takiego założenia wychodziła cała rodzina i starsi, i młodsi. Ale wolno było mi karmić króliki i zbierać w kurniku jajka. Przywileje, których nie dawałam sobie nikomu odbierać.

W ogródku, pod oknami domu stało kilka uli, do których nie wolno nam było się zbliżać, żeby nas te potwornie niebezpieczne pszczoły nie pożarły.

Obok domu rosły ogromne, stare lipy. Piękne.

W gorące, letnie niedziele, po obiedzie, pod tymi lipami rozkładane były koce, na których kto chciał siadał i gadał, kto chciał leżał i podrzemywał.

Czasem na kocach grało się w karty, czasem ktoś przyszedł w odwiedziny i dołączał się do zbiorowego leniuchowania.

Kobiety domowe co raz donosiły, a to jakieś drożdżowe ciasto, a to kompot do picia.

Szczerze mówiąc,nie pamiętam o czym dorośli rozmawiali. Byłam mała i dorosłe rozmowy zwyczajnie mnie nudziły.

Leżałam sobie na kocu, za plecami taty, zamykałam oczy i słuchałam niesamowicie urzekającej melodii wygrywanej przez pszczoły wysoko, wysoko w lipowym listowiu i chłonęłam zapach. Zapach kwitnącej lipy.

Robiło mi się szczęśliwie – otulona w cudowne dźwięki i zapachy, czułam się błogo bezpieczna i czułam jeszcze coś, czego wtedy jeszcze nie umiałam nazwać, a teraz wiem, że było to uczucie bezgranicznej, wewnętrznej wolności.

Gdy wracałam do miasta, w miejscu szczęśliwości pojawiała się tęsknota.

Dziś, stanęłam obok ula postawionego pod jabłonią i usłyszałam muzykę z dzieciństwa.

W moim sadzie zaczyna się nowy rozdział domowej historii. Zamieszkało w nim nowe życie.