Zrobiłam dziś do obiadu surówki z marchewki. Stary, sprawdzony, a często zapominany przepis.
Żeby było kolorowo i wprowadzić nowinkę, zrobiłam dwie - z marchwi czerwonej i czarnej.
W domu mojego dzieciństwa, surówka z marchewki gościła przy obiedzie stosunkowo rzadko, zbyt rzadko do potrzeb. Wszyscy ją uwielbiali, a z braku robotów szatkująco-ucierajacych, brakowało chętnych do obcierania sobie palców na metalowej tarce.
Nie wiem jak Wy, ale ja do tej surówki to obiadu mieć nie muszę. Mogę wciąć sporą michę takiej surówki, bez zbędnych dodatków :D
To też super sprawa, na podwieczorek dla dzieci.
Nadal marchew ścieram na tarce, ale ucieram ją nie na paćkę, a na drobną jarzynkę. Kwadratowe, metalowe  tarki, mają z jednego, węższego boku, taką, z której wychodzą cieniutkie niteczki. I taka jest najlepsza. Nie puszcza za dużo soku, a jest miękka, delikatna.
4 średnie marchewki,
1 duże lub 2 mniejsze jabłka,
płaska łyżeczka cukru (lub nie), 
łyżeczka soku z cytryny,
łyżeczka oliwy lub oleju.

Marchewkę umyć, obrać i zetrzeć na "drobną jarzynkę".
Jabłka - jeśli kupione, to obrać ze skórki, swoje mogą być ze skórką - zetrzeć na tarce jarzynowej. 
Jeśli chcemy mieć surówkę bardziej soczystą, to połowę jabłka ścieramy "na paćkę", a połowę na tarce jarzynowej.
Dodajemy jabłko do marchwi i doprawiamy cukrem, oliwą i sokiem z cytryny. Mieszamy i gotowe.
Jeśli jabłko mamy bardzo kwaśne, to sok z cytryny możemy pominąć.
Nie pomijajmy jednak oliwy lub oleju. Witamina A (podobnie jak D, E i K), rozpuszcza się w tłuszczach i dodatek oliwy spowoduje łatwiejsze i lepsze wchłanianie się witaminy w organizmie.
Jeszcze jakieś ziemniaki i kawałek pieczeni, i obiad - palce lizać.
W smaku podobne, choć wszyscy stwierdzili, że czarna lepsza. A jak oko cieszą :)