Pamiętam czasy (i pewnie część czytelników bloga też), gdy w zimowym czasie, większość świeżych produktów była niedostępna. Tak, naprawdę. Wszystkie świeże owoce i warzywa były dostępne sezonowo. Wyobrażacie sobie teraz wejście w grudniu, czy (jeszcze lepiej) lutym do sklepu i... szok! Nie ma świeżych pomidorów, ogórków, sałaty, zielonych pietruszek, koperków, nawet o jabłka było  trudno, bo na "przednówku" i szare renety się skończyły. Oczywiście owoców i warzyw nie rosnących w Polsce, też nie było. Co było? To, co dało się przechować - ziemniaki, buraki, cebula, czosnek, kapusta, pory, fasole, grochy. Wybór był dość ograniczony, ale za to pomysłowość gospodyń domowych była ogromna, bo taka sytuacja panowała kilka miesięcy, a kto by chciał na okrągło jeść to samo? Uwierzcie mi, w kuchni nudy nie było. Czy były tego jakieś dobre strony? Oczywiście. Warzywa i owoce dostępne sezonowo nie miały w sobie tylu chemicznych dodatków w postaci nawozów, pestycydów i herbicydów. Były znacznie zdrowsze i smaczniejsze. Zresztą kto miał w swoim życiu okazję spróbować choćby pomidora z przydomowego ogrodu, na pewno czuł różnicę smaku w stosunku do pomidora z zimowej, sklepowej półki. Poza tym większość opanowała sztukę przetwórstwa domowego (kiszonki, marmolady, soki itp., itd.) i doskonale ją wykorzystywała.
A to przepis na danie, które było zimową porą w tamtych czasach, jak najbardziej wykonalne - krem z porów z pulpecikami (porcja na 3 litrowy garnek zupy).

Przepis, choć bardzo prosty, jako danie zadowoli i bardziej wybredne podniebienia. Spróbujcie, a  nie pożałujecie.
4 średnie pory,
4 średnie ziemniaki,
1 cebula,
1 mały kubek śmietany 18%,
sól, pieprz do smaku.
Pulpety:
40 -50 dag mięsa mielonego,
1 jajko,
2 - 3 łyżki tartej bułki,
sól, pieprz do smaku,
szczypta czerwonej słodkiej papryki.
Pory, ziemniaki i cebulę pokroić na kawałki, zalać wodą tak, by tylko je przykryła i ugotować do miękkości. 
Całość przyprawić do smaku, zmiksować, dodając w czasie miksowania śmietanę.
Z mięsa, jajka, bułki tartej i przypraw uformować małe pulpeciki.

W osobnym garnku nastawić niedużą ilość wody.
Na wrzątek wrzucić pulpeciki i ugotować - około 20 minut. 

Połączyć ze sobą zupę krem i pulpeciki wraz z wodą w której się gotowały, całość wymieszać i zagotować.
Oczywiście, jeśli ktoś mięsa nie jada lub nie ma na nie w danej chwili ochoty, może spokojnie sam krem zjeść z groszkiem ptysiowym, grzankami, czy wypić z kubeczka. Jeśli krem jest zbyt gęsty, należy go rozcieńczyć odrobiną wody.
Teraz, to już tylko smacznego życzę :)

Serfowali moi chłopcy po internecie i wyserfowali kuchnię bieszczadzką, podkarpacką. Powybierali kilka przepisów i oczywiście, zaproponowali, żebym coś według tej modły ugotowała.
Poprzeglądałam przepisy i oczarowała mnie kuchnia bojków, łemków i lasowiaków. Oczarowała mnie prostotą składników i wykonania, a przede wszystkim zaskakująco dobrym smakiem i oryginalnością nazewnictwa. Ziemie podkarpacia nie należą historycznie do najbogatszych i najłatwiejszych w uprawie, dlatego podziwiam gospodynie, które z tak niewielu, niezbyt wyszukanych składników, wyczarowują tak smaczne potrawy.
Myślę, że jeszcze nie jeden raz zagoszczą u mnie przepisy z bieszczadzkich połonin i innych regionów podkarpacia..
Na początek - fuczki,  czyli placki z kapusty kiszonej.

W trakcie przygotowywania nieco zmodernizowałam przepis, bo proporcje wydawały mi się niezbyt wyważone i myślę, że dobrze zrobiłam. Fuczki wyszły bardzo smakowite. A przepis wygląda tak:
30 dag kapusty kiszonej (bez marchwi),
250 ml mleka,
200 g mąki pszennej,
1 jajko,
duża szczypta soli,
pieprz do smaku,
po płaskiej łyżeczce majeranku i czosnku niedźwiedziego.
Kapustę kiszoną odcisnąć dobrze z nadmiaru soku i drobno posiekać. 

Z mleka, mąki, jajka zamieszać ciasto, jak na naleśniki - wychodzi znacznie gęściejsze. Dodać przyprawy i posiekaną kapustę. 

Smażyć jak placki ziemniaczane na tłuszczu.

Nawet nie spodziewałam się, że wyjdą tak dobre! Kwaskowe i chrupiące.
W trakcie jedzenia dyskutowaliśmy, z jakimi dodatkami były by najsmaczniejsze.
Oryginalne podaje się ze śmietaną z czosnkiem. W niektórych przepisach dodaje się kminek. My eksperymentowaliśmy ze śmietaną z chili i wyszło super!

Myślę, że równie smaczne były by z twarożkiem urobionym z cebulą lub szczypiorkiem, albo odrobiną chrzanu. Próbujcie, bo warto :)

Oj, jak dawno mnie tutaj nie było. Jeszcze więcej czasu minęło, od ostatnio robionych przeze mnie mięsnych roladek. Tym razem padło na karkówkę.

W moim rodzinnym domu (w tamtych czasach zdarzało się to od Wielkiego Święta), mama robiła roladki z mięsa wołowego, zawijając w nie słupki ogórka kiszonego i marchewki. Ja też wołowe roladki bardzo lubię, jednak nie zawsze mam dostęp do ładnej wołowej pieczeni, więc robię z piersi kurczaka, z mięsa od szynki i oczywiście z  karkówki. Wprowadziłam też drobną modernizację roladkowego farszu. Nie zawijam kawałków, tylko płateczki warzyw, ścierając je na tarce jarzynowej lub bardzo drobno krojąc. Jako dziecko nieszczególnie lubiłam, jak warzywa patrzyły na mnie ze środka roladki, w sumie do tej pory nie wiem dlaczego...
Dziś zrobiłam osiem roladek z karkówki, na które były mi potrzebne:
8 plastrów karkówki,
8 cienkich plasterków gotowanego boczku,
1 ogórek kiszony,
1 średnia marchewka,
1 mała pietruszka,
1 mała cebula,
kawałek pora,
musztarda,
sól, pieprz do smaku,
olej lub smalec do smażenia.

Warzywa obieramy, myjemy.

Cebulę kroimy na małą kosteczkę. Pora kroimy na cieniutkie plasterki. Ogórka, marchewkę i pietruszkę ścieramy na tarce jarzynowej. Wszystko mieszamy razem.

Karkówkę rozbijamy jak na kotlety, posypujemy solą i pieprzem.

Smarujemy każdy plaster musztardą.

Na każdy kawałek karkówki nakładamy plasterek boczku.

Na boczek nakładamy po dużej łyżce zmieszanych warzyw.

Zwijamy roladki i spinamy wykałaczkami, lub obwiązujemy bawełnianą nicią.

Ja opanowałam sztukę spinania roladek trzema wykałaczkami - środek i po bokach. Zupełnie to wystarcza. Mięso w trakcie smażenia obkurcza się i roladka świetnie się trzyma.
Zwinięte roladki układamy na rozgrzanym tłuszczu, na dużej patelni i smażymy. 

Ja w trakcie smażenia przykrywam patelnię pokrywką na jakieś pół godziny, a później odkrywam i smażę do odparowania wody, która wydzieliła się  z warzyw. Najczęściej wtedy roladki są gotowe, zrumienione i soczyście kruche. Dziś robiłam je nieco ponad godzinę.
W przypadku wołowiny może się zdarzyć, że woda odparuje, a mięso jest jeszcze zbyt twarde, więc trzeba je wtedy podlewać niewielką ilością ciepłej wody, odparowywać i tak, aż do zmięknięcia mięsa.
No cóż, roladki może nie powalają swoją urodą, ale za to smak i zapach, z dodatkiem ziemniaków (lub kasz, czy ryżu) i ulubionej sałaty - delicje!

W tym roku, złocistych, dyniowych kul, doczekałam się pięknych i w ilości obfitej.

My się cieszymy i kury się cieszą. My wcinamy zupki, marmoladki, a kury największą frajdę mają z pestek, ale i miąższu skubną z przyjemnością.
Hitem sezonu okazała się marmolada z dyni z imbirem. Nawet się nie spodziewałam, że to taka świetna rzecz!
3 kg obranej dyni,
7 - 8 dag świeżego, obranego imbiru,
1 cytryna,
50 dag cukru.
Rozkrojoną dynię wydrążamy z pestek, obieramy ze skóry i kroimy na kawałki. 

Jeśli ktoś lubi kawałki dyni w marmoladzie, to może sobie nastawić do gotowania takie kawałki, ale ponieważ dynia jest nieco włóknista, to ja przed gotowaniem miksuję ją, na gładką masę. 
Miksuję, razem z dynią, obrany i pokrojony na kawałeczki imbir.



Gotuję tę pulpę około godziny, często mieszając, żeby dobrze zmiękła i zgęstniała, po czym dodaję cukier i otartą skórkę z cytryny, wraz ze z pozbawionym pestek, cytrynowym miąższem. 

Można dodać sam sok.
Gotujemy dalej marmoladę, do uzyskania odpowiadającej nam konsystencji. Ja gotowałam jeszcze około pół godzinki.
Jeśli marmolada ma być przechowywana dłużej, to można ją zapasteryzować.
I już gotowe, nic, tylko kromki smarować i śniadanie wcinać.

Może być i kolacja lub deser, ja jednak od lat zajadam chleb z marmoladą na śniadanie - takie moje widzimisię

Okazało się, że marmolada u wielu smakujących ją, wywołała "efekt wow".

Po drugim doświadczeniu z tą samą marmoladą, muszę dopisać, że różniła się nieco wersja pierwsza od drugiej, mimo, że skład i proporcje były takie same. Skąd różnica? Otóż w wersji pierwszej, eksperymentalnej, użyłam cytryny bio i imbiru z własnej uprawy (tak, tak, z naszego ogródka). W wersji drugiej, z braku własnego imbiru, zastosowałam "sklepowy", okazał się mniej ostry i ze słabszym aromatem. Cytryna w pierwszej wersji była cytryną o nieco porowatej, grubszej skórce, z  intensywnym zapachem. Drugowersjowa cytryna była gładziutka, z cieniutką skóreczką, trochę mało aromatyczna. Oczywiście przełożyło się to na smak marmolady. Nadal jest bardzo dobra, ale jednak jakość składników przekłada się na smak. Następnym razem na pewno zwrócę uwagę na jakość cytryny i dodam nieco więcej imbiru, jeśli będę musiała go kupić.

A'propos uprawy imbiru: gdzieś w internecie mój małżonek trafił na wzmiankę, że jest to możliwe i oczywiście nie omieszkaliśmy spróbować.
Kawałek kupionego w sklepie korzenia imbiru,

po namoczeniu całą noc w wodzie, podzieliłam na kawałki i wetknęłam do małych doniczek, żeby się przekonać, czy cokolwiek zacznie się dziać.

Teraz już wiem, że "się dzieje".

W przyszłym roku muszę się za to zabrać wcześniej, żeby zbiory były lepsze.
Kiełkujące sadzonki przesadziłam do ogródka.
Owszem, imbir wyrósł, ale niewiele go było. Starczyło na zaledwie jedną porcję marmolady i dwie herbaty :) Po prostu za późno trafiłam na informację jak to zrobić i jesień mnie zastała. I chyba muszę nieco głębiej wetknąć sadzonki w ziemię. Ale ponieważ dwie sadzonki imbiru wyglądały bardzo rezolutnie, to wsadziłam je do doniczki w domu - może jeszcze mimo późnej pory, korzeń się rozrośnie.

I oto, co się zdarza, mimo jesienno zimowej aury, w jednej z doniczek: