Fala upałów znowu podobno zmierza w naszym kierunku.
No, ale jakoś trzeba je będzie przeżyć, więc może chłodny obiad pomoże przetrwać południowy skwar?
Znany pewnie wielu, chłodnik z botwinki, na moim stole zagościł po raz pierwszy dopiero dwa lata temu.
O, głupoto ludzka, o, głupoto moja... Jak zrobiłam go po raz pierwszy, to mocno żałowałam lat, w których smak jego był mi nie znany.
Cudownie chłodzi i wspaniale syci.
Zadowoli w upalne dni głodomorów i zachwyci odchudzających się, omijających mięso, no i przede wszystkim miłośników zdrowych warzyw.
A do zrobienia chłodnika potrzebujemy:
Duży pęk botwinki,
1 cebulę,
1 łyżkę masła,
4 ogórki gruntowe (albo jeden długaśny szklarniowy),
8 - 10 sporych rzodkiewek,
dwie czubate łyżki posiekanego koperku,
2 czubate łyżki posiekanego szczypiorku,
1 i 1/2 litra jogurtu naturalnego,
2 - 4 duże łyżki śmietany (kto się nie boi przytyć, może dodać cały kubek),
sól i pieprz do smaku.
W garnku szklimy na łyżce masła posiekaną drobno cebulkę.
Botwinkę wykorzystujemy w całości. Myjemy dokładnie, oddzielamy buraczki od łodyżek i liście.
Do zeszklonej cebuli dodajemy starte na tarce jarzynowej buraczki z botwinki i dusimy kilka minut. Dodajemy pokrojone drobno łodyżki liściowe
 i dusimy przez chwilkę dalej.
Dodajemy pokrojone drobno liście z botwinki
 i dusimy jeszcze ze dwie minutki.
Z gotowania to już wszystko.
Jak botwinka ostygnie, dodajemy wszystkie pokrojone drobno warzywa. Ja mam taką tarkę, na której mogę zrobić grubsze paseczki jarzynowe i też jest w porządku.

Dosypujemy zieleniny.
Wszystko zalewamy jogurtem wymieszanym ze śmietaną. Odchudzający się, mogą nie dodawać śmietany, ale warto ją dodać, bo polepsza smak.
Do smaku solimy i ewentualnie dodajemy pieprzu.
Wstawiamy chłodnik na co najmniej 2 godziny do lodówki, żeby się "przegryzł" i odpowiednio oziębił.
Wykładamy do talerzy, czy miseczek i dodajemy ugotowane, obrane, przekrojone na pół, lub pokrojone w kosteczkę jajko.
Nie bez dumy wspomnę, że wszystkie warzywne składniki na tenże chłodnik,  przyniosłam z mojego ogródka
O tym, że jogurt też zrobiłam sama, to chyba nie muszę wspominać - przepis już tu kiedyś podawałam.
Taka porcja wystarcza na około sześć talerzy.
Mam nadzieję, że chłodnik pomoże  i Wam, i nam przetrwać upał, a przy okazji zasili nasze organizmy w solidną dawkę witamin i mikroelementów.

Tytuł dzisiejszego posta - prawie jak horror. A tu o samym dobrym pisać będę.
O dziurawcu, dlaczego warto go zbierać i pić, już pisałam. Ale mam jeszcze nowinkę.
Pewna dobra dusza podpowiedziała mi, że z jego świeżo zerwanych kwiatów robi się olej z kwiatów dziurawca, z dawien dawna znany pod nazwą "Krew świętego Jana". Nazwa ma dwa źródła. Pierwsze, to że dziurawiec kwitnie od nocy świętojańskiej, a drugi powód, to kolor gotowego oleju - jest czerwony.
Recepta jest bardzo prosta - do słoika zbieramy kwiaty i pączki dziurawca. Podobno najlepsze wartości mają kwiaty zebrane w południe słonecznego dnia i to jeszcze w dzień świętego Jana - 24-ego czerwca. Ja, przyznaję się bez bicia, że zbierałam dużo później. Na szczęście zdążyłam, póki było co zbierać.
Z tego co wyczytałam, a także skonsultowałam z zaprzyjaźnionym lekarzem, to jest to świetny lek do wcierania na bolący kręgosłup, stawy, lumbago, rwę kulszową, na rany, owrzodzenia, odleżyny, stany zapalne skóry. Dodatkowo działa przeciw depresyjnie i uspokajająco, ponieważ jego składniki leczące nerwy, wchłaniają się świetnie przez skórę. Ale tak, jak i po piciu naparu z dziurawca, nie należy się po nim opalać, bo będą plamy!
Nie zapomnijcie zostawić kwiatów, na parę chwil, najlepiej na słońcu, żeby wyprowadzili się z nich dzicy lokatorzy. W moich mieszkało kilka mrówek.
Kwiaty dziurawca zalewamy olejem - ja zalałam słonecznikowym.
Dopuszczalne oleje to - słonecznikowy, lniany, migdałowy, ostropestowy, sojowy, ryżowy lub kukurydziany, może tez być oliwa z oliwek.
Początkowo włożyłam kwiatki do dwóch słoików litrowych, ale stwierdziłam, że jest im tam za ciasno i przełożyłam całość do czterolitrowego słoja, dolewając jeszcze oleju.
Wystawiamy słoik z maceratem na słoneczne miejsce i czekamy dwa tygodnie.
Po tym czasie możemy leciutko podgrzać słoik, żeby "rozluźnić" zawartość, odcedzamy olej i wyciskamy olej z kwiatków. Myślę jednak, że wystarczy wziąć do zlewania olej prosto ze słońca. Rozlewamy do buteleczek lub słoiczków.
Tak wygląda świeżo zlana "Krew świętego Jana".
Nie filtrowałam oleju bardziej, mam nadzieję, że pyłki, które w nim pozostały, dodadzą mu jeszcze mocy
W chłodnym miejscu możemy go przechowywać przez rok.
Jakie będą efekty lecznicze, poinformuję Was za jakiś czas, ponieważ zrobiłam go po raz pierwszy.

Jak obiecałam, wracam do cukinii. W końcu trwa sezon i trzeba się nacieszyć tym smakowitym i zdrowym warzywem.
Cukinia faszerowana, to jeden z fajniejszych, według mnie, przepisów.
Właściwie, to można napchać do niej wszystko, co w lodówce znajdziemy i da się rozsądnie połączyć smakowo. Jednak jeśli mam możliwość się przygotować wcześniej, to robię według swojego przepisu.
Dzisiaj, jako, że była taka potrzeba, nafaszerowałam 3 cukinie i to nie malutkie.
Do tych trzech cukinii, żeby je porządnie nadziać potrzebowałam:
50 dag mięsa mielonego,
2 cebule,
1 czerwoną paprykę,
1 puszkę kukurydzy,
natkę pietruszki,
5 pomidorów,
sól, pieprz, chilli - do smaku.
Cukinię przekroiłam wzdłuż na połówki. No..., prawie połówki :)
Usunęłam miąższ z pestkami (oj, będą się kury cieszyć z tych odpadków), wydrążyłam cukinię tak, żeby zostało jej około centymetra pod skórką.
Co się wykroiło, pokroiłam na mniejsze kawałeczki.
Mielone mięso podsmażyłam na patelni z posiekaną cebulą.
W czasie smażenia dodałam tę pokrojoną z wydrążenia cukinię i rozdrobnione pomidory (może być przecier pomidorowy). Dusiłam całość, aż odparowała woda, która wydzieliła się z cukinii i pomidorów. Wbrew pozorom, nie trwało to zbyt długo.
Dodałam pokrojoną paprykę, posiekaną natkę pietruszki, kukurydzę.
Przyprawiłam do smaku solą, pieprzem i chilli.
Wszystkie składniki pomieszałam dokładnie.
Idealnie farsz zmieścił się w cukiniach.
Na wierzch położyłam po plasterku żółtego sera. i wsadziłam do piekarnika.
Piekąc cukinię, sprawdzam widelcem, czy jest miękka, bo czas pieczenia zależy przede wszystkim, od jej wieku - im młodsza, tym krócej. Moja dziś zapiekała się około 40 minut, ale chyba dlatego tyle to trwało, bo włożyłam ją do nie rozgrzanego pieca.
Mimo, że moja cukinia jest sporej wielkości, jest bardzo młoda, więc zjadamy ją razem z mięciutką skórką.

Wyszłam dziś rano na cukiniowo - dyniowe pole. Jeszcze nigdy nie byłam tu tak wcześnie. Sporo w tym roku zasadziłam :)

Po drodze spotkałam taką oto milutką "koleżankę".

Dokonałam fajnego odkrycia. Kwiaty cukinii mają urzekający zapach, ale tylko rankiem i są wtedy najbardziej rozwinięte.

 Ani w okolicach południa, ani w godzinach popołudniowych nie zauważyłam nic podobnego - myślałam, że kwiaty cukinii są bezwonne. No, i chyba nie tylko ja to zauważyłam. Jak widać, po "zapylonym" ubranku, ten pyzaty jegomość, Pan Trzmiel, nieźle zaimprezował w tym kwiateczku!

A i Pani Pszczółka zastanawia się, czy nie wpaść do kielicha na kieliszek nektaru z pyłkiem.

Wszystko jedno, jak ją nazwiemy, cukinią, czy kabaczkiem, czy ma zieloną skórkę, czy żółtą. Jest to dokładnie to samo warzywo i to nie byle jakie.
Zawiera potas, żelazo i magnez oraz witaminy A, C, K, PP i B1, beta karoten.
Już małe dzieci mogą ją zjadać, ze względu na lekkostrawność i niewątpliwą,ogromną zaletę - podobnie jak dynia, nie zbiera z ziemi, ani z powietrza metali ciężkich. Warto pomyśleć o tym, jeśli posiadamy ogródek w mieście. Jest łatwa w uprawie, ma ogromne liście, które mogą być nawet traktowane, jako ozdoba rabaty. Ma też tą zaletę, że rośnie "w miejscu", jako krzaczek, a nie płoży się jak dynia, czy ogórek.

I jak wszystko - z własnej grządki, świeżo zerwana, jest dużo smaczniejsza, niż ta z marketu.
A odchudzający się, powinni skakać do góry z radości - 100 gramów cukinii zawiera jedynie 16 kcal.
Ma również wiele walorów zdrowotnych. Powinniśmy ją zjadać przy nadkwaśności oraz nadwrażliwości układu pokarmowego. Jest silnie zasadotwórcza – odkwasza organizm, a teraz wielu dietetyków zwraca uwagę na zakwaszenie organizmu , więc zamiast łykać preparaty z apteki, wcinajmy cukinię.
Można zjadać jej kwiatki (jeszcze tego nie robiłam), można ją wcinać jako przegryzkę na surowo i to ze skórką, póki młoda. Można traktować ją jako wypełniacz do wielu dań, jak leczo, czy bigos. Można ją grillować, lekko tylko soląc, posypując jakimś ulubionym ziółkiem i skrapiając paroma kroplami oliwy. A można także przyrządzać z niej różne wspaniałe dania, jak na przykład placuszki a'la ziemniaczane i nad ty przepisem dziś się zatrzymamy.
Właśnie przytaszczyłam dzisiejszy zbiór do domu, dzielę plony sprawiedliwie między kury, które uwielbiają cukinię i nas, bo czas zabrać się za obiad.
50 - 60 dag cukinii, już wydrążonej i obranej ze skórki,
1 średnia cebula,
1 jajko,
2 - 3 łyżki mąki,
sól, pieprz do smaku.
Cukinię ścieramy na tarce w jarzynowe paseczki.
Lekko ją solimy i zostawiamy, aż puści sok.
A jest go sporo.

Odciskamy sok.
Dodajemy startą cebulę, jajko, mąkę, pieprz i dosalamy, jeśli jest taka potrzeba. Jeśli ciasto jest zbyt rzadkie, dodajemy więcej mąki. Konsystencja ma być taka, jak na placki ziemniaczane.
Smażymy jak placki ziemniaczane - na rozgrzanym oleju, nakładamy łyżką małe, cienkie placuszki i wysmażamy na rumiano.
Z młodej cukinii są smaczniejsze nawet, niż z ziemniaków.

Do cukinii jeszcze nie raz wrócę, to naprawdę uniwersalne warzywo. A sezon na nie trwa dość długo, więc trzeba go dobrze wykorzystać.

Co to jest - rodzinka lubi to najbardziej? Jeśli to deser, to na pewno pysznotka!
Dostałam ten przepis od koleżanki już wiele lat temu, ale do tego czasu robi wrażenie i na tych, którzy go znają, i na tych, którzy jedzą go pierwszy raz.
Placek jest wspaniały smakowo (myślę, że to miód w masie robi ten wyjątkowy smak) i bardzo ładnie wygląda, bez dodatkowej pracy zdobniczej.
Przepis wygląda na pierwszy rzut oka na pracochłonny, ale nie jest tak źle. Jak zrobi się go raz, to okazuje się, że w wykonaniu jest bardzo prosty.
Ciasto:
40 dag mąki pszennej,
20 dag margaryny,
10 dag cukru,
4 żółtka,
2 łyżeczki proszku do pieczenia,
pół łyżeczki amoniaku,
2 – 3 łyżki kwaśnej śmietany,
20 dag pokruszonych orzechów,
20 dag cukru do piany z białek,
powidło.
Mąkę zmieszaną z proszkiem do pieczenia i amoniakiem, przesiekać z margaryną.
Dodać cukier (10 dag), żółtka, śmietanę i zarobić ciasto.
Ciasto podzielić na dwie części.
Blaty posmarować cienko powidłem - wystarczy po dwie duże łyżki na blat, ale to już jak kto lubi..
 Na posmarowane blaty wyłożyć po połowie piany ubitej z białek (które pozostały od ciasta) z 20 dag cukru.
Posypać blaty orzechami
 i upiec – około 20 minut w 180 -190 stopniach C.

Blaty przełożyć kremem:
1 litr mleka,
15 dag cukru,
4 żółtka,
24 łyżki maki pszennej,
4 łyżki mąki ziemniaczanej,
2 łyżki miodu,
1 cukier waniliowy,
1 kostka masła.
Większą część mleka, cukier i miód zagotować W pozostawionej części mleka (ja robię to w obciętym kartonie z mleka) rozmieszać dokładnie  obie mąki i żółtka.
Wlać na gotujące się mleko. Ugotowany budyń ostudzić.
Budyń rozetrzeć z masłem, przełożyć blaty, schłodzić.
A jutro będzie kogo częstować :)

"Lato, lato wszędzie...".
Ludziska wypoczywają na wakacjach, i słusznie, jak mogą, niech wypoczywają. Tylko słoneczko w ostatnich latach jest jakieś bardziej dokuczliwe.
Cóż, na takim upale trzeba dużo pić.
Udało mi się zebrać pierwszy plon z wisienki wsadzonej ubiegłej jesieni.

Jak na pierwszy raz, nie jest źle!
No, ale spójrzmy prawdzie w oczy - soku to z tego nie będzie. Dołożę coś do nich i zrobię kompot.
Nastawiłam w garnku do gotowania tak ze dwa i pół litra wody, wsypałam słuszną garść cukru (to już indywidualnie każdy musi sobie wsypać tyle, żeby miał w sam raz dla siebie słodkość).
Obrałam dodatkowo pięć jabłek, pokroiłam na ćwiartki. Wrzuciłam na gotującą się wodę umyte wiśnie i jabłka. Pogotowałam kilka minut, aż jabłka zrobiły się miękkie.
Natchnęło mnie jakoś tak, żeby dorzucić dużą gałązkę mięty. I wiecie co? Dobrze zrobiłam! Kompot wyszedł świetny, orzeźwiający, a smak - wyrazisty, super! Po schłodzeniu w lodówce genialny napój do delektowania się na werandzie w upalne popołudnie.
Teraz kompot kojarzy nam się najczęściej z "owocową wodą" w szklance, złamaną nieco cukrem do smaku, jako popita do obiadu, gasząca pragnienie.
Dawniej, kompot, to był deser, podawany w miseczkach, nazywanych kompotierkami. Istotą kompotu były słodkie, gotowane owoce zalane lekkim, owocowym syropem.. I te owoce są naprawdę pyszne.

A wczoraj zrobiłam zapasik rogalików z konfiturą z róży.

Nie ma obawy, nie zmarnują się. Już mi ktoś podebrał kilka :)
Ciasto na rogaliki zrobiłam dokładnie takie samo, jak na grzebyczki krucho - drożdżowe, które już na blogu zamieściłam, tylko paski ciasta pokroiłam na trójkąty i pozawijałam.


Pasieczne szaleństwo trwa - już są trzy ule, ale to już będzie dość. No, chyba, że na wiosnę.... :)

Dni biegną, pędzą, a pracy nie ubywa.
Brakuje czasu na kuchenne popisy, ale nic to, taki sezon, kuchnia musi poczekać.
Pszczele rodzinki, a są już dwie, rozwijają się, rosną w siłę, żeby się do zimowli przysposobić.
Jak stwierdził mój pszczeli nauczyciel, może jeszcze jakiś miodek z ula numer 1 będzie. Zobaczymy, poczekamy.
Na razie, pszczoły "Jedynki" dostały nowy, już swój stały dom.
Już schnie pomalowana nadstawka, w której miód będą zbierać i lada dzień ją dostawię.
"Dwójki" w tym roku dostaną też nowy dom, ale nadstawki jeszcze nie. Na razie hodują sobie królową matkę, później muszą się namnożyć i zebrać zapasy na zimę. W przyszłym roku będą pracować na nas - miodowych złodziejaszków.
Oby żadna niespodziewana klęska, czy zaraza się nie zwlokła w te okolice, bo to teraz różnie z tymi pszczołami bywa.
Kiedyś, zanim zaczęło mnie to interesować, wydawało mi się, że pasieka, to ule, w których pszczoły zbierają miód i mieszkają tam sobie długo i szczęśliwie, a pszczelarz zagląda tam tylko po to, żeby ten miód im ukraść, a one dalej robią zapasy i tak się to kręci. A tu "helou!" - wiele zaskakujących niespodzianek. Fascynujący jest świat tych maleńkich stworzeń.
Czy wiecie, że pszczoła miodna żyje przeciętnie 40 dni, a w okresach największego pożytku, czyli najintensywniejszej pracy, życie ich może skrócić się do 21 dni? W ciągu jednego sezonu mieszkanki ula zmieniają się wielokrotnie. Najdłużej żyją pszczoły, które zimują - ich zadaniem wtedy, jest utrzymać przy życiu królową-matkę i wychować pierwsze wiosenne pokolenie.
Pszczoły robotnice, od pierwszego dnia po opuszczeniu komórki plastra pracują, aż pszczela Śmiertka zakończy ich żywot gdzieś w drodze do ula, czy też przy jego wlotku. Sprzątają ul, karmią larwy na każdym etapie ich rozwoju, bronią wejścia do ula, walczą z naturalnymi wrogami, ich zadaniem jest też utrzymanie idealnej temperatury i dopływu powietrza wewnątrz, no i oczywiście gromadzą zapasy pyłku, nektaru, robią miód. A  gdzie emerytura? Gdzie jakiś czas wolny na delektację nektarem i miodem? Niestety, te stworzonka od początku, do końca, nie marnują ani sekundy, gotowe oddać bez namysłu życie za swój dom i królową, jeśli poczują się zagrożone. Takie małe japoneczki - kamikadze. Nigdy wakacji, nigdy buntu.
Trutnie - pszczeli panowie, to mają dziwne życie. Pozornie rajskie - jedzą, piją, lulek wprawdzie nie palą, ale nie robią dosłownie nic. Tańce, hulanki swawola... Są obsługiwani stale przez robotnice. Ich zadaniem jest tylko jednorazowo uszczęśliwić pszczelą matkę w akcie miłosnym. Wydawało by się - istny raj. Niestety, jesienią wszystkie trutnie są wyrzucane z ula i mają całkowity zakaz wstępu do niego. Giną więc, wraz z nadejściem chłodów i przymrozków, głodne, z dala od ciepłego, ulowego gniazda.
A pszczelarz, poza dbaniem o swoje "dzieci", wykradaniem miodu, to i w warsztacie musi trochę popracować.
Ja też posiedziałam trochę przy kuchennym stole, który zamienił się na ten czas, w mini pracownię pszczelarską.
Trzeba było zrobić ramki.
Naciągnąć drut i wtopić węzę.
I można wstawiać do ula. W końcu na czymś te pyłki i miody muszą maleństwa zmagazynować. A wstawiając "gotowca", oszczędzamy pszczelą energię.
Tak, tak, o pasiece, choć do uli nie będzie się zaglądać i zimą trzeba będzie czasem pomyśleć. A bajać o niej i pszczelim życiu, można niemal bez końca.

Oj, cieplutki był ten weekend, a dziś jeszcze goręcej - na okiennym termometrze +37 stopni C!
Nie przeszkodziło nam to jednak w miłym spędzeniu sobotniego popołudnia i wieczoru, przy gorącym ruszcie. Wieczór dodatkowo umilały nam latające obok nas świetliki.

Jeszcze nie spotkałam nikogo, kto nie lubił by posiedzieć przy grillu. Czy to w plenerze, czy w ogródku. Raz nawet widziałam, przechodząc przez miejskie blokowisko, kłęby dymu buchające z grilla ustawionego na balkonie. No, ale nie ma się co dziwić, naprawdę miło gwarzy się przy dopiekających się przysmakach, podlanych kilkoma kroplami złotego, pienistego napoju z chmielowych szyszek.

Staram się, żeby na ruszcie było smakowicie i rozmaicie.
Ponieważ tym razem wokół biesiadnego stołu zasiedli sami mięsożercy, z dań wegetariańskich przypiekały się tylko pieczarkowe kapelusze ze szczyptą soli.
A między różnymi kiełbaskami, aromatem wabiła karkówka tymiankowa z miodem.
Kiełbaski, jak kiełbaski, każdy ma swoje ulubione, od ulubionego producenta, ale już z karkówką można zaszaleć. I najlepiej o niej pomyśleć wcześniej, najlepiej dzień przed grillem.
Do kilograma karkówki, na marynatę, potrzebne nam będą:
słoiczek musztardy - dobrze, żeby była z tych ostrzejszych,
duża łyżka miodu,
łyżeczka suszonego tymianku,
łyżeczka suszonej natki pietruszki,
łyżka soku z cytryny,
pieprz do smaku.
Wszystkie składniki marynaty mieszamy ze sobą w większej misce. Jeśli ktoś chce może jeszcze dosolić, ale ja tego nie robię.
Karkówkę kroimy na plastry i rozbijamy cienko, jak schab na kotlety i zanurzamy w musztardowej marynacie tak, żeby każdy kawałek był równomiernie upaćkany. Wydaje się, że tej marynaty jest mało, ale spokojnie wystarcza.
Jeśli mamy możliwość użyć tymianku i pietruszki prosto z grządki, a nie suszonych, to dajemy posiekane, po dużej łyżce.
Zostawiamy posmarowane marynatą, ciasno ubite mięso w przykrytej misce, w lodówce - idealnie byłoby, żeby karkówka macerowała się tam przez 24 godziny.
Jeśli zapomnieliśmy jej przygotować dzień wcześniej, nie wpadajmy w panikę. Jeżeli tylko kilka godzin dzieli nas od biesiady, to nie wkładamy karkówki do lodówki, tylko zostawiamy miskę na kuchennym blacie.
A później, to już tylko radość pieczenia.
Ja nie lubię spalonego mięsa, bo to ani smaczne, ani zdrowe, ale ładnie wyrumienione to i owszem. Widelcem sprawdzamy w trakcie pieczenia jego miękkość i ... smacznego życzę!
Oczywiście, nie samym mięsem człowiek żyje. Zawsze robię jakąś surówkę i to w sporej ilości. Skład surówki zmienia się, w zależności od zasobów na grządce i w lodówce, ale bazą jest zielona sałata, a stałym składnikiem jest dressing.
1 duży jogurt naturalny,
1 łyżka majonezu,
1 łyżeczka różnych aromatycznych ziół, mogą być świeże, ale częściej korzystam ze sproszkowanych, suszonych - jeśli ktoś nie ma własnej ulubionej kompozycji, można spokojnie zastosować kupione zioła prowansalskie,
pół łyżeczki czosnku granulowanego, lub ząbek roztartego świeżego,
pieprz, sól do smaku.
Dressing podaję zawsze osobno i każdy polewa nim surówkę na własnym talerzu. Nie mieszam go wcześniej z sałatą, bo za chwilę w misce jest mało estetyczna breja ze sflaczałą sałatą.
Tym razem zmieszałam różne rodzaje sałat - zieloną, czerwoną, karbowaną i kapustę pekińską.

Bardzo smaczna i efektowna, jest mieszanka o składzie:
duża zielona sałata (lub różne rodzaje sałat, po kilka listków),
ogórek szklarniowy, długi (lub dwa, trzy gruntowe),
około dziesięć rzodkiewek,
pół puszki kukurydzy,
szczypiorek (lub zielona cebulka),
można dodać też dwa, trzy pomidory (ale wtedy musimy się liczyć ze stratą witamin, bo jak większość z Was wie, nie łączy się ogórka z pomidorem, ponieważ rozkładają swoje witaminy; wiadomo, że wiele osób łączy je, bo po prostu bardzo to lubi).
Dressingu zawsze robię dużo, bo jest lekki i smaczny, więc i my, i goście suto polewamy nim surówkę, a jak zostanie, to na drugi dzień, przechowany w lodówce na 100% zostanie spożytkowany, choćby z samym ogórkiem.

Kiedy nadchodzi "czas zamkniętych okien i drzwi", na zewnątrz robi się zimno i biało, zaczynamy tęsknić za kucharzeniem na świeżym powietrzu. Wtedy kupuję karkówkę, marynuję jak na grilla, rozkładam na blaszkach do pieczenia i wsadzam do pieca. Nie ma wprawdzie dymnego aromatu, ale jest równie wyśmienita.