Ojciec Grande był mieszkającym we Wrocławiu bonifratrem, który zgodnie z regułą swojego zakonu, udzielał porad zdrowotnych. Twierdził, że nie tylko zioła, ale sama żywność jest lekiem, więc udzielał też porad co jeść i jak to przyrządzić.
Kilkanaście lat temu, w lokalnej gazecie ukazywały się krótkie artykuliki z przepisami Ojca Grande.
Jakiś czas potem, w księgarniach pojawiła się niewielka książeczka z jego przepisami i poradami.
Mojej mamie udało się ją kupić, ale ponieważ był to wtedy niemal "biały kruk", to szybko wyszła z naszego domu,  żeby i inni mogli skorzystać ze świetnych porad i przepisów i niestety,  już  nie odnalazła drogi powrotnej.
Pamiętam jego nacisk, na jedzenie fasoli, naszego Pięknego Jaśka i uwagę, że mięsa nie rozgotowujemy na miękką paćkę, bo traci swoją wartość. Mięso ma być jędrne, a zęby mamy po to, żeby je sobie pogryźć.
Za to przepis na karkówkę z cynamonem zapamiętałam i często go w kuchni wykorzystuję.
Karkówka, według mnie, to najsmaczniejszy kawałek mięsa wieprzowego.
Duże naczynie do zapiekania,
kilka liści kapusty,
4 plasterki słoniny lub surowego boczku - nie koniecznie,
1 cała karkówka,
ziemniaki,
marchewka,
cebula,
pieprz,
cynamon.
Na dnie naczynia, w którym będziemy wypiekać to solidne, bardzo smaczne, jednbogarnkowe danie, układamy plasterki słoniny lub boczku - nie jest to konieczne. Spód i boki naczynia wykładamy sparzonymi liśćmi kapusty (Liście sparzamy, jak do gołąbków, zanurzając na dwie, trzy minuty we wrzącej wodzie).
Na kapuście kładziemy surową karkówkę.
Marchew, cebulę i ziemniaki obieramy i kroimy w nie za grube plastry. Ilość warzyw dobieramy do wielkości garnka, tak, żeby mniej, więcej na pół kilo ziemniaków przypadła 1 cebula i 1 duża marchew.
Na karkówkę umieszczoną w garnku wykładamy warstwę cebuli, 
Niestety, to zdjęcie ma nieco przekłamany kolor. Ja dziś miałam małą karkówkę, mniejszą niż kilogram, ale może być znacznie większa.
warstwę marchewki 
i warstwę ziemniaków, 
posypujemy pieprzem (najlepiej świeżo zmielonym) i cynamonem.
Warstw układamy tyle, żeby wypełnić cały garnek.
Całość okrywamy liściem kapusty, przykrywamy pokrywką i wkładamy do pieca (piekarnika) rozgrzanego do około 190 - 200 stopni C. Pieczemy do miękkości. Trwa to dość długo, powinno się na każdy kilogram mięsa liczyć godzinę, ale jeśli mamy dużo surowych warzyw to może potrwać nieco dłużej. W trakcie pieczenia sprawdzamy widelcem, czy warzywa i mięso są miękkie. W przypadku tej potrawy, warzywa i mięso są gotowe w tym samym czasie.
Wszystkie warzywa z kapustą włącznie są bardzo smaczne, więc wykładamy porcje warzyw na talerze, dodając plaster pysznego, aromatycznego mięsa.
Pamiętajmy, że tego dania nie solimy! Jeśli ktoś potrzebuje soli, to dopiero dosalamy danie gotowe na talerzu. Ja tak robię, natomiast S. nie soli go w ogóle.
Kiedy robiłam tę potrawę po raz pierwszy, żeby karkówka była soczysta i krucha, trzeba było dodać jeszcze pół szklanki białego, wytrawnego wina, a i tak cały płyn w trakcie pieczenia znikał. Teraz mięso jest innej jakości (niestety) i nie trzeba dodawać wina, choć mały kieliszek na smaczek nie zaszkodzi. Płyn, który "puszcza" mięso, nie odparowuje w całości podczas pieczenia. Nie przeszkadza to w pierwszym dniu, ale jeśli mięso i warzywa mają zostać do dnia drugiego, to lepiej nadmiar płynu odlać.
Co do samego cynamonu i jego ilości, to robiąc tę karkówkę po raz pierwszy, dałam cynamonu niewiele. Bałam się co z tego wyjdzie. Następnym razem nie żałowałam cynamonu, przesypywałam warstwy warzyw grubo, pieprzu też nie żałuję, ale to zależy, czy lubimy potrawy ostre, czy łagodne. W każdym razie polecam, naprawdę smaczne danie, a jeśli mięsa nam zostanie, to jest świetne do chleba zamiast wędliny.

Zapachniało dzisiaj wiosną. Słońce świeci ostro, kolektory na dachu od rana pracują pełną parą.
Już rano, jak szłam wypuścić kury z kurnika, usłyszałam śpiew nieznanego mi z nazwy ptaszka, ale nie jakiś pisk, czy ćwirk, tylko taki, taki... zaśpiew walentynkowy :)
Uśmiechnęło mi się i pomyślałam, że trochę za wcześnie, jeszcze nie wiadomo, co zima wymyśli.
Sarna pasie się tuż za siatką i ma mnie w nosie. W ogóle się mną nie przejmuje. Wcina jakieś wysuszone resztki jabłek w sąsiadowym sadzie.
Okazało się, że cały świat dziś oszalał, zachłysnął się wiosennym oddechem.
Przed chwilą zobaczyłam moje dziewczyny, moje misie puchate! Wyleciały przewietrzyć się, wyprostować zastałe skrzydełka.

Jakie te maluchy waleczne. Akurat zobaczyłam, jak z ula, dwie pszczoły wytaszczyły jakąś pszczołę - intruzkę.
Pewnie chciała moim misiom zrabować zapasy, co się czasem w pszelim świecie zdarza, ale niestety, ryzyko się nie opłaciło, zapłacia życiem.
Wyrzuciły ją, martwą, na ziemię.
Kury też z wielkim ożywieniem, gromadnie buszują po podwórku, grzebiąc i drapiąc zawzięcie. A nuż, jakiś robaczek się zapomniał i spod ziemi nos wychyli w to wiosną pachnące południe? Już mu kury nie przepuszczą.

Ech, żeby tak już zostało...