Kartkuję przepisowy zeszyt i czuję wszystkie zapachy, i smaczki, które unoszą się z każdego przepisu.
Nie sposób się nie uśmiechnąć.
I mimo, że w Starych Zeszytach nie ma zdjęć, ani kolorowych obrazków, to często wyobraźnia podsuwa mi nie tylko wspominki smakowe, ale i wspomnienia osób, z którymi związały mnie właśnie przepisy.
Pewnie każdy, kto ma zeszyt po babci, mamie, a może i swój własny, ma przepisy, które nie mają żadnych ogólnie znanych nazw typu Murzynek, Fale Dunaju, tylko jest zatytułowany imieniem, nazwiskiem, pseudonimem kogoś znajomego. I są to sprawdzone, najlepsze przepisy, jakie mamy zakamuflowane w zeszytach.
Dziś z kartek zeszytu puściła do mnie oko Pani Danusia, więc przyszedł czas na kremówkę i będzie to "Kremówka od Pani Danusi".
Pani Danusia (nie mylić z Danusią ;), to znajoma sprzed bardzo wielu lat, bardzo zapracowana osoba, która mimo nawału zajęć zawodowych, wspaniale prowadziła domową kuchnię. Jej zasadą było: "Ma być szybciej niż szybko i smaczniej, niż u sąsiadki". I wychodziło jej to genialnie.
Pewnie dziś Pani Danusia by mnie nie poznała na ulicy, ale ja poznałabym ją na pewno i chętnie, raz jeszcze, podziękowałabym jej za ten przepis, który pochodzi z czasów, kiedy kostka masła ważyła 25 dag.
Żałuję, że nie mam więcej przepisów od niej, ale jak się jest młodym, płochym i szybkim, to się pewne rzeczy odkłada na później, a później, to "Panie Danusie" gdzieś rozwiewają się między codziennością i tylko Stary Zeszyt czasem przypomni o nich.
Ciasto:
2 szklanki mąki,
25 dag (w przepisie od Pani Danusi - kostka) zamrożonego masła lub margaryny,
pół szklanki śmietany.
Mąkę wykładamy na stolnicę, ucieramy do niej, na tarce jarzynowej, zamrożone masło (lub margarynę). 
Dodajemy śmietanę i zarabiamy ciasto.
Ciasto dzielimy na dwie części i rozwałkowujemy cieniutko, na dwa jednakowe prostokąty, wielkości blaszek, jakie posiadamy.
Blaty nakłuwamy widelcem, żeby nie "spuchły" podczas pieczenia.
Pieczemy blaty, na złoty kolor w temperaturze około 200 stopni C. W zależności od piekarnika, od 10 - 20 minut.

Krem:
1 litr mleka,
szklanka cukru z wanilią,
3 żółtka,
szklanka mąki pszennej, 
łyżka maki ziemniaczanej,
1 czubata łyżka masła.
Jeśli nie mamy cukru z wanilią, możemy dodać cukier waniliowy.
Odlewamy przynajmniej szklankę mleka i mieszamy dokładnie w nim mąki i żółtka. 
Resztę mleka zagotowujemy z cukrem i masłem. 
Na wrzątek wlewamy rozmieszane w mleku mąki i gotujemy budyń.
Gorący wylewamy na jeden z blatów, rozprowadzamy równomiernie na nim krem i przykrywamy drugim blatem.
Nie bójcie się, krem sprawia wrażenie, że będzie się rozlewał, ale o dziwo, jest bardzo łatwy do ujarzmienia.
Dla poprawienia jej urody, dyskretnie opruszamy wierzch kremówki cukrem pudrem.
No, muszę Wam powiedzieć, że czasem ta kremówka nie zdąży ostygnąć, a już jej nie ma!

Naszło mnie kiedyś na zrobienie czegoś innego, niż grzanki, czy groszek ptysiowy do zup kremowych. A czasem, przed telewizorem, ma się ochotę na coś, w stylu słonych paluszków.
Zarobiłam kruche, słone ciasto, zdobiąc je suto ziarnami różnej rangi i maści. Przyszedł W. i pyta, co robię. W sumie nazwy konkretnej te cudeńka nie miały, więc odpowiedziałam - "A, takie Cośki" i tak zostało.

Ciasto na Cośki:
50 dag mąki pszennej,
25 dag masła lub margaryny,
3 jajka,
pół szklanki kwaśnej śmietany,
1 łyżeczka soli,
1 łyżeczka proszku do pieczenia - nie koniecznie, kruche ciasto obchodzi się spokojnie bez proszku.
Jako dodatki do posypania - kminek, mak, ziarna słonecznika, sezam, siemię lniane, siekane orzechy, zioła, papryka czerwona, pieprz, chilli i co nam jeszcze fantazja podpowie.
Mąkę (z proszkiem do pieczenia lub bez) i tłuszcz przesiekać dokładnie, im lepiej posiekane, tym lepiej napowietrzone i faktycznie, proszku do pieczenia nie trzeba dodawać.
Dodać żółtka, śmietanę, sól i zarobić ciasto. 
Wałkować całość lub porcjami na grubość od 1 - 2  mm.
Ja okrawam ciasto na prostokąt.
Posmarować ciasto białkiem.
Posypać dowolnymi ziarnami, docisnąć lekko ręką ziarenka.
Pokroić na odpowiadające nam wielkością paseczki.
Wielkość i kształt Cośków zależy od naszej fantazji i potrzeby. Ja najczęściej robię nieduże - 10-15 cm długie, a 1 cm szerokie. 
Biorąc każdy paseczek do ręki - ręka prawa w przód, lewa w tył (lub odwrotnie) i tak podkręconą "śrubkę" kładę na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia. Jeszcze na blaszce domalowuję białkiem końcówki Cośka, żeby się ładnie i równo rumieniły.
Do części ciasta dodałam paprykę i wyszło takie czerwonawe.
Żeby było urozmaicenie, z okrawków ciasta robię wałeczki grubości około pół centymetra.
Smaruję białkiem, obtaczam w ziarnach.
Pieką się szybko 10 - 20 minut, zależy jaki piekarnik i jaka w nim temperatura. Najczęściej 180 - 200 stopni C.
Cośki mają jeszcze tę zaletę, że można je przechować dwa, trzy tygodnie, więc spokojnie można zrobić ich więcej lub napiec kilka dni przed spodziewanymi gośćmi.
I tak gryzę sobie Cośka z makiem, i patrzę na mój wiejski ogródek.
Ech, piękne te cynie.
I pszczoły je lubią.
A słoneczniki wyglądają za siatką, trochę jak uwięzione, ale też piękne :)