Przy codziennym kucharzeniu - jak najszybszym, prostym i lekkim (upały dają się we znaki) - czasem trzeba i o jakiejś przegryzce pomyśleć.
Dziś padło na babkę marmurkową.  Zanim zrobię chłodnik, to akurat się upiecze.

20 dag masła, 
1 szklanka cukru, 
4 jajka, 
100 ml mleka, 
40 dag mąki pszennej, 
1 łyżeczka proszku do pieczenia, 
2 łyżki kakao, 
1 łyżka mleka. 
Masło, cukier, jajka, mleko miksujemy. 
Dodajemy proszek do pieczenia i mąkę, miksujemy dokładnie razem. 
Na wąską blaszkę wykładamy połowę ciasta.  
Do pozostałej części dodajemy łyżkę mleka i kakao, miksujemy. 
Wykładamy ciemne ciasto na jasne. 
Widelcem robimy w cieście takiego "fijoła" - zanurzamy widelec w cieście i mieszamy je raz przeciągając widelec ruchem śruby przez całe ciasto. Babka będzie miała wtedy bardziej urozmaicony przekrój. Nie jest to konieczne, ale efektowne.
Babkę pieczemy około 40 - 50 minut w 180 - 200 stopni C, w zależności od piekarnika. Najlepiej zrobić test patyczkiem. 
I gotowe.
Jest słodko, przyjemnie i szybko.
Czas chyba przyspieszył, mi na złość.
 Ostatnio rzadziej na blogu moje wpisy się pojawiają. Mam nadzieję, że to się zmieni wraz z porą roku i zmniejszaniem się obowiązków polowych.
A może to ja wolniej się ruszam? Lata mijają, człowiek myśli, że dalej ma te 25, no, góra 30 lat, a tu nie wiadomo kiedy - bach!
 Ale nieważne ile się ma lat, tylko na ile się czujemy :)
W warzywniaku, kwietniku, kurniku, w ulach, coś dzieje się cały czas. Ledwo zakręty łapiemy.
Kwietnik wygląda wreszcie jak prawdziwy kwietnik.
Te dzieci słońca zawsze były wśród moich ulubieńców.
Nagietki i rudbekia oszalały, kwiatami wybuchły, a młoda jeżówka rozkwitła nieśmiało i w upale płatki opuściła.

Ogórecznik nadal bije rekordy popularności wśród pszczół.
Liliowce dopiero pąki zawiązują, ale jeden, całkiem gotowy i piękny, z zaskoczenia, spośród michałków się wynurzył.
Czasem zapomniany chwast potrafi zauroczyć urodą i delikatnością.
A w warzywniaku pierwsze nieśmiałe pomidory dojrzewają.
Dynia dopiero zakwita, ale wygląda imponująco. Gdyby wodą zalać pole, to wyglądałaby, jak staw z nenufarami.
Ale "nie wywołujmy wilka z lasu", czyli Białej z koryta. Niech płynie spokojnie do Dunajca i dalej, dalej w świat...